Ad Infinitum - Fotoreportage
013, 7 november 2025
Drie bands, één zaal en twee uur pure energie. Of hoe levendig symfonische metal anno 2025 nog steeds is.
Phantom Elite stond er op de poster, maar het was Tulip, die de spits mocht afbijten. En dat bleek een fijne verrassing. Weinig mensen wisten precies waaraan zich te verwachten, maar al bij het eerste nummer stond het geluid strak en zat de energie goed. Zangeres Ashleigh Semkiw zong loepzuiver en vol overtuiging en het publiek lag binnen een paar nummers aan haar voeten. Hoewel niet iedereen de band kende, kreeg ze 013 moeiteloos op gang.
Daarna was het de beurt aan Seven Spires. Daar werd duidelijk dat ze de eigen fanbase hadden meegebracht. Vanaf het moment dat zangeres Adrienne Cowan het podium opkwam, ging er een voelbare golf van enthousiasme door de zaal. Haar werk met Avantasia heeft duidelijk een nieuw publiek opgeleverd en dat publiek stond hier vooraan. Seven Spires speelde technisch, melodieus en met veel gevoel: grootse refreinen, strakke instrumentatie en een frontvrouw die het publiek moeiteloos bezwoer. Adrienne greep elk moment aan om contact te maken, de glimlach was oprecht en de stem indrukwekkend veelzijdig.
Toen Melissa Bonny van Ad Infinitum daarna op kwam, was het duidelijk dat dit geen gewone tourafsluiter zou worden. Ook haar stem was loepzuiver, krachtig en getuigend van die typische flair waarmee ze moeiteloos schakelde tussen engelachtig en bruut. De set was strak opgebouwd met een mooie balans van nieuwere nummers uit de laatste release 'Abyss' en oudere songs. Halverwege de set vervoegde Adrienne Cowan haar tijdens Dead End. Het duet was één van die momenten waarop de energie in de zaal ineens verdubbelde; twee frontvrouwen met een ongelooflijke chemie, vocaal vuurwerk en een glimlach van oor tot oor.
Toen er om EHBO werd gevraagd voor een fan, was er even een kort moment van spanning, dat gelukkig snel en professioneel werd opgelost. Toen de band daarna weer inzette, voelde het alsof iedereen net iets dichter bij elkaar stond. Aan het einde van de show kwam ook Ashleigh Semkiw van Tulip nog even mee zingen in The One You’ll Hold On To, waarmee de hele avond nog meer dat gezamenlijke, feestelijke gevoel kreeg.
Omdat het de laatste show van de tour was (op één festival na), hing er sowieso al iets vrolijks in de lucht. Tijdens de finale doken overal ballonnen op, een typische ”end of tourprank”, maar eentje die perfect paste bij de sfeer van de avond. Iedereen lachte, sprong en de band genoot zichtbaar mee. De band wist er bllijkbaar zelf ook niks van en was net zo verrast als het publiek.
