Adam Green - Elvis in Las Vegas (zonder Las Vegas)

Ancienne Belgique, Brussel, 13 februari 2010

In sommige landen word je zonder pardon gearresteerd voor openbare dronkenschap. In België is dat, met uitzondering van Leuven, niet het geval. Gelukkig voor hem trad Adam Green op in de Ancienne Belgique, en ligt die nog altijd in Brussel. Zodoende mocht hij de avond doorbrengen in het gezelschap van een halfgevulde ABBox in plaats van op het commissariaat.

Het duurde niet lang vooraleer Green in een welgemeend “I like drugs / I like to linger in the alleyway” uitbarstte. Tekstueel was het behoorlijk overtuigend, qua performance heel wat minder. Aan enthousiasme geen gebrek (op het podium althans), maar de zang zonk weg in een slordig, ongeconcentreerd gelal. Waar was die piepjonge, graatmagere knaap van negen jaar geleden?

Onwillekeurig doemden beelden van Elvis in Las Vegas op: dikker, zatter en treuriger dan ooit. En zo was Adam Green er na amper een kwartier al in geslaagd om Cigarette Burns Forever, Gemstones en Broadcast Beach vakkundig te verneuken. Nog pijnlijker werd het toen hij tijdens The Prince's Bed even stopte om het publiek te laten meezingen en er niets gebeurde.

De kentering kwam pas toen de band het podium verliet en Adam Green er alleen voorstond. Met enkel een gitaar om zich achter te verbergen, werd hij gedwongen om het wat rustiger aan te doen, om beter te zingen en om een ritme te vinden dat hem lag.

Het besef dat het grootste deel van het publiek niet mee was, drong eindelijk door. “Ben ik de enige in de zaal die een glas op heeft?”, vroeg hij zich luidop af. Hij lachte en zorgde onmiddellijk voor een wiedergutmachung, met de single Buddy Bradley en met het onovertroffen Friends of Mine.

Na Choke on a Cock, dat hij naar eigen zeggen tijdens een “christelijke periode” schreef, was het hek helemaal van de dam. Wat volgde was een hele reeks hits en publiekslievelingen: Dance with Me, Jessica en Carolina. Dat je daarmee gemakkelijk scoort, mag wel duidelijk zijn. Baby's Gonna Die Tonight vormde een waardige afsluiter, een bis hoefde niet meer.

Om een of andere reden vergeef je Adam Green heel erg veel, door humor, de nodige zelfrelativering en een paar geweldige songs. Het is ongelofelijk waar hij allemaal mee weg komt.

Laten we duidelijk zijn: een goed concert was dit niet. Toch wist Green op de valreep iedereen nog een leuke avond te bezorgen. Een beetje zoals Elvis in Las Vegas, maar dan zonder de pailletten.