AC/DC - Maan in brand

Festivalterrein, Werchter, 17 mei 2016

Zevenduizend fans, die hun ticket terugstuurden. En op weg naar de wei werden er nog volop kaarten te koop aangeboden. En jawel, ook wij hadden de nodige twijfels. Maar al bij al bleek dat niet echt nodig.

Axl Rose in plaats van Brian Johnson. Heiligschennis! Die obsessieve laatkomer kon nooit de zware erfenis van een ruim veertigjarige band op de schouders torsen. En dan zat hij ook nog eens in een stoel. Dat moest wel fout gaan.

Maar dat deed het niet; want eens de vlammen op de drie gigantische en haarscherpe - je kon Angus' rimpels tellen - schermen waren uitgedoofd, bleek Axl Rose bijzonder fris en vooral enthousiast te ogen. Alsof hij eindelijk van een zware - en je mag dat zelfs letterlijk nemen - last verlost was. Met veel vuur stampte hij het ritme mee met zijn goede voet, zich met moeite bedwingend om Angus niet achterna te schieten op de catwalk.

Tegelijkertijd begreep hij ook dat dit niet zijn feestje was. Toen hij voor de bisnummers effectief even uit zijn stoel kwam, bewaarde hij de nodige afstand, ergens in de zijbeuk van het hoofdpodium. Maar verder beperkte hij zich tot het opzetten van een zonnebril, een hoed of een bandana. En tot zingen; alsof zijn leven ervan afhing.

Hij is geen Brian Johnson, deze Axl Rose. Zijn stem klinkt iets minder hees en scheller, maar hij zong elke song perfect in de maat, iets waar Angus’ gitaar heel wat meer moeite mee had. Die durfde namelijk al eens de rest van de (enthousiast musicerende) band kwijt te raken. Hier en daar sloeg de stilaan op een levend lijk gelijkende Young de bal zelfs volledig mis.

Hij is dan ook niet meer de twintiger (of zelfs vijftiger) die hij ooit was. De knuisten zullen al iets strammer zijn, de vingers minder soepel. Maar dat was allemaal gauw vergeten eens je luid kon meebrullen met songs als Thunderstruck, Hells Bells of uiteraard Whole Lotta Rosie. Het theatrale aspect deed de rest: de klok bij Hells Bells, de gigantische pop bij Whole Lotta Rosie, de vlammen bij Highway To Hell, het vuurwerk en de kanonnen bij ultieme bis For Those About To Rock (We Salute You). Allemaal voorspelbaar misschien, maar daarom niet minder leuk.

In de set zaten ook minder voor de hand liggende songs; als om te bewijzen dat ze niet alleen hier waren om de greatest hits te spelen. En er werd al eens een gitaarfantasietje in een publieksfavoriet als Back In Black geschoven. Zelf hadden wij het voor een oudje als Riff Raff of Shot Down In Flames, dat door Axl met de nodige ironie werd ingeleid als: "Another song about love in the city".

Die inleidingen gaf hij wel vaker en zetten je bijna steeds op de verkeerde voet. Ook dat droeg bij tot het geheel. Misschien las hij ze, net als de songteksten, gewoon af van de autocue, die hij aan de zijkant van het podium staan had, maar ook dat bedekken we met de mantel der liefde (en enig begrip voor de situatie).

Nee, wij hebben ons niet verveeld, ook al duurde Angus' oneindige reeks solo's tijdens afsluiter Let There Be Rock, waarbij hij zowat het hele podium, inclusief (opstijgende) catwalk en de bovenkant van de imposante reeks Marshalls afdweilde, misschien iets te lang. Een kniesoor, die daarvan wakker lag.

En de maan, zij keek mee. Eerlijkheidshalve moeten we toegeven naar het einde van het concert toe even gecheckt te hebben of ze niet effectief, zoals in het inleidend filmpje, in brand stond, maar dat bleek nogal mee te vallen. En dus was het achteraf gewoon terugkeren naar de werkelijkheid, moe maar best tevreden.