Alcatraz 2019 - dag 3: woorden of daden

Sportcampus Lange Munte, 9 augustus 2019 - 11 augustus 2019

Grote headliners, daar doen ze bij Alcatraz naar eigen zeggen niet aan mee. Toch zaten ook op zondag nog een paar mooie namen in de backstage te wachten op hun moment. Het hoogtepunt moest Avantasia worden, met Tobias Sammett's privéleger aan gastperformers.

Voor het eerst geen regen bij het binnenkomen van de leukste gevangenis ter wereld en ook de wind van een dag eerder was opnieuw gaan liggen. De fans van cultbands mochten zeker Voivod in de swamp niet missen. Een van de allergrootste metalnamen uit Canada, maar het viertal onder leiding van zanger Denis 'Snake' Bélanger is bij de grote massa wel altijd onder de radar gebleven. Veel heeft te maken met het wat vreemde vlees-noch-viskarakter van hun thrashmetal met veel progressieve invloeden. De tent was dan ook lang niet helemaal volgelopen maar dat bleek absoluut niet terecht. Het enthousiasme bij de veteranen droop er van bij opener Post Society vanaf. het mag dan niet ieders meug zijn, toch krijgt de fijne progthrash in zo'n veertig minuten zeker niet de kans om te gaan tegensteken. Afsluiter Voivod kwam veel te vroeg en volgende keer hopelijk voor wat meer volk.

Ook Sacred Reich behoort overigens tot de categorie 'thrash met een meerwaarde'. Zanger/bassist Phil Rind heeft zichzelf terug een wild metalkapsel aangemeten en oogt terug wat scherper, maar bleek toch nog steeds zijn immer sympathieke en goedlachse zelve. The American Way kreeg de functie van publieksopwarmer en dat bleek een goeie zet. Nummers als Awakening en Manifest Reality moesten ons alvast zin doen krijgen in dat nieuwe album (het eerste in 22 jaar) en zeker dat tweede nummer slaagde daar zeker in.

Drummer Dave McClain werd na een volgens Rind 'korte stint bij een andere band' terug in de armen gesloten. Die andere band was uiteraard Machine Head en die korte stint, dat was er eentje van zo'n drieëntwintig jaar. Hij voelt zich echt in z'n sas, die Phil. Kudos ook dat de eeuwige politieke activist zich niet bezighield met gepreek, maar toch even iedereen opriep om zo lief mogelijk te zijn voor elkaar. Een positieve boodschap gekoppeld aan stevige thrashers als Love... Hate en Surf Nicaragua. Zo hebben we ze graag.

Boodschappen, daar doet Powerwolf dan weer niet aan mee. Een goeie show neerpoten daarentegen, daar weet het Duits/Roemeense vijftal alles van. Het podium had veel weg van een vergane kerk, vergelijkingen met een zekere kathedraal in het Parijse zijn wellicht uit den boze.

Openen deden we met het nieuwe Fire & Forgive en iets later zouden van dat laatste album 'The Sacrament of Sin' ook nog Demons are a Girl's Best Friend en Incense & Iron passeren. Tot zover de nieuwigheden. Frontman Attila Dorn nam voor Armata Strigoi even uitgebreid de tijd om de meezingmelodie uit te leggen en ook Werewolves of Armenia had volgens de Roemeen wel wat extra uitleg nodig.

Heel vermakelijk allemaal, maar enige vaart was door al dat gepalaver wel héél ver te zoeken. Niet alleen muzikaal zijn er gelijkenissen te vinden met het Zweedse Sabaton, ook qua show spelen de Duitsers graag leentjebuur. Enkel het thema is van Oorlog naar Katholicisme verschoven. Potato/potato, am I right?

Rotting Christ (Foto) frontman Sakis Tolis is dan weer meer een man van daden in plaats van woorden en laat liever de muziek spreken. Met het nieuwe Hallowed be thy Name was het Griekse kwartet eerder terughoudend gestart, maar vanaf Kata Ton Daimona Eaytoy ging onherroepelijk de beuk erin. Tolis vuurde samen met zijn nieuwe gitaarspitsbroeder Giorgos Bokos de ene na de andere riff op de verhitte swamptent af en het publiek vooraan antwoordde met verschillende walls of death.

Het kookpunt werd tijdens Societas Satanas nog eens bereikt en bij het slotduo In Yumen-Xibalba en Grandis Spiritus Diavolos persten de Grieken er samen met hun fans nog eens alles uit. Het absolute hoogtepunt van die laatste festivaldag hadden we nu wel ongetwijfeld achter de rug.

Tobias Sammett's metaloperaproject Avantasia krijgt van diehard metalheads wel eens het verwijt van te soft en te theatraal te zijn. De Duitse bard heeft echter al een heel aantal fijne metalnummers bijeengeschreven en heeft een strottenhoofd waar enkel de allergrootsten de vergelijking mee aandurven. Al snel bleek echter dat die laatste schijf 'Moonglow' alweer niet in de buurt komt van die eerste platen. Echt pakken deden die nummers zoals Ghost in the Moon of Alchemy immers niet. Door tussen letterlijk alle nummers door een hele uitleg te geven, schiet je jezelf dan nog meer in de spreekwoordelijke voet. "Ik heb mijn zangeres haar naam verkeerd uitgesproken, komt door het slaaptekort. We komen vandaag rechtstreeks uit Spanje", ja ok en speel nu nog een liedje, beste Tobias. 

Met een The Scarecrow (met gastzanger Jorn Lande) of Twisted Mind (dat Mr Bigfrontman Eric Martin voor zijn rekening nam samen met Geoff Tate) heb je nochtans wel verschillende toppers om er een mooie avond van te maken. Sammett beschikt zelfs over een team van muzikanten die dat soort nummers alle eer kunnen aandoen. Toch was het mede door al die gastzangers bij momenten teveel een samenraapsel van verschillende nummers.

Tegen de encore deed Sammett er dan nog een schepje bovenop: "we hebben eigenlijk geen encore voorbereid, wat wij zijn niet het soort band dat ermee stopt om dan toch nog terug te keren. Wat nu volgt is dus puur improvisatie." Allemaal heel geloofwaardig, als je alle avonden krak dezelfde set speelt, mét telkens dezelfde encore. Het ware veel beter en spontaner geweest van gewoon dat machtige slotduo Farewell en Sign of the Cross te spelen zonder al die zever tussendoor. Dan hadden we hen die vele mindere nieuwe nummers met veel plezier vergeven.

Foto: Ann Kermans Photography (Je vindt daar trouwens nog meer foto's van op Alcatraz)