Adrian Vandenberg - Memorabele terugblik
013, 9 februari 2025
Was je in de jaren tachtig van van goede gitaarmuziek, dan is Whitesnake vast geen onbekende naam voor je. Met de ontelbare ledenwissels, die de band ondergaan heeft, is het opvallendste moment voor ons toch wel toen de Nederlandse Adrian Vandenberg als gitarist de band vervoegde. In de kleine zaal van de Tilburgse 013 blikte hij terug op deze bijzondere tijd.
We zeggen 1986, wanneer Adrian Vandenberg ("the flying dutchman", zoals David Coverdale hem noemt) naar de studio wordt gehaald om zijn gitaarwerk in het zesde studioalbum 'Slide It In' te verwerken. Hierna was het duidelijk: Vandenberg was de nieuwe gitarist van Whitsnake. In de komende jaren hoorden we zijn werk nog in het grootste succesalbum van de band: '1987'. Daarna volgden nog 'Slip Of The Tongue' en 'Restless Heart', die volledig door Vandenberg en zanger David Coverdale werden geschreven. Nu het dus al vijfendertig jaar geleden was dat hij voor het laatst met de band tourde, vond hij het nu maar eens tijd om dat terug in herinnering te brengen.
Een voorprogramma was niet voorzien. Dus Vandenberg en band betraden meteen zelf het podium. Hoewel hij al eenenzeventig jaar oud is, heeft hij, net als in vorige band Vandenberg's Moonkings, een aantal jonge gasten om zich heen verzameld. De microfoon liet hij over aan de Zweedse zanger Mats Levén, die je misschien kent van zijn tijd in Swedish Erotica of met Yngwie Malmsteen.
Bad Boys zette de avond in gang. Door het stevige tempo kwam dit meteen goed binnen, ook al zaten er een paar schoonheidsfoutjes in, waar de hoofdrolspeler van vanavond zelf ook even om moest lachten. In Slide It In was te horen waarom de keuze was gevallen op Levén. De gelijkenis met Coverdale was immers niet ver weg en het rauwe randje, dat na de hoge uithalen de lage noten versterkte, maakte dat nog duidelijker. Na Fool For Your Loving volgde Restless Heart, merkwaardig genoeg het enige nummer uit het gelijknamige album.
Dat leeftijd maar een nummer is, bewees Vandenberg vanavond helemaal: als een jonge god blies hij met brede glimlach de oude nummers opnieuw leven in. Tijdens Kittens Got Claws nam hij ook nog eens de backingvocals voor zijn rekening. Ook de interactie met de jongere metgezellen was prachtig om te zien. Dat drummer Joey de Boer nog maar negen was, toen hij met zijn vader het Whitesnake-concert bijwoonde, toen Vandenberg na zijn vertrek uit de band nog enkele nummers mee kwam spelen, leek de oude gitarist alleen maar te inspireren om door te gaan met zijn grootste passie.
De Boer verdient zeker extra krediet, want ondanks dat hij als een beest achter het drumstel zat te zweten, bleek hij ook nog eens flink te pakken zijn genomen door de griep. Maar dat weerhield hem er niet van om met zijn idool het podium te delen en ook nog eens een machtige drumsolo uit de mouw te schudden. Alsof het "gewone" werk nog niet genoeg was met een griep onder je leden. De rest van de fundering bestond uit toetsenist Len van der Laak en bassist Sem Christoffel. De eerste kan je kennen van Navarone of Kovacs. Christoffel strooide dan weer gul plectrums door de zaal. De protagonist waagde zich nog aan Adagio For Strato, de solo waarvoor hij alles uit de trukendoos haalde. En grootste hit Here I Go Again mocht uiteraard niet ontbreken, luidkeels meegezongen door het hele publiek.
Na een korte onderbreking keerde het duo Vandenberg en Levén terug voor een ode aan zijn moeder. Het prachtige Sailing Ships werd geschreven omdat zijn moeder toen vroeg of hij iets rustigs kon schrijven in plaats van al dat stevige gitaarwerk. Coverdale vond het prachtig en zorgde voor een passende tekst. Het werd meteen één van de meest emotionele tracks van de band. Uiteindelijk voegde de band zich opnieuw bij het tweetal en werd de avond afgesloten met Still Of The Night, een laatste knaller als afsluiter van een memorabele setlist.