Alex G - De zon achter donkere regenwolken
Muziekcentrum Trix, Antwerpen, 28 februari 2015
Stormwinden en stortregen moest men trotseren om tot bij de Trix te geraken. Daar stond Alex G namelijk geprogrammeerd, een getalenteerde singer-songwriter van eenentwintig uit Philadelphia. De perstekst deed ons geloven dat bekende blogs, muziektijdschriften en kranten over elkaar struikelden om de loftrompet over dit nieuwe wonderkind te steken. En na gisterenavond liggen ook wij daar ergens bovenop te kronkelen.
Maar voor de jongeman het podium mocht betreden was het eerst de beurt aan de vriendelijke meisjes van Girlpool (lees onze Introducing er nog even op na) Met twee zijn ze, elk een gitaar of een basgitaar onder hun arm. Twee hartsvriendinnen, die perfect in harmonie met elkaar zingen over gebroken puberharten en allerlei andere meisjesachtige taferelen. Ze lijken een beetje op twee buurmeisjes die aan de overkant van de straat giechelend zwaaien als je passeert. En ook op het podium werd er af en toe verlegen gelachen. Het aanwezige publiek was een melkmuil al een tijdje ontgroeid, dus de aangevoerde teksten werden dan ook lauw ontvangen.
Het gitaar- en baswerk was dan weer opzwepend en van prima kwaliteit. Op wat getier na hebben wij ons perfect geamuseerd, en ook Alex G bekeek zijn meisjes goedkeurend van op de achtergrond. Meer moet dat niet zijn. Wie de meisjes trouwens wat beter wil leren kennen raden we de documentaire ‘Things Are Ok’ aan, waar regisseur Cory McConnel voldoende livemateriaal in heeft verweven om een mooi beeld te vormen hoe het er met het duo op een podium aan toe gaat.
Alex G wacht een grote toekomst, dat werd er ons van in het begin ingestampt. ‘DSU’ is zijn vijfde (!) album, allemaal in eigen beheer uitgebracht op zijn bandcamp en zelf ingespeeld in zijn studentenkot op de Temple universiteit. Voor zijn live-optredens haalt hij er een bandje bij, dat met het openingsnummer Memory al meteen met de deur in huis viel. Strak gespeeld, tegen een muur van grunge en indiegeluiden waar Pavement zo bekend voor is geworden. Ook met Harvey, Black Hair en enkele oudere nummers zoals Forever werd diezelfde lijn kordaat doorgetrokken. Tussen de nummers keek het aanwezige publiek elkaar bevestigend in de ogen. Dit zou wel eens een concert kunnen zijn waar we later van kunnen zeggen: “ik was erbij”.
Halverwege was er dan toch wat verval te merken. Hoe goed de plaat ook ontvangen werd, men moet toch toegeven dat veel nummers erg goed op elkaar lijken. Ook live hadden we eventjes het gevoel dat we twee keer hetzelfde nummer aanhoorden. Ook Alex zijn stem klonk naar het einde van het concert schorser en ietwat vermoeider. Er wacht Alex G nog een lange tour langs verschillende zalen in de UK en Amerika. We hopen dat hij het enigszins kan volhouden.
Maar niet getreurd, lieve mensen. Wij hebben weer wat bijgeleerd door dit wonderlijke talent live aan het werk te zien, en ook hij gaat met wat parate kennis België terug buiten. Zo was een man uit het publiek zo vriendelijk om Alex erop te wijzen dat zijn thuishaven Philadelphia bij ons gewoon “smierkoas” wil zeggen, of “cream cheese” zoals je wil. Hij kreeg er niet alleen Alex, maar ook al de lachers mee op zijn hand. En als iemand achteraan, een paar nummers later, zijn glas laat vallen om als eerste te beginnen applaudisseren kan je gerust besluiten dat veel mensen zich geweldig geamuseerd hebben.
Eindoordeel: het optreden was beter dan zijn laatste plaat, en dat is al heel wat. Alex G bewees gisterenavond niet alleen talentvol te zijn tussen vier slaapkamermuren, maar ook op een podium. Geef die jongen nog wat tijd, en we zijn er zeker van dat zijn volgende, goed geproduceerde plaat, potten zal breken. En als dat niet het geval is, mag hij het gerust opnieuw komen uitleggen met een tweede concert in ons land.