Ado - Vocale Furie uit het oosten

Sportpaleis, 10 juni 2025

Een overweldigende lichtshow, een fantastische performance en een zangeres die tot nader order verborgen blijft in de schaduw van haar eigen lichtkooi, terwijl ze de kracht en de flexibiliteit van haar stem op het publiek afvuurt. Datzelfde publiek dat vol passie de lijnen na zingt, terwijl honderden glowsticks op- en neergaan op de beat. Dat was in het kort hoe het optreden van de Japanse Ado verliep, afgelopen dinsdag, 10 juni, in het Sportpaleis. 

Een overweldigende lichtshow, een fantastische performance en een zangeres die tot nader order verborgen blijft in de schaduw van haar eigen lichtkooi, terwijl ze de kracht en de flexibiliteit van haar stem op het publiek afvuurt. Datzelfde publiek dat vol passie de lijnen na zingt, terwijl honderden glowsticks op- en neergaan op de beat. Dat was in het kort hoe het optreden van de Japanse Ado verliep, afgelopen dinsdag, 10 juni, in het Sportpaleis. 

Het is de tweede wereldtour van de zangeres, die in eigen land de charts al enkele jaren domineert sinds haar debuut. Als haar eerste wereldpassage een dipje in het water was, dan springt ze er nu volledig in, met een van de grootste solowereldtours van een Japanse artiest ooit.

Het verhaal van de Japanse, die bekendstaat om haar krachtige stem, leest als een modern sprookje: na jarenlang in haar kast covers van liedjes te hebben gezongen en geüpload, werd haar talent plots opgemerkt en kon ze een eerste album produceren. De eerste single daarvan, Usseewa, stootte meteen door naar de top van de charts, en plots was Ado een fenomeen.

Wat de zangeres een extra aantrekkingskracht geeft, is het mysterie rond haar artiestenpersona. In alle media gebruikt ze een getekend personage als weergave van haarzelf, en live is ze altijd verborgen in een verhullende kooi. Die verbergt haar identiteit achter een barrage van lichtshows die haar als silhouet laten afsteken, terwijl ze het beste van zichzelf geeft. 

Dat vertaalt zich ook meteen naar de show in het Sportpaleis: zodra we de zaal binnenkomen, staat de befaamde lichtkooi al klaar, op een verhoog in het midden van het podium. Op grote lichtschermen, die de hele achterwand én die van het verhoog innemen, komt een berichtje van Ado zelf aan de fans voorbij, opgewekt verwelkomend. Eerst in het Japans, en vervolgens in vele wereldtalen. Er klinkt zachte jazz die een beetje doet denken aan een jazzcafeetje, en de instrumenten van de band staan al opgesteld, "hidden in plain sight" tegen de verlichte schermen.

In het midden van dat alles lezen we een grote waarschuwing: elke vorm van opname is streng verboden, overtreders zullen onmiddellijk verzocht worden de zaal te verlaten. Geen honderden smartphones in het publiek voor deze show, dus. 

Wat ook al opvalt, is dat vele mensen duidelijk met een plan zijn gekomen: overal zijn de typische glowsticks te zien die bij Japanse idoolconcerten worden uitgedeeld, om het publiek mee te laten doen met de performance. De Ado-fans zijn duidelijk klaar om voor hun idool te scanderen. 

En dan begint de show: de lichten worden gedimd en de kooi, die langs alle kanten begint te gloeien in heldere LED-lichten, geeft het startteken. Zodra de band op het podium komt, verandert de sfeer duidelijk. Fans beginnen te juichen, wachtend en zoekend naar Ado, tot de kooi plotseling weer uitdooft en haar inhoud terug laat zien: daar staat ze, een klein silhouet in het midden, donker afgetekend tegen het licht van de schermen. Heel even geeft ze de indruk een vogeltje te zijn, gevangen in een kooi, tot de muziek losbarst.

Usseewa, haar debuutsingle, wordt op het publiek afgevuurd, en nog geen twee seconden later staat de hele zaal recht om mee te brullen, te klappen of met glowsticks te zwaaien. En dat meteen nadat vóór de show nog werd gevraagd om alsjeblieft op de plaats te blijven zitten. Maar het is begrijpelijk: de energie van de band is gewoonweg enorm aanstekelijk.

De bandleden spelen vlekkeloos, en vooral de bassist en de drummer amuseren zich door op elkaar in te spelen. De drummer is zelf een energiek showbeest dat volledig opgaat in zijn spel, wat voor een krachtige drive zorgt in de songs. Elk nummer wordt door de zaal gedragen op een diep en groovy ritme dat mensen laat springen, headbangen of meezwaaien met de eerder vermelde glowsticks. 

Ado zelf doet er niet voor onder: ze springt en schaduwbokst heen en weer, zich vasthoudend aan de wanden van de kooi of op de grond zinkend, terwijl ze toont waarom haar stem records brak in Japan. Ze springt moeiteloos van hoog naar laag of van vocal fry naar heldere stem of grom. Met een duidelijk fantastische controle over haar register, maakt ze er een spelletje van om een theatrale, dramatische dynamiek in haar vocals te leggen, die heel uniek aanvoelt tegenover de standaard mooie, poppy vocals. Het lijkt bijna of de kooi er staat om haar in toom te houden.

Ook de muziek zelf valt nooit volledig onder de noemer typische pop of rock. Ado haalt haar invloeden uit alle soorten muziek, van elektro tot klassieke Japanse muziek. De dynamiek in de nummers en de kracht waarmee ze zingt, zijn de echte rode draad doorheen de set. 

Ze neemt tussenin een ook paar keer pauze om met het publiek te praten - over haarzelf, over België - en om de fans te bedanken en haar wens te uiten om door haar concerten de Japanse muziek en cultuur aan de wereld te laten zien. Ze doet dit grotendeels in het Engels, dat verbeterd is sinds de vorige tour, maar ook in het Japans, als ze de draad even kwijt is.

Ook praat ze over haar eigen ervaringen met mentale problemen en eenzaamheid, en moedigt ze iedereen aan om niet op te geven, hopend dat haar muziek en haar verhaal kunnen inspireren. Vandaar de naam van haar huidige tour, 'Hibana', wat vonk betekent. Ze hoopt dat dit de vonk kan zijn die het vuur aansteekt voor zowel Japanse muziek als voor mensen die het moeilijk hebben.

Moeten we ook echt zoeken naar minpuntjes? Vooruit, dan maar. Er zijn momenten dat ze even ruimte neemt om op adem te komen tijdens de nummers, zodat we plots enkel backing vocals horen. Ze maakt dit echter meer dan goed door live variaties aan te brengen in de nummers, met indrukwekkende adlibs die je soms doen afvragen hoe al dat geluid en al die variatie aan stemklank uit één kleine Japanse kan komen.

Het enige échte minpuntje noteren we tijdens de bisronde, wanneer ze zich waagt aan Chandelier van Sia. Zeker geen makkelijke opgave, maar met haar krachtige stem en bereik kan ze dit nummer zeker aan. Ze doet het eigenlijk best wel goed, maar jammer genoeg neemt ze toch iets te veel vrijheid tijdens de krachtige refreinen, waardoor ze er soms echt wel naast zit. Door de acrobatische adlibs van Sia zonder problemen na te doen, maakt ze een deel van de fout wel goed, maar dat weegt moeilijk op tegen haar misser. Misschien moet ze die cover wat vroeger in de setlist stoppen, en niet na twee uur vocale furie. 

Ook is het een grote gemiste kans dat ze enkele van haar bekende nummers niet speelt ten voordele van nieuw werk. Vooral haar indrukwekkende cover van Unravel, een van de bekendste nummers uit de moderne Japanse muziek dat iedere fan hoopt live te horen, blijkt ook deze keer weer niet in de setlist te zitten, net als bij de vorige wereldtournee.

Maar die kleine foutjes kunnen makkelijk verborgen worden in de schaduw van de lichtkooi, waaruit Ado ons een ongelofelijk energieke show en een fantastische vocale performance heeft gegeven. En de vele glowsticks, die een kleurrijke variate zijn op de vele smartphones die we anders zien in een publiek, waren natuurlijk ook voordelig voor de sfeer.