Adrian Crowley - Maatstaf van vreugde
Cactus Muziekcentrum, 18 maart 2025
In de gemoedelijke sfeer van de Amor stelde onze favoriete Ier zijn nieuwe album voor. Zelfs al zou je het hem op het eerste gehoor niet aangeven, ook voor ons zette hij opnieuw de “maatstaf van vreugde”.
Dame met gitaar zingt dromerige popsongs. Daarmee zou je het kunnen omschrijven, maar het zou Nadine Khouri oneer aandoen. Want hoewel de omschrijving wel degelijk klopt, spraken de liedjes toch telkens weer tot de verbeelding. Het gitaarspel - een combinatie van vingers en plectrum - was eenvoudig, maar efficiënt en - vooral - heel erg passend. Het tempo lag dan wel overwegend vrij laag, er zaten ook een paar uitschieters tussen, zoals de ode aan Lhasa (Keep On Pushing) en de afsluiter (Another Life). Een mooie introductie tot een misschien iets te onopvallende artieste, al lijkt het erop dat dat net is wat ze wil zijn.
Dat ze met Adrian Crowley Europa (en verder) doorkruist, is trouwens geen toeval. Want niet alleen deed ze mee op Crowleys meest recente album ('Measure Of Joy'), ook muzikaal past ze in hetzelfde spectrum. Dan hebben we het over het soort trage, maar zo treffende en pakkende liedjes, waarop de Ier een patent heeft. En dat patent buit hij ook op de nieuwste plaat weer tot aan het gaatje uit.
Door omstandigheden hadden we niet de kans gekregen om de plaat vaak te beluisteren, maar net zoals dat de vorige keren, toen we de man aan het werk zagen, het geval was, palmde hij je hele wezen in met die donkerbruine stem, de subtiele, enigszins nonsensikale grapjes (“Now it's complete with the second shoe”, toen er voor de tweede keer een flesje tegen de grond ging) en de minimale inkleding. Dat minimaal was in dit geval eigenlijk niet eens zo minimaal. Dat wil zeggen: zelf speelde hij akoestische gitaar en mellotron, terwijl Nadine Khouri hem bijstond met de elektrische gitaar. Uit de mellotron werd dan weer een hele waaier aan instrumenten (synths, strijkers, staande bas, …) getoverd. Het resultaat was bijna altijd betoverend met Crowley als een zachtaardige Merlijn.
Zowat de hele nieuwe plaat kwam aan bod, gaande van een solo op een in reverb zwemmende akoestische gitaar gespeelde The Trembling Cup over een prachtig met de e-bow op de elektrische gitaar versierd Lost At Last, langs een met subtiele handgebaren getekend Swimming In The Quarry tot aan het van een Latin gevoel voorziene Cherry Blossoms Soft Confetti. Daarvoor hadden wij graag net als in de song in Bread & Wine willen betalen. Maar dat hoefde dus niet. Euro's werden ook aanvaard in ruil voor een drankje (aan de bar weliswaar), cd'tje of lp (aan de merch-stand). En een handtekening evenals een vriendelijke babbel werd bij die laatsten graag bijgegeven.
Uiteindelijk was er zelfs nog tijd voor een bisnummer. Take Me Driving (net als het eerder genoemde Bread & Wine uit 'The Watchful Eye Of The Stars') kreeg een fantastische versie mee en werd opgeluisterd door wat een ter plekke geïmproveerd verhaaltje leek, waarbij Khouri een binnenpretje niet kon onderdrukken. Het illustreerde maar weer eens dat de sfeer niet altijd zo geladen was als je zou denken, wanneer je de muziek zou horen.
Vanavond (18 maart) speelt het tweetal nog in de Cactus in Brugge, maar het concert is uitverkocht. Dus voor u wordt het wachten op een volgende doortocht.