Alcatraz 2015: - Kinderen en opgestoken middenvingers

Festivalterrein, Kortrijk, 11 augustus 2015

"Zijn jullie klaar voor de heavy metal-hoogmis?", sloeg Powerwolfrontman Attila Dorn de nagel op de kop bij het begin van hun optreden zondag op Alcatraz. Zo voelde die editie van dit jaar ook aan: een niet te missen, religieuze ervaring voor al wie de hardere genres een warm hart toedraagt. Al had de organisatie dit jaar al vanaf dag één de handen vol.

Het begon al aan de ingang, waar zich op zaterdagmorgen spoedig lange wachtrijen zouden vormen. Aan de loketten voor drankbonnetjes was het dan opnieuw van dattum. Die miserie was bij het aanschouwen van het splinternieuwe festivalterrein echter snel vergeten. De wachttoren met vlammenwerper bleek vorig jaar zo'n schot in de roos dat onze gevangenisdirectie er direct vier extra had verwerkt in de indrukwekkende mainstagemuur.

Op dan naar het allerbelangrijkste: de affiche. De Zweedse klassieke metal van Wolf maakte ons dit jaar warm voor wat nog moest komen. Dat deden ze vol enthousiasme en overtuiging, maar het is niet zo dat er na enkele dagen nog veel van blijft plakken. Daar zal de enorme smulpartij, die we daarna nog meemaakten, ook wel voor iets hebben tussengezeten.

Het Amerikaanse Armored Saint startte dan weer furieus met het duo Win Hands Down en March Of The Saints, maar verloor nadien toch wel wat van de aandacht. Naar het einde toe kwam een jongetje in Prince-outfit dan maar het vijftal vervoegen on stage. Iedereen plots laaiend enthousiast uiteraard. Ook voor het podium liepen heel het weekend trouwens opvallend veel kinderen rond. "Metal is voor iedereen", zou een Zweedse, bezonnebrilde frontman later in deze review nog raak opmerken.

Alcatraz en bay area thrash metal gaan vanzelfsprekend hand in hand; de legendarische ex-gevangenis is er immers gelegen. Geen wonder dus dat met Death Angel één van de meest ondergewaardeerde bay area thrash metalbands al voor de derde keer haar opwachting maakte op het festival. In enthousiasme had de bende van gitarist Rob Cavestany geen lessen meer te trekken, al bevatte hun concert toch net iets te veel nieuw materiaal om echt een hoogtepunt te worden. Gelukkig kreeg het vijftal meer tijd dan ze oorspronkelijk hadden verwacht, waardoor we met Mistress Of Pain nog een klassieker extra op het bord kregen. Met afsluiter Thrown To The Wolves -zoals gewoonlijk met Ultra-Violence-intro - gingen de spreekwoordelijke poppen dan toch eindelijk helemaal aan het dansen.

Een mens moet tussen al dat metalgeweld nog eten ook en kind van de rekening was op zaterdag het Portugese Moonspell. Kwestie van volledig klaar te zijn voor Queensrÿche. Het juridische getouwtrek met ex-zanger Geoff Tate is van de baan en dat doet de Amerikaanse progmetalband duidelijk deugd. Nieuwe frontman Todd LaTorre nam zijn vier begeleiders op sleeptouw met zijn geweldige stem. Met een setlist vol ouder materiaal kregen ze de weide probleemloos in vervoering. Hits zoals Breaking The Silence, The Needle Lies en Eyes Of A Stranger werden massaal meegekeeld. Met Queen Of The Reich en Take Hold Of The Flame kwam er helaas veel te vroeg een einde aan een optreden van een legendarische band in topvorm.

Nu het L-woord toch gevallen is; het was tijd voor Michael Schenker en zijn Temple Of Rock. Met U.F.O-klassieker Doctor Doctor stak de Duitse gitaarheld direct het vuur aan de lont. Gewaagde keuze want in het begin is het qua geluidsmix doorgaans nog wat schuiven en dat was ook nu het geval. Het publiek liet het niet aan het hart komen en brulde opnieuw massaal mee. Tijdens de volgende, eigen nummers, afgewisseld met minder bekend U.F.O-materiaal, ging het allemaal een beetje achteruit. Schenker zelf hield zich ook opvallend in de schaduw.

Tijd voor een blikje Scorpions dus. Lovedrive bracht de schwung terug, en toen daarna Rock You Like A Hurricane werd ingezet, was het ietwat saaie halfuur voordien meteen vergeten. Daarmee speelde de gitarist wel een beetje vals, aangezien hij in die tijd Scorpions al terug had verlaten. Drummer Herman Rarebell daarentegen nog niet en dus hoor je ons zeker niet klagen. Met afsluiter Rock Bottom achtte Schenker dan toch de tijd gekomen om te schitteren en dat deed hij dan ook vol overtuiging.

De vorige keer liet Death Angel zich op thrashgebied al overklassen door hun goeie vrienden van Exodus en ook hier moesten ze duidelijk hun meerdere erkennen, ditmaal in een band van de andere kant van de Verenigde Staten. Over Kill kwam, aangevoerd door een energieke Bobby 'Blitz' Ellsworth, en raasde de gevangenis volledig plat.

Van het uitstekende, nieuwe album haalde enkel opener Armorist de setlist. Niet verwonderlijk als je nog bommetjes als In Union We Stand, Rotten To The Core, Ironbound en Elimination hebt klaarstaan. Afsluiter Fuck You deed dan weer denken aan het moment dat we vorig jaar tijdens Sacred Reich massaal een cameradrone de vinger moesten geven.

Met W.A.S.P. kregen we dan weer een band die vorig jaar ook al de Alcatrazgevangenis had aangedaan. Blackie Lawless entertainde opnieuw met hits L.O.V.E. Machine, Wild Child en I Wanna Be Somebody om af te sluiten met Blind In Texas. Pretty much hetzelfde van wat we vorig jaar al hadden gezien dus.

De award voor meest imposante stage ging op zaterdag ongetwijfeld naar Trivium, met hun ruwe muren en duivelskoppen met oplichtende ogen. Strife zorgde voor een eerste hoogtepunt. Tijdens Throes Of Perdition legde metalteddybeer Matt Heafy even de show stil om zich te vergewissen van de toestand van een meisje dat was flauwgevallen en voorts had de band ook af te rekenen met technische problemen, zoals de Ipod met intro die het niet meer deed.

Toen Heafy later te horen kreeg dat ze de show dienden in te korten om de opgelopen achterstand  goed te maken, leek de anders zo minzame frontman bijna zijn cool te verliezen. De intro van Dying In Your Arms werd dan maar onderbroken om In Waves alsnog te kunnen spelen, maar werd terug ingezet toen de organisatie dan toch groen licht gaf om de voorziene show uit te spelen.

Het orgelpunt van dag één werd verzorgd door symfonische metalband Nightwish, met een gestroomlijnde show met meer dan voldoende vuur. Met Ghost Love Score en Last Ride Of The Day kwam de eerste helft van Alcatraz tot een einde.