Absolutely Free Festival 2014 - Leve de jonkies

C-Mine, Genk, 3 augustus 2014

Verdorie, dan moet je voor een keer met drie (lege) batterijen betalen om een festivalterrein op te mogen en dan vergeet je die nog. Maar geen nood, dan nog kost het je slechts drie schamele euro's om de ingang te kunnen passeren. Het Absolutely Free Festival blijft dan ook een verademing. En niet alleen vanwege die inkomprijs, die er geen is. Want ook muzikaal proberen de organisatoren het hoentjesfris te houden met een gezonde mix van binnenlands talent en buitenlandse verrassingen. Om nog te zwijgen van de ecologische aanpak.

In de XPRMNT-tent lieten 30,000 Monkies al meteen hun vijftigduizend hellehonden los met een mengeling van vroege Pixies en doom. Maar het moest feestelijk blijven en dus werd er gestrooid met confetti en riffs, die rechtstreeks uit de lokale mijnschachten leken te zijn gedelfd. Je werd van bij aanvang meegesleurd in een onstopbare maalstroom van laag gestemde (en duidelijk te breekbare) snaren en distortionpedalen. Wij waren meteen wakker.

Tien meter verder leek Faces On TV aanvankelijk het pleit van hogergenoemd kwartet te gaan verliezen, maar naarmate de set vorderde, werd je toch dieper in hun poprocksound gezogen. Subtiele toetsen vulden een klassieke triosetup van gitaar, bas en drums aan om uit te komen bij steeds pittiger en krachtiger wordende nummers, die ons uiteindelijk toch nog tot bij de main stage deden aanbelanden.

Helemaal op hun plaats in de XPRMNT-tent stond Hypochristmutreefuzz. Net als hun naam resulteerde ook het ei dat zij zo nodig moesten uitbroeden in een bijzonder kleurrijk kuiken. Allerlei genres werden schijnbaar lukraak tegen elkaar aangesmeten om uiteindelijk  (eens je niet meer probeerde te volgen)  toch een bijzonder aantrekkelijk geheel te produceren. Nerveuze funk kreeg plots metalallures, elektronica schurkte tegen pop aan, enzovoort. Als luisteraar werd je heen en weer geslingerd doorheen een overvloed van invloeden en geluiden en zag je de ene gitarist zijn instrument te lijf gaan met een boormachine terwijl de andere zijn versterker verkrachtte. Wij zijn fan!

Ook leuk, maar een stuk minder origineel waren The Prospects. De potige bluesrockers wisten nochtans wel de main stage aardig vol te doen lopen met eigen werk en een cover van Let's Go Crazy van Prince. Wie zijn wij dan...

De Staat gaf in Genk een beetje een lome indruk. Wij hebben ze al de kleine zaal van de Arenbergschouwburg en de lounge van Het Depot zien in puin leggen, maar dat leek nu niet te gaan lukken. Jawel, er was wat enthousiasme, maar uit de band springen zat er niet in. Af en toe (bij Downtown en de nog steeds fantastische afsluiter Witch Doctor) zag het er goed uit, maar het podium (en de tent?) was dit keer te groot. De muzikanten botsten niet op elkaar, de energie spatte er niet vanaf. Geef ons De Staat maar in een (te) kleine zaal, dan is het gegarandeerd feest.

Dan maar naar het magische Go March, die hier een glorieuze doortocht maakten. Met hun instrumentale, perfect naar een hoogtepunt opbouwende instrumentals wisten zij tot ver buiten de tent  het publiek in beweging te zetten. En met enkele veelbelovende, nieuwe nummers (de afsluiter was magistraal) lijkt ook de toekomst verzekerd. Steeds weer slaagde dit Antwerps trio erin om de juiste toon te vinden, de perfecte combinatie van gitaar, toetsen en drums samen te stellen. Deze blijven we ongetwijfeld volgen.

Het mysterie rond Spookhuisje lijkt stilaan te zijn weggedeemsterd. De man doet dan ook niet meer de moeite om zijn gezicht te verbergen. Maar spreken doet hij nog steeds alleen met zijn gitaar. En dat kan hij als de beste, zo bleek ook op AFF. Want waar de plaat al het goede niet helemaal bevestigde, is het live een verademing om hem in zijn eentje, op een stoel voor (en niet op) het podium helemaal te zien opgaan in zijn muziek, zijn gitaar daarbij bijna liefkozend als een minnares.

Nu eens was de muziek melancholisch, maar evengoed kon die uitbundig ritmisch zijn. Als u dus ooit twijfelt tussen de plaat en een optreden, ga dan zeker voor de show. En wacht, wat de plaat betreft, mischien nog even op de volgende. Wie weet kan hij daarop wel de livevibe vangen.

Geen moeilijkdoenerij bij Yuck. Gewoon rechttoe rechtaan de beuk erin met eenvoudige, maar erg doeltreffende poppunk. Niet dat er meteen veel te beleven viel op het podium, want de band gaf niet echt een geïnteresseerde indruk. Maar dat zal de fans vast worst geweest zijn en wij hebben er toch een paar doorleefd zien meezingen. En eerlijk is eerlijk: ook wij waren wel gecharmeerd door de muziek.

Want vanaf opener Holing Out was al duidelijk dat het verstand op nul, blik op oneindig en rammen maar zou worden. Er waren wel enkele rustpuntjes voorzien zoals Hold Me Closer vooraan en Rebirth een stuk verder in de set, maar verder werden er geen compromissen gesloten. En dat werkte, zelfs al leken ze dus op routine te spelen. De stevige cover van Age Of Consent van New Order paste trouwens mooi in het geheel. Leuk dus, maar zeker niet meer dan dat.

Nee, wij zijn geen diehard Sonic Youthfans. En op de redactie zijn er een aantal, die hier graag waren bij geweest want dit zou geen gewoon Thurston Moore-concert worden. Dat had de man al aangegeven tijdens het vragenuurtje in de namiddag. Daarvoor moet je naar Pukkelpop waar hij wel met volledige band speelt. In Genk werd hij enkel begeleid door gitarist James Sedwards, ook nog van Nought. Toch een tikkeltje speciaal dus.

Maar het bleef allemaal een beetje eendimensionaal, zo zonder ritmesectie, hoewel Moore aangaf dat de nummers van de in oktober te verschijnen nieuwe plaat ‘The Best Day’ ook op deze manier geschreven waren. Beide gitaristen konden zich in elk geval naar hartelust uitleven in de noise-explosies waarin heel wat van de nieuwe nummers uitmondden.

Soms leken de twee gitaren te converseren, dan weer ontplofte de ene terwijl de andere zich tot ritmewerk beperkte. Interessant allemaal gezien het uitgangspunt, maar boeiend was het niet echt. Misschien werden er toch nog enkele Sonic Youth-nummers opgedist, maar die hebben wij niet afgewacht. Daarvoor eiste de vermoeidheid en de kou een te hoge tol. Herkansing dus op Pukkelpop waar we de songs in volle glorie zouden kunnen horen.

Onieuw een paar mooie ontdekkingen gedaan op het Absolutely Free Festival, waardoor het ondanks de wat mindere headliners, toch de moeite was om naar Genk af te zakken.