Akron/Family - Chaos verjaagt schoonheid

Botanique, Brussel, 23 november 2009

Zelden gaat Akron/Family voor een doordeweekse show. Dat blijkt uit hun platen, maar nog meer uit hun optredens. De grens tussen chaos en schoonheid wordt voortdurend verkend en om elke hoek loert weer een volgend experiment. Dat houdt het spannend, zowel voor hen als voor het publiek. Of wij met veel verwachting naar dit concert toeleefden, vroeg u?

Voorprogramma Faustine Hollander stond naar eigen zeggen voor de derde keer op het podium in de Botanique en had een ruime schare vrienden in de zaal opgesteld. Haar wat eentonige liedjes werden door hen uitgebreid toegejuicht, terwijl het meer neutrale publiek er eerder ongeïnteresseerd bij stond.

Het is duidelijk niet alle meisjes met gitaar gegeven om een zaal drie kwartier lang te onderhouden, zelfs al brengt ze dan covers van The Beatles. Enkel dat laatste nummer - niet toevallig ook een cover van Cod’ine van Buffy Sainte-Marie - bracht nog enig leven in de brouwerij.

Wilde euforie, maffe experimenteerdrang, hallucinante jams, het zijn allemaal dingen die je van Akron/Family mag verwachten. En op één of andere manier weten ze dat tot een cocktail te mixen, waarvan de geur alleen al je dronken kan maken.

En ook nu waren die ingrediënten weer aanwezig. Met Gravelly Mountains Of The Moon werd, zoals wel vaker, een rustige start genomen. Een start die naar het einde van dat nummer al enigszins aankondigde dat de rust slechts schijn was en een springlevende vulkaan als een dun pelletje bedekte.

De versie van River, met bassist Miles Seaton op zijn beurt achter de microfoon, was hemels en toonde aan dat deze band schitterende nummers op hun conto hebben staan. En ook de daaropvolgende parabel van de Silly Bears was absoluut de moeite waard.

En zoals steeds werden de nummers als een ketting van een door een kind net op het strand ontdekte schelpen aan elkaar geregen. Alleen, de vormen van deze schelpen waren wel heel erg grillig. En vooral, er kwam geen einde aan de ketting zodat de kleinoden op de duur over de grond sleepten. Of voor wie het nog niet begrepen heeft: er was op na een tijdje geen touw meer aan vast te knopen.

Ongetwijfeld had de man met het fluo hesje de tijd van zijn leven. En wie vooraf de nodige alcohol dan wel de juiste hoeveelheid stimulerende middelen had genuttigd, kon zich ongetwijfeld wel vinden in de ongebreidelde jams van de drie heren. De reacties na de eigenlijke set deden ook uitschijnen dat dit een onvergetelijk concert was. Maar zelf moesten we meermaals een geeuw onderdrukken.

Met de enige bis, een heerlijk ass shaking Everyone Is Guilty, werd nog iets goedgemaakt, maar dit verjaardagspartijtje voor Shinzu G & T (waar dat dan ook voor moge staan) – zoals een vers geverfd, groot doek moest aantonen - moet zowat de grootste teleurstelling van dit jaar zijn geweest. Hier had de chaos de schoonheid helaas als een hond in de nacht verjaagd.