Alexi Murdoch - Droog en donker
Handelsbeurs, Gent, 29 november 2011
Op deze mistige vrijdagavond in november genoot de Gentse binnenstad van wat welverdiende rust na alweer een studentikoze midweek. Ons wandeltochtje door de Arteveldestad vormde zo een ideale support act voor het concert van de Schotse bard Alexi Murdoch. Doet zijn naam geen hersensynaps beroeren, dan kent u zijn met honing zoetgevooisde stemgeluid vast wel uit een Amerikaanse tv-serie als Prison Break, The O.C. of House.
Met een ep'tje en twee in eigen beheer uitgebrachte platen op zak streek de man voor het eerst neer in ons land, meer bepaald in de Handelsbeurs. Voorwaar een uitstekende keuze: met een bijzonder warm onthaal, een aangename foyer met de belendende puike concertzaal én erg vriendelijke medewerkers, zorgde de organisatie voor het vereiste knusse kader dat dit optreden zou behoeven.
De zanger liet even op zich wachten maar het was zo donker op het podium dat het publiek pas bij het eerste gitaargetokkel in de mot had dat de artiest het podium was opgekomen. Slechts drie vale spotjes bewezen dat er van een algemene stroompanne geen sprake kon zijn. Een voorzichtig applaus werd zijn deel na de coupletten van blikopener Love you more. Een iets grotere (h)erkenning volgde op Somdeday soon.
Het blik dat Murdoch had opengetrokken, was tot de rand gevuld met meer van hetzelfde en bevatte weinig variatie: geen onaardige songs met elk een nog aardiger gevonden riff op gitaar, piano, viool of trekzak maar wel iets te dikwijls volgestouwd met holle woorden en eindeloze herhalingen van het begeleidend melodietje. All my days, nochtans een van onze favoriete studiowerkstukken, kon in vivo ook al niet bevestigen.
Contact met zijn publiek zocht de bijna onzichtbare Alexi amper en pogingen van de andere zijde om enige interactie aan te wakkeren, werden alras in de kiem gesmoord. Het nogal wanhopige kreetje van een fan ("We don't see you") werd gecounterd met het droge "I don't see you neither". De man heeft met dit optreden dus niet echt een gave livereputatie gemaakt.
Terloops wordt het genre en het timbre van Murdoch op diverse webstekken wel eens vergeleken met ene Nick Drake, maar op een paar goed gemikte schotjes na, doet zijn livesound ons er hoogstens weemoedig aan terugdenken dat de warme salvo's van Drake van een buitenaards kaliber waren.
De ep en het debuutalbum 'Time Without Consequence' hadden in de nillies menig film- en tv-regisseur terecht bekoord en begin dit jaar had Murdoch op zijn tweede plaat 'Towards The Sun' handig gebruik gemaakt van gastmuzikanten (waaronder leden van Beirut en The National) om de binnensluipende eentonigheid wat te doorbreken. Met een begeleidingsband en wat meer licht erbovenop kan Alexi Murdoch bij zijn volgend bezoek aan België eens een ander blik openen.