Adrian Belew Power Trio - Een perfect trio
Spirit of 66, Verviers, 5 november 2010
De naam Adrian Belew (spreek uit: "beloe") doet misschien niet meteen een belletje rinkelen. Deze meestergitarist leerde de stiel bij Frank Zappa, werd even binnengehaald door David Bowie en ging daarna aan de slag bij King Crimson. Niet bepaald de meest radiovriendelijke muziek dus. Belew streek met zijn power trio neer in de onvolprezen Spirit of 66 en wist ons een concert lang te boeien.
Met Writing on the Wall werd direct een knallend startschot gegeven. Belew mocht de typische dissonanten uit zijn gitaar toveren en de andere muzikanten volgden moeiteloos de frequente tempowissels. Belew heeft jammer genoeg de podiumuitstraling van een ietwat wereldvreemde schoolmeester - zijn ze dat niet allemaal? - en zijn looks heeft hij ook niet echt mee, dus richtten wij onze ogen op de barrevoetse bruinharige bassiste, Julie Slick. Samen met de Duitse drummer Marco Minneman vormde zij een solide ondersteuning van en meerwaarde voor Belews gitaarspel.
Het zal in de progwereld als gevloek klinken, maar wij dachten frequent aan de eerste platen van Black Sabbath, vooral wanneer de bas - zoals tijdens Madness - wat vettiger ging klinken. Belew gooide het wel over een heel andere boeg dan Tommy Iommi natuurlijk en gebruikte veelvuldig allerhande effecten en de ingebouwde specialiteiten van zijn signature-gitaar. Hij grossierde in onvoorspelbare solo's en speciale klanken en hield het opwindend zonder al te dwaas te gaan doen.
Wij vermoeden dat er nauwelijks een normaal akkoord uit zijn gitaar kwam, maar alles klopte muzikaal van begin tot eind. Wanneer die instrumentale viruositeit dan ook nog verwerkt werd in echte songs zoals Dinosaur of Futurevision was het helemaal genieten. Soms - vooral tijdens het machtige Ampersand - vielen Belews vocale beperkingen wel erg op. Tijdens Talk of het parlando van Indiscipline was dat minder een hinderpaal. Soms werd de instrumentale drukte bijna te veel voor onze oren en soms leek het erop of elke muzikant zoveel mogelijk noten wilde spelen om zeker geen leegtes te laten. Gelukkig werd af en toe een rustpauze ingelast, zoals tijdens Belews solomoment Drive.
Hoewel Belew de bezieler en de patron van dit power trio is, liet hij voldoende ruimte aan Julie Slick en Marco Minneman om zich in de schijnwerpers te spelen. Tijdens zijn drumsolo liet Minneman merken niet meer of niet minder dan een spectaculaire drummer te zijn. En Slick liet zich geen moment van haar apropos brengen door de ritmische strapatsen van Belews songs. e, het titelnummer van Belews recentste plaat, liet duidelijk horen dat de man nog niet om ideeën verlegen zit. uitgepuurde versies van King Crimsonnummers Three Of A Perfect Pair en Thela Hun Ginjeet sloten een opwindend en zeer interessant optreden af.
Adrian Belew speelt geen jazzrock maar vertaalt de ideeën en evoluties uit de jazz naar onvervalste rock. Met dit powertrio vond hij bovendien de perfecte muzikanten. De muziek klonk niet altijd even gemakkelijk en vroeg wat inspanning, maar beloonde de aandachtige luisteraar. Veel school zullen Belew of King Crimson helaas niet maken onder muzikanten met hitparadeambities. Jammer, want het levert namelijk onvervalste muzikale verrassingen op. Een zeldzaamheid in deze tijd en dat bewees Belew hier ook live.