Alcatraz 2019 - Dag 2: tegen de stroming en de wind in

Sportcampus Lange Munte, 9 augustus 2019 - 11 augustus 2019

Van regen moesten we geen schrik hebben op dag twee in Kortrijk. Toch kregen we bij aanvang van de dag nog motregen op de langharige kruin en trad er een nieuwe aartsvijand naar voren: hopelijk zou die stevige wind geen spelbreker worden.

Bij het betreden van het terrein deelde de organisatie ons al mee dat Prison stageopener Bury Tomorrow verhuisd was naar de swamp en dat het Belgische Carnation de dag nadien pas in actie zou komen. Reden was de strakke wind. Rond de middag gaf de stad Kortrijk echter groen licht om de rest van de festivaldag gewoon te laten doorgaan. Gelukkig geen Wacken-toestanden dus, al was er binnen ook veel goede muziek te horen.

Bij Soilwork bijvoorbeeld. De Zweden zweven ergens tussen metalcore en deathmetal in, maar brachten toch vooral nummers uit het nieuwe 'Verkligheten', dat toch weer lekker richting het zwaardere van die twee neigt. Zeker een stevige performance, maar nog diezelfde dag zouden ze zich in het genre overklast zien door de band waarmee ze op tour zijn.

Flotsam and Jetsam sierde enkele jaren geleden al eens het hoofdpodium, maar komt als klassieke thrashband, die nooit echt helemaal is doorgebroken, toch beter tot haar recht in de Swamptent. Met onder meer nummers als Hammerhead en afsluiter No Place For Disgrace namen die twee geweldige eerste albums weer het leeuwendeel van de set in beslag, al bewezen nieuwere nummers als Demolition Man en Iron Maiden dat de bijna veertigjarige band vandaag de dag nog met recht en reden nieuwe albums mag produceren.

Die band waar wij het twee paragrafen geleden over hadden, dat was uiteraard Hypocrisy. De band rond frontman Peter Tägtgren heeft net iets meer body dan de landgenoten, die we eerder al aan het werk zagen, en ook qua stagedecoratie komt het viertal net iets straffer naar voren. Kleppers werden niet gespaard; het duo Fractured Millennium en Valley Of The Damned werd er zelfs direct doorgejaagd. Een goed begin is het halve werk, aldus Tägtgren. Voeg daar dan nog eens veel enthousiasme, een stevige vaart en Eraser aan toe, en je krijgt één van de betere performances van het weekend.

Concerten gaan op Alcatraz vlotjes in elkaar over en we moesten ons dus reppen om de start van Thin Lizzy op de Prison stage niet te missen. Dat ware zonde geweest, want de tonen van opener Jailbreak kwamen ons al tegemoet. Thin Lizzy, dat was uiteraard zanger-bassist Phil Lynott met ook een korte glansrol voor gitarist Gary Moore. Met enkel longtime gitarist Scott Gorham als overblijfsel uit de gloriejaren, heeft de Ierse powerhouse tegenwoordig dan ook meer weg van een veredelde coverband. Een zanger-gitarist als Ricky Warwick en zeker ook bassist Troy Sanders beschikken natuurlijk over genoeg flair en technische bagage om Lynott een passend eerbetoon te geven. Voeg daar hits als Cold Sweat en Emerald aan toe om te verdelen over de setlist en dan heb je met Cowboy Song, The Boys Are Back In Town en Whiskey In The Jar zelfs nog een mooi orgelpunt over. Veredelde coverband? Ja, maar tenminste een oerdegelijke.

Ladies and gentlemen, de koning van Avatar-country maakt zijn opwachting en hij heeft veel toeters, bellen en een shitload aan pyro meegebracht. Het vijftal rond frontman Johannes Eckerström zwemt graag tegen de stroom in en is zeker niet vies van een beetje te veel show. De bandleden kwamen, gitarist Jonas Jarlsby als koning uiteraard op kop, vanuit een tunnel onder het drumstel het podium opgemarcheerd en al bij opener A Statue Of The King schoot er vuurwerk van achter de Prison stage de lucht in. Daarna volgden meteen Hail The Apocalypse en Paint Me Red en heel de weide was direct mee. Wat een verschil met dat grotendeels tamme publiek van de dag voordien. 

Eckerstrom zweepte als een volleerd Russich circusartiest constant het publiek op zonder al te veel gaten te laten vallen tussen de nummers door. Enkel bij de reguliere afsluiter Smells Like A Freakshow deed hij zijn routinepraatje over outsiders die tegen de stroom durven in gaan en dat hebben we al enkele keren gehoord. Tower had tussen alle zware headbangers al even voor een welgekomen rustpuntje gezorgd en met Let It Burn traden ook de gigantische vlammenwerpers in actie. Weinig verrassingen in de setlist, die voornamelijk bestond uit nummers uit 'Hail The Apocalypse' en het nieuwe 'Avatar Country', aangevuld door een beetje 'Feathers And Flesh' (The Eagle Has Landed en For The Swarm uiteraard) en nog wat 'The Black Waltz'. Van die eerste drie albums zal er dus geen enkel de dvd halen. Toch tekenend voor de weelde en de topvorm waar het vijftal zich momenteel in bevindt.

Met The King Welcomes You to Avatar Country kwam de avond tot een apotheose. Papiersnippers gingen de lucht in, gevolgd door nog wat vuurwerk, waarna de bandleden mooi op een rij achteraan plaats namen om in gespeelde discipline het applaus in ontvangst te nemen. Een drop met het wapenschild van Avatar Country viel vooraan naar beneden en het publiek hoopte, tegen beter weten in, op nog een bisronde, maar die kwam er niet meer. De show was dus compleet over the top, maar op de manier van Avatar. Dan kom je daarmee weg.