All-American Rejects - Glitter en glamour

Ancienne Belgique, Brussel, 24 oktober 2009

Hoewel All-American Rejects intussen een vaste waarde is in het rockcircuit, was het de eerste keer dat het Amerikaanse viertal een Belgisch zaalpodium betrad. De massa pubers die aan de ingang stond te wachten, beloofde niet veel goeds. Maar na een stomende set bleek All-American Rejects meer te zijn dan de zoveelste tienerrockband.

Terwijl supportact American Steel met erg middelmatige poppunk en zwakke vocals het publiek niet kon entertainen, slaagde het viertal van All-American Rejects daar vrijwel meteen in. Onder de bombastische drumriff van Move Along betraden de tienerhelden het podium, frontman en bassist Tyson Ritter voorzien van een aanzienlijke laag glitter over zijn iele, blote bovenlijf.

Maar wie denkt dat Ritter just another pretty face is, zit goed fout. Ja, hij bracht het allemaal iets té dramatisch en - toegegeven - dat overbodige gebruik van scheldwoorden was niet stoer, veeleer storend. Maar zelden hoorden we een vocalist die ook live hoge noten als in Swing, Swing en Top of the World met gemak haalt. Impressionant.

Ondanks de beperkte opkomst mankeerde het niet aan sfeer in de inmiddels broeierig hete concertzaal. Wat zou een mens anders verwachten van een troep uitzinnige tienermeisjes? En toch was het niet met hun schattige uiterlijk dat deze jongens ons wisten te overtuigen.

Een sterke setlist volgepakt met stevige hits, enkele enthousiaste muzikanten en een publieksmenner als frontman droegen allemaal bij tot een uitstekend concert. Met Dirty Little Secret werd het jonge publiek al gauw in vuur en vlam gezet, een vuur dat heftig bleef branden tot de loeiende afsluiter Gives You Hell.

Maar achter het stoere uiterlijk van deze jongens schuilt ook een soft kantje. Dat ervaarden we halverwege de set, toen even wat gas werd teruggenomen. Een akoestische en doorleefde versie van Mona Lisa raakte ons tot in het diepst van onze ziel, en ook het massaal meegebrulde It Ends Tonight zorgde voor een kippenvelmoment. Wij konden niet anders dan met volle teugen genieten.

Wanneer de zaal na afloop weer leeg liep, werd er heftig nagepraat. “Tyson is lekker!”, hoorden we meermaals. Jammer, want deze jongelingen zijn zich wellicht niet bewust van het feit dat ze getuige zijn geweest van wellicht een van de beste poppunkconcerten van 2009.