Aimee Mann - Straffe vrouw

Ancienne Belgique, Brussel, 26 januari 2013

Er zijn genoeg vrouwen die hun mannetje kunnen staan in de harde muziekwereld. Denk maar aan Björk, Madonna of PJ Harvey. De vrouwen die ook zakelijk hun eigen boontjes doppen, zijn heel wat dunner gezaaid. Ani DiFranco is uiteraard een goed voorbeeld. En ook Aimee Mann ging resoluut haar eigen weg zonder ooit een commerciële knieval te doen.

Ze heeft intussen al een carrière van vijfentwintig jaar achter de rug. Aanvankelijk als zangeres-gitariste van ‘Til Tuesday, vanaf 1990 als solo-artiest. Sindsdien bracht ze regelmatig nieuw werk uit. De hitparade werd nooit bereikt, ook al waren de kritieken voor zowat al haar platen uiterst lovend. ‘@#%&*! Smilers’ is de titel van het jongste album en ook hier grossiert Mann weer in prima popsongs.

Maar eerst is er het voorprogramma. Ook The Submarines houden het op zuivere popmuziek. Het zijn leuke liedjes die John Dragonetti en Blake Hazard brengen, beiden met gitaar en geruggensteund door een drummer.  De computer zorgt voor de baslijnen. Dat de band zich amuseert, straalt ervan af: Hazard - een blonde deerne met vlechtjes en bijhorend gegiechel – en Dragonetti bedanken het publiek voortdurend en uitbundig en de toeschouwers reageren met een naar ons gevoel wat overdreven enthousiasme. Maar het is hun in elk geval gegund.

Het ontbreken van een elektrische gitaar wordt mooi opgevangen door de twee toetsenisten, die, waar nodig, een sample toevoegen. Aimee zelf hanteert enkel de akoestische gitaar en vooral tijdens het aan Magnoliaregisseur Paul Thomas Andersen opgedragen en door haar solo gebrachte Red Vines stijgt het kippenvelgehalte tot in het rood. De melancholie lijkt op die momenten van haar gezicht af te lezen.