Alcatraz 2015 - Vergeet de hemel, welkom in de hel!

Festivalterrein, Kortrijk, 11 augustus 2015

Waar we op zaterdag nog vooral klassiekers voorgeschoteld kregen, kondigde de zondag in onze favoriete gevangenis zich voornamelijk aan als een dag met zwaarder werk en enkele jongere acts. Qua weersverwachting was het verschil minder groot; met nog steeds die loden zomerzon die al snel over de gevangenismuur kwam piepen en pas tegen de avond beschutting zocht achter enkele wolken.

De dag voordien was het aanvankelijk wachten tot de figuurlijke trein goed en wel vertrokken was, dan zou dat op zondag bijlange zo lang niet duren. We werden op de weide verwelkomd door een backdrop met daarop Disneyland After Dark, dan verwacht je toch wat spektakel.  De Denen gaven het publiek meteen waar voor hun geld. Vooral de bassist in Napoleonkostum, voorzien van een arsenaal aan heel originele, tweesnarige basgitaren, verzorgde de show. Ook muzikaal zat het wel snor. Catchy, bluesy hardrock op de nuchtere maag, veel beter kan een zondag niet beginnen.

Ook in het gevang zijn er op zondag misvieringen. Misdienaar van dienst was het Powerwolf van Attila Dorn en de Greywolf-broertjes. Met Armata Strigoi, Army Of The Night en Blessed And Possessed kregen we wat nieuw materiaal tussen de vele meebrullers die nu al de status van klassiekers hebben. Denk maar aan Amen & Attack, Resurrection By Erection, We Drink Your Blood of Werewolves Of Armenia; met intussen vertrouwde Hoo Hah-gimmick. Na afsluiter Lupus Dei was iedereen het er over eens: die mannen mogen gerust nog wat hoger op de line-up.

Een plaatsje hoger op die line-up stond wel al een echte grondlegger in het deathmetalgenre. Vocalist/gitarist Max Phelps verwelkomde ons op de ontbijteditie van Death (DTA) alvorens een vijftigtal minuten ode te brengen aan de enige echte Chuck Schuldiner. Nummers als Symbolic en Crystal Mountain werden tot in de perfectie afgewerkt en het viertal paste zoveel mogelijk nummers in het gekregen tijdsslot. Met Pull The Plug kwam er een einde aan het meest technisch verfijnde concert van het weekend.

Over de volgende band op de affiche is intussen al veel virtuele inkt gevloeid en er zal er wellicht nog veel volgen ook. De Canadese thrashers van Annihilator beleefden in elk geval geen leuke namiddag. Verhalen doen de ronde over onenigheid omwille van het vroege aanvangsuur en wat nog allemaal, maar wij houden ons liever enkel bezig met de feiten.

Na nochtans een sterk openingsduo - King Of The Kill en No Way Out - liep er iets mis toen frontman Jeff Waters van gitaar wilde wisselen. Waters bleef verdacht lang achter zijn muur van Marshalls en toen iets later een stuk equipment naar de andere kant van het podium gekeild werd, was het helemaal duidelijk dat er iets niet in de haak was. De bevestiging kwam toen we Waters duidelijk over zijn toeren terug richting backstage zagen briesen. In een officieel statement verklaarde Waters reeds de gebeurtenissen te betreuren en blijkbaar beseft hij dat hij op 6 november iets goed te maken heeft in de Kreun.

Van Jeff Waters naar Jeff Walker, het lijkt een kleine stap. Muzikaal valt er echter geen gelijkenis te vinden tussen de Canadezen en de Britse grind-/deathmetalband Carcass. Vocalist-bassist Walker was weer zijn übercoole zelf. Een vanzelfsprekend steekje naar headliners Sabaton, dat uitgerekend in België komt zingen over oorlog, er zijn nog zekerheden in het leven. 

Met intro 1985 en Unfit For Human Consumption trok het viertal direct een blik 'Surgical Steel' - een van de beste metalplaten van de laatste jaren - open. Net zoals hun halve genregenoten een paar uur eerder, wilde ook het Britse viertal zoveel mogelijk muziek in het gekregen tijdsslot proppen. Aan de intro van Black Star werd Keep On Rotting In The Free World gekoppeld, met extra cowbell. Britse humor, weet u wel. Iets minder verrassend, maar minstens even genietbaar, was afsluiter Heartwork. Opnieuw een geweldige performance.

Ook Poolse blackened deathmetalband Behemoth heeft met 'The Satanist' een van de sterkste metalalbums van dit lustrum op haar naam staan. Vanaf de eerste noten van Blow Your Trumpets Gabriel was het weer genieten van de ultrazware, doch loepzuivere sound van Nergal en de zijnen. Voeg daarbij nog eens een liveshow met pentagrammen, brandende kruisen en veel bloed en je krijgt opnieuw een geweldige show. We weren't planning on going to heaven anyway...

De best gesponsorde band bleek dan weer het Duitse Accept te zijn; met een volledige muur Marshalls achter zich. Ambiance verzekerd vanaf seconde één met Stampede en Stalingrad. Bruce Willis-lookalike Wolf Hoffmann amuseerde zich zichtbaar te pletter en niemand die met deemoed terugdenkt aan Udo Dirkschneider met een zanger als Mark Tornillo in de rangen. Nieuwere nummers wisselden af met oude krakers als Restless And Wild, Fast As A Shark en Metal Heart. Ook Balls To The Wall kon dan niet achterblijven.

Wie na al dat geweld nog hoopte op een plaatsje in de hemel, zou die hoop na Venom finaal moeten opgeven. Enkele minuten te laat door een uitgestelde vlucht weliswaar. Een bijzonder goedgezinde Cronos verwelkomde ons alvast in de hel en kon het tussendoor niet laten om nog even de draak te steken met de verschillende technische problemen die het festival al gekend had.

De Britse grondleggers van wat black metal zou genoemd worden zijn niet altijd een certitude geweest op vlak van sterke liveshows, maar daar was ditmaal amper iets van te merken. Het drietal amuseerde zich en klonk ook geweldig. Hoogtepunt was meebrulhymne Black Metal. Tijdens bisnummer In League With Satan kwam Behemoths Nergal (of zouden we hem zonder corpsepaint gewoon mogen aanspreken als Adam Michał Darski) de boel nog wat extra mee opzwepen.

En opzwepen, dat is exact wat headliner Sabaton kan als geen ander. 'The Final Countdown' en de klaarstaande tank hadden het publiek al goed wakker geschud. En dat publiek zou tijdens opener Ghost Division en een paar ton afgestoken vuurwerk alleen maar meer opgefokt geraken.

Voor Carolus Rex werden ook de vlammenwerpers in stelling gebracht. Zowat elk album dat de Zweden in hun nog prille carrière hebben uitgebracht kwam aan bod en tussendoor vond het vijftal nog tijd om een zorgvuldig ingestudeerd toneelstukje op te voeren waarbij gitarist Thobbe Englund het publiek volgde dat tot vervelens toe de intromelodie van Swedish Pagans bleef zingen. Het kwam hem op een time-out te staan.

Tegen de apotheose was alles echter vergeten en vergeven. Tijdens Primo Victoria gaven de naar schatting dertienduizend toeschouwers nog een keer al wat ze in huis hadden. Zanger Joakim Brodén schonk zijn zonnebril aan de negenjarige Marco, die zijn geluk niet opkon.

De laatste restjes brandstof en vuurwerk werden vervolgens afgestoken tijdens Metal Crüe en als toeschouwer is het bij zoveel pracht toch altijd week worden bij de gedachte dat het er weer opzit. Dat van die ruwe bolsters met blanke pit, hé.