Adrian Crowley - Buitenbeentje

Botanique, 28 januari 2018

Nee, live zouden de songs niet op piano gespeeld worden. Maar de mellotron daarentegen, die had Adrian Crowley wel bij zich. Uiteindelijk werd het overgrote deel ook gewoon gespeeld met de aloude, elektrische gitaar. Het was er in elk geval niet minder boeiend om.

Ze had iets weg van Natalie Merchant, maar stopte soms ook veel vibrato in haar stem, waardoor Nadine Khouri toch een heel eigen muzikale persoonlijkheid aannam. De hoofdact had in elk geval zijn voorprogramma op maat gekozen. Ook zij laat zich inspireren door literatuur en haar teksten hebben evenzeer iets poëtisch. Bovendien gebruikte deze jongedame de gitaar voor meer dan zomaar wat windowdressing. Solo’s en gesampled spel lardeerden zowat al haar songs zodat het half uurtje in een oogwenk om was. Gelukkig maar dat we haar nog terug zouden zien.

Want voor Valley Of Tears deed ze de gesmaakte backing vocals, die doorheen en tussen de diepdonkere stem van Adrian Crowley heen dwarrelden. Het was een gesmaakte afwisseling van de verder helemaal solo gespeelde set van de Ier.

Maar vergis u niet: ook zonder Khouri was het een plezier om de liedjes van de troubadour uit Dublin te horen voorbijkomen. En bovendien had hij de goede smaak om tussen de eigen liedjes ook twee covers te stoppen. Het prachtige The Ocean (van The Velvet Underground) kreeg een jasje van uit de mellotron getoverde cello’s aangepast en het enige bisnummer (“There’s a curfew in about sixty seconds”) was de vertolking van To An Isle In The Water, een gedicht van W.B. Yeats, dat a capella werd gezongen.

Het waren nochtans de liedjes van ‘Dark Eyed Messenger’ die ons tot in de Botanique hadden gelokt. En die kregen we in de vorm van een schitterend, toch op de mellotron gespeelde versie van The Wish, waarmee het concert werd geopend. Verder konden we moeilijk voorbij aan het magisch-realisme, dat uitging van de teksten van Silver Birch Tree (“I decided to live out the rest of my life as a silver birch tree”) en bracht Lullaby To A Lost Astronaut ons rechtstreeks tot bij Major Tom.

Tussendoor passeerde ook nog Juliet I’m In Flames (uit ‘I See Three Birds Flying’), maar verder was de boodschap één en al trieste “darkness” met Unhappy Seamstress als afsluiter, die werd ingeleid door een bijpassend verhaal, zoals enkel Crowley dat kan vertellen, begeleid door een muziekdoosje.

Hij is een buitenbeentje in deze flashy muziekwereld waarin songs snel moeten gaan, teksten vaak weinig zeggen en fun voorop moet staan. Het was even tot rust komen daar in de Botanique. En dat kon niet beter dan op een winderige zondagavond.