Absynthe Minded - Het weekend inwiegen
4AD, Diksmuide, 20 februari 2010
Het gaat Absynthe Minded voor de wind, dat moeten we niemand vertellen. Naast een handjevol M.I.A.-awards heeft menig Vlaming hun titelloze album reeds in huis gehaald, en wie Envoi of het recentere Moodswing Baby nog niet heeft gehoord, dient zich dringend een radiotoestel aan te schaffen. Ook live boeren de jongelingen niet slecht. Volle zalen verheugen zich telkenmale op de komst van Bert Ostyn en de zijnen. Vrijdag in de Diksmuidse 4AD was dat niet anders.
Alvorens de bühne ingenomen werd door de band die zich intussen aan de top van de Belgische muziekscene mag nestelen, ontmoetten we Mary & Me. Een aangename kennismaking, dat zeker. Hoewel het publiek zich helaas nog in het café waande, en zodoende moeilijk kon zwijgen, zette de band een mooie prestatie neer. Met een stem die ons An Pierlé voor de geest liet halen en een mooie afwisseling tussen ingetogen en energetische nummers overtuigde de excentrieke zangeres met haar gevolg ons dat ze op een groter podium thuishoren. We onthouden vooral Song For You, die reeds airplay vergaarde op Radio 1, en Happy Hunter.
Wanneer Absynthe Minded op het podium verscheen, werd het plots veel stiller. Terecht, want met Mercury trapte het vijftal knap af. Logischerwijze volgden vooral nummers van het meest recente album. Eerste single Heaven Knows - ondertussen stilaan vergeten geraakt door het succes van de andere hitsingles - bracht het lauwe publiek stilaan in dansstemming.
Dat de band is gegroeid, hoeft niet gezegd. De gipsy-getinte deuntjes, zoals het publiek aprecieerde bij het immer schone I Like You When You're Sad, evolueerden door de albums heen naar songs waar de gitaren een grotere rol speelden. Zo zagen we kleine headbangpogingen bij Plane Song, een nummer dat steevast in de playlist staat. Maar ook uiterlijk lijken de jongentjes van weleer nu te willen zeggen dat ze big boys geworden zijn: Ostyn is zowat de enige van de vijf die zich intussen geen baardje of foute pornosnor aangemeten heeft.
Intussen heeft de band een behoorlijk ruim repertoire bijeengerakeld waaruit het kan putten. Zo genoten we nog steeds van Pretty Horny Flow, en zelfs minder gekende nummers zoals het inmiddels zes jaar oude People Of The Pavement kwamen aan bod. Het tijdloze My Heroics Pt. One, dat "speciaal voor het publiek" gespeeld werd, gold ook deze keer weer als ultieme ijsbreker. Ondertussen is het nummer zo onmisbaar geworden als de energie waarmee Ostyn en co. op de planken staan.
Helaas bleef het enthousiasme over het hele concert gespreid een beetje uit. Verdere radiohits als Plane Song werden uiteraard herkend en goed ontvangen, net zoals het alom aanwezige Moodswing Baby en Envoi, maar andere nummers uit de nieuwe plaat leken onbemind, vanwege te onbekend. Maar goed, wat niet is, kan - en zál wellicht - nog komen.