Aimee Mann - Zoals verwacht

Vooruit, Gent, 7 maart 2013

Opvallend hoe soms, naarmate iemands muziekcarrière vordert, de zalen steeds kleiner lijken te worden. Bij haar vorige doortocht was de Ancienne Belgique goed gevuld. Nu stond ze in de Balzaal van de Vooruit. En wie er was wist waaraan zich te verwachten.

Dat Ted Leo en Aimee Mann het uitstekend kunnen vinden blijkt niet alleen op Twitter. Ted Leo's solo voorprogramma werd dus opgeluisterd met een gastoptreden van zijn blonde vriendin en samen brachten ze enkele nummers van hun misschien binnenkort te verschijnen gezamenlijke ep. Twee nummers die in elk geval al het beste van beide werelden beloven. Manns onderkoelde vrouwenstem en Leo's diepere vocalen pasten wonderwel bij elkaar.

Maar Leo deed het dus verder alleen met zijn elektrische gitaar en bracht een selectie uit zijn omvangrijke oeuvre, dat aan deze kant van de oceaan altijd snel in de uitverkoopbakken lijkt te belanden.

Dat zegt weinig over de kwaliteit van zijn nummers. God weet dat er al meer getalenteerde artiesten links zijn blijven liggen. Maar je kon moeilijk ontkennen dat hij steeds door datzelfde steegje reed. Powerpop is zijn ding en de spanwijdte van dat genre is nu eenmaal beperkt. Nummers als Bleeding Powers zijn beter dan doorsnee, maar als dat steeds herhaald wordt, loert de geeuw om de hoek. Misschien was het wel gelukt als hij zijn band bij zich had gehad, maar nu waren we hem al vergeten voor hij het podium af was

En dan was het de beurt aan Aimee Mann, voorzien van stijlvolle bril, waardoor ze voortdurend in het oneindige leek te staren. Op de meest intieme momenten waren haar ogen gesloten, klaar om samen met ons weg te zinken in dat respectievelijke nummer.

Opnieuw had ze haar vaste bassist (en ook producer van haar laatste plaat ‘Charmer’) Paul Bryan bij zich om haar vocaal te ondersteunen. Verder was de opstelling klassiek: Mann op akoestische gitaar, Jebin Bruni op toetsen, Jamie Edwards op gitaar en moog en de onverzettelijke drums van John Sands als basis.

Uiteraard kwam het overgrote deel van de liedjes uit haar laatste album. Vooral Soon Enough, dat in de afsluitende reeks met wat meer rockgetinte songs aan het einde van de set zat, sloeg aan. Gitarist Jamie Edwards kon zich eindelijk, na de technische problemen waarmee hij een tweetal nummers lang te kampen had, terug uitleven op zijn Gibson. En Mann sloot af met een rockjump.

Vooraf mocht de selectie uit ‘Magnolia’ uiteraard niet ontbreken en liepen de rillingen bijna voelbaar door de zaal tijdens Wise Up, enkel met akoestische gitaar en piano. James Mercer, die Living A Lie op de plaat inzong was er uiteraard niet bij en dus werd Ted Leo opgetrommeld. En toch kwam deze versie, die nog werd voorafgegaan door een lange uiteenzetting over het ontstaan ervan, beter over dan op plaat.

Uiteindelijk was ook de afsluiter een klassieker. Na oudje 4th Of July, afkomstig van haar solodebuut, betekende ook nu weer Deathly het einde van de show.

Intussen had Mann nog bewezen dat ze, net als op Twitter, ook hier best grappig uit de hoek kon komen. Save Me was ooit namelijk genomineerd voor een Oscar, maar het was Phil Collins. (ze zei het met een sneer) die met het beeldje naar huis ging. En ze nam het hem niet eens kwalijk. Maar in Gent stond ze op de eerste plaats garant voor een mooie show zonder veel verrassingen, maar vol prachtige popsongs.