Air Traffic - Veni, vidi, vici

Ancienne Belgique, Brussel, 8 november 2008

Het voorprogramma wordt verzorgd door een band van eigen bodem: Mint. Your Shopping Lists Are Poetry en The Magnetism Of Pure Gold doen hier en daar wel een belletje rinkelen, maar deze band is duidelijk niet waarvoor iedereen gekomen is. Zoals verwacht bestaat het gros van de toeschouwers uit jonge tienermeisjes die doodzenuwachtig en giechelend op hun idolen staan te wachten. We verbazen ons er dan ook niet over dat de zaal bij het doven van de lichten wordt overmand door oorverdovend gegil. De vier, breed glimlachende, jongens worden met open armen (en kelen) ontvangen.  Openen doen ze met een nieuw, voor ons nog onbekend, nummer. Gedurende het hele concert zullen we nog meer nieuw werk te horen krijgen en dat stemt ons uiterst vrolijk. Deze nummers klinken donkerder, volwassener en steviger dan het gekende materiaal. Een cd gevuld met dit soort muziek, en dit Britse viertal kan de hype ontgroeien. Even later klinkt het aanstekelijke Get In Line door de boxen en verandert het hysterische publiek in een massa dansende, hyperactieve, zwetende lijven. Gelijksoortige nummers zoals She Never Even Told Me Her Name worden op dezelfde vrolijke manier onthaald. Gelukkig zijn er ook de rustigere songs als Time Goes By en I Can't Understand die voor de nodige adempauze in deze drukke set zorgen. Iedereen in het dolenthousiaste publiek heeft zichtbaar de tijd van zijn (of beter gezegd: haar) leven en ieder nummer wordt woord voor woord meegezongen. Op de eerste rijen worden verlangende armen uitgestoken naar zanger/pianist/gitarist Chris Wall. Met Just Abuse Me gaat de stem van deze jonge Brit moeiteloos de hoogte in en ook met zijn fantastische pianosolo steelt hij de show. We zouden bijna vergeten dat er nog drie andere muzikanten op het podium staan. Het eerste hitje van een reeks van drie, No More Running Away, krijgen we pas naar het einde toe te horen. Zonder twijfel is dit nummer, dat naar goede gewoonte door bassist Jim Maddock en gitarist Tom Pritcharts percussiekunsten wordt begeleid, voor zowel publiek als band één van de hoogtepunten van het concert. Het publiek zingt uit volle borst mee terwijl de band breed glimlachend toekijkt. Het daarop volgende I Like That zet de boel daarentegen weer volledig op zijn kop. Met Charlotte ziet de band zijn optimale kans om de massa voor een laatste keer om te toveren in een zottenkot. Wanneer de band hierna het podium verlaat, is de verwarring groot want "ze hebben dat ene nummer toch nog niet gespeeld?". En inderdaad, niet veel later verschijnt Wall weer op het podium voor een toegift om U tegen te zeggen. Een sfeervolle gloeilamp wordt naar beneden gebracht en in zijn eentje brengt de zanger/pianist Empty Space. De pracht en breekbaarheid van deze performance legt het tot voor kort eens zo drukke publiek prompt het zwijgen op. Na afloop maken ook de overige drie bandleden opnieuw hun opwachting om aan de langverwachte climax van de avond te beginnen. Shooting Star mag de laatste maanden dan wel grijsgedraaid zijn op alle mogelijke radiostations in het land, het is en blijft een prachtig nummer. Maar waar dit op cd een ingetogen, subtiel nummer is, verandert dit vanavond door het vrolijk meebrullende en -springende publiek in een ongelofelijk uitbundig nummer. Het is eens wat anders. Wanneer we na afloop aan de ingang van de Ancienne Belgique menig ouder hun dolgelukkige dochters zien oppikken, kunnen we een glimlach niet onderdrukken. Een glimlach zoals de vier jonge Britten eerder vanavond op hun gezicht hadden terwijl ze de uitverkochte zaal lieten zien dat zij alle media-aandacht wel degelijk verdienen. Air Traffic kwam, zag en overwon. Meer, graag!