Adam Cohen - Mocht het iets meer zijn, mr. Cohen junior ?
Ancienne Belgique, Brussel, 21 november 2011
Vrijdag 18 november kwam Adam Cohen in de kleine AB Club zijn nieuwe cd ‘Like A Man’ voorstellen. De zaal was volledig uitverkocht met een gemengd publiek van alle leeftijden die allemaal in een depressief of euforisch stadium van hun leven een flinke geut “Leonard Cohen” hadden genuttigd. Adam Cohen putte zich uit in dankbetuigingen voor de kennelijk onverwacht volle zaal. Het deed hem zichtbaar veel deugd. Was het publiek echter even enthousiast ?
In een smetteloos wit hemd en een elegante jeans verscheen Adam Cohen net niet als een god en opende meteen sterk met Sweet Dominique en plakte er in hetzelfde elan de mooie nieuwe single What Other Guy tegenaan. Voor de trage twijfelaars uit het publiek was het nu al wel duidelijk: hier stond wel degelijk de zoon van Leonard Cohen op het podium.
Niet dat Cohen ons lang in twijfel liet: tussen zowat elk nummer kwam “Lenny” wel op een of andere manier ter sprake. Hinderde het niet, dan stoffeerde hij het concert achteraf gezien toch wel iets te weinig met songs en iets te veel met ‘loose tongued talk’ over scheidingen, tequila, Paul McCartney, een mini foto-sessie met een fan uit het publiek en nog van dat fraais.
Niettemin bleek Cohen ook in zijn songs erg schatplichtig aan zijn vader en dat mag gerust als een compliment beschouwd worden: diezelfde lichamelijke poëzie – soms zelfs met letterlijke citaten uit daddy’s cataloog –, gezongen met dezelfde hunker naar de steeds afwezige en bloedmooie vrouw. En het dient gezegd, Adam Cohen deed dat met klasse.
Zijn versie van het aan zijn vierjarig zoontje opgedragen Beautiful klonk een flink stuk krachtiger dan op plaat en in Hey Jane vanuit zijn periode bij Low Millions breide hij naadloos een flard Bird On The Wire. Uit die periode hernam hij ook het sterke en ontroerende Eleonor. Zijn versie van Marvin Gaye’s What’s Going On kon ons minder bekoren maar dat deed des te meer So Long, Marianne, de obligate cover van Leonard waar iedereen in de zaal wel stiekem op zal gehoopt hebben.
“Thank you for coming” klonkt het dan plots. Adam Cohen presenteerde nog zijn beperkte maar subtiel spelende band met May Bloomfield op bass en cello en Michael Chavez op al de rest, vertelde een zoveelste anekdote en zong nog enkele bisnummers uit zijn jongste cd. En toen was het echt “Closing Time” om het met de woorden van daddy Cohen te zeggen.