All Things Sdban - Geen zang, zoveel klasse

De Kern, Wilrijk, 30 april 2025

Een Gents label zonder oogkleppen, dat is Sdban. Op één of andere manier slaagt dat label er steeds weer in om interessante bands op het roster te zetten. In Schouwburg De Kern werden enkele van die bands in de Antwerpse kijker gezet. Voor veel te weinig publiek, maar dat belette ons alvast niet om hiervan te smullen.

 

Van zang was er op deze avond geen enkele sprake. De enige woorden waren die waarin de bands in hun beste school-Nederlands of – waar nodig – in het Engels uitleg gaven bij de muziek. Of het moesten de zeldzame samples zijn die er hier en daar werden tussengegooid. Voor een recensent is dat de hel. Maar geen nood: ook zonder songtitels te vermelden, kan je iets zeggen over een optreden. En over deze shows viel nogal wat te zeggen.

Brussel is sowieso al een smeltpot van culturen en kleuren. Het lijkt dan ook bijna logisch dat een band als Azmari net daar werd geboren. Omdat een muzikaal georiënteerd (of enig ander) mens nu eenmaal graag in hokjes denkt, worden er dan genres als Ethiojazz, Afrobeat, dub en wat dies meer zij op geplakt. Maar eigenlijk moet je deze band voelen, erin meegaan, je erdoor laten inpalmen. Want dat is precies wat ze deden.

Of het nu met de koebel, de uit de kluiten gewassen tamboerijn (een pandeiro? – vergeef ons de onwetendheid) of de rukung (een Afrikaans instrument dat eruitziet als een boog met een kalebas aan en bespeeld wordt met een drumstick), het werd allemaal samengevoegd tot een uitermate funky geheel, waarin het soms leek of elke muzikant op een eigen eilandje zat, maar door de aardverschuiving, die in de muziek zat, werden die eilandjes toch met elkaar verbonden tot een welluidend continent.

Soms was de dub (of de zwaar in de verf gezette reggae, zo je wil) onmiskenbaar aanwezig, maar dan weer was er de frivole speelsheid van de jazz die benadrukt werd. De sax werd in laagjes over zowat elk nummer gedrapeerd, soms puur, dan weer ontdubbeld. Met de uitstekende ritmesectie, de klarinet en de erg vindingrijke toetsen werd dat tot een naadloos geheel gesmeed. Onweerstaanbaar lijkt het enige woord dat hierbij past.

Het was overduidelijk dat Azmari in Wilrijk de nodige zieltjes voor zich heeft gewonnen. Onvermijdelijk ook, als je zo eclectisch tewerkgaat en je luisteraars constant uitdaagt om te volgen. “Chapeau!” zeggen wij dan. En dat begrijpen ze in Brussel vast ook.

Om het spannend te houden moet ook een museum durven veranderen, durven risico’s nemen. Dat geldt ook voor Glass Museum. Het Doornikse duo Martin Gregoire en Antoine Flipo voegde voor de nieuwe reeks shows een extra element toe. En bassist Brieuc Angenot drukte wel degelijk een eigen stempel op de muziek van wat voor een doorzichtig gebouw moet doorgaan. Dat het de nodige verandering zou inhouden, was al gebleken met de lancering van nieuwe single Gate 1, die ook in Wilrijk aan bod kwam en perfect aantoonde dat Glass Museum 2.0 zichzelf had heruitgevonden en als een dansbare phenix was herrezen.

Niks mis mee uiteraard. En dan bleek ook nog eens dat ook de oudere songs daarin konden passen. Het klassieke aspect uit het vorige leven van deze band dook dan weliswaar hier en daar nog wel op in een bruggetje of een interludium vooraleer de groep in een volgende fase van dat nummer weer helemaal uit de bol ging. Het energieke van de muziek werd trouwens helemaal doorgetrokken naar de lijven van de muzikanten. Angenot toonde zich daarvoor een perfecte katalysator. En waar Gregoire altijd al beweeglijk was - het is tenslotte een drummer - bleek ook Flipo nu amper in te tomen. Hij fladderde over de kruk van de piano naar de synth en weer terug en leek elk moment op te gaan stijgen. Dat werkte aanstekelijk. Want opnieuw was de zaal heel erg bereid om de dansschoenen aan te trekken.

Soms leek het zelfs alsof de band de ambitie had om op Tomorrowland te spelen, wanneer de beat strak werd gehouden en het basspel avontuurlijk en fris was. Van ons mag het. Het zou een welkome afwisseling zijn in het programma van dat festival. En ze hebben eerder al gekkere dingen geprogrammeerd. Misschien zouden we dan zelfs een ticket overwegen. Maar tot zolang houden wij het bij kleine, gezellige zaaltjes zoals deze.

Nee, in dit museum was het helemaal geen muffe, stoffige bedoening. Meer nog: Glass Museum heeft zich een ander pak aangemeten en brak doorheen het glazen plafond dat ze voor zichzelf hadden gebouwd.

Nog zo'n opmerkelijke band uit het Brusselse is Ciao Kennedy. Zelf geven ze aan voor een mix van postrock en elektro te staan. En hoewel dat misschien erg vreemd klinkt, zit daar ook zeker iets van waarheid in. Met twee gitaristen, die de vreemdste, soms bijna oneigen klanken uit de instrumenten wisten te toveren, elkaar steeds op ingenieuze wijze aanvullend en uitdagend, een toetsenist, die daaraan vaak al even vreemde geluiden toevoegde, en een passionele ritmesectie, bouwde dit collectief zich een bijzonder muzikaal kasteel met talloze gangen, kamers en kerkers, waarin het vaak boeiend verdwalen was.

Nochtans leek het filmische karakter, dat vanzelfsprekend eigen is aan instrumentale muziek, ons aanvankelijk eerder koud te laten (misschien was het de vermoeidheid), maar naarmate de set vorderde, werden ook wij, net als de andere toeschouwers meegesleept in de wervelwind van klanken. Nu hoeft u bij deze postrock niet meteen aan een band als Mogwai te denken. De gitaren waren dan wel alomtegenwoordig, de klanken, die eruit voortkwamen, katapulteerden ons niet voor niets terug naar de Franse films uit de fifties. Het was duidelijk dat deze band was gestoten op een heel eigen geluid, dat weer maar eens bewees waarom Sdban zo'n boeiend label is. We vermelden graag Parcifal (Ah, een songtitel!) als referentie, dat vanuit een soort van stoombootgeluiden stilaan werd ingenomen door denderende gitaren.

Het zou ons verwonderen dat wie op zoek is naar frisse en originele bands, zijn gading niet vindt bij dat label, dat er hier enkele van in de kijker had gezet. Ons heeft het in elk geval gestimuleerd om van nabij te volgen wat er nog allemaal zal opduiken.