Absolutely Free Festival 2013 - Hoed af

Festivalterrein, Genk, 8 augustus 2013

Het voorbije festivalweekend was goed gevuld met grote festiviteiten in Lokeren, Geel en Floreffe, maar voor het sympathieke AFF-festival in Genk houden wij altijd plaats vrij in onze agenda. Terecht, want ook dit jaar werd er voor de prijs van drie batterijen een uitstekende muzikale menukaart gepresenteerd.

Dat de AFF-organisatie uit goede mensen bestaat valt niet alleen af te lezen uit hun zorgvuldig samengestelde affiche. Ze draagt ook milieuvriendelijkheid hoog in het vaandel, geeft met een symbolische actie de getroffen werknemers van Ford een zetje in de rug en biedt de lokale jeugd een podium hun ding te doen. AFF is een erg knap initiatief, en dan moeten we nog over de muziek beginnen.

 AFF 2013 begon voor ons met  Paon, dat er ondanks de baard van de gitarist nog wat knullig en studentikoos uitzag. Toch zijn er muzikaal al aardige fundamenten gelegd. Paon heeft een haast typisch te noemen Franse poppy sound (zie ook Malibu Stacy, Puggy, The Tellers,…) maar vooral door het gebruik van een orgeltje weten ze zich toch een eigen geluid aan te meten.  De sympathieke Brusselaars moeten nog wat aan hun songmateriaal sleutelen, want niet ieder nummer is kwalitatief even goed, al verveelden we ons niet tijdens de set. Dit jaar verscheen hun eerste EP ‘Shine  On Me’, met de gelijknamige single als exponent daarvan. Als Paon van daaruit vertrekt als ze zich aan het werk zetten voor hun debuutalbum, kunnen ze wel eens heel aangenaam verrassen.

Eerste hoogtepunt van de dag was het concert van Reiziger. De band van Geert Plessers was vroeger een van de paradepaardjes van de Belgische indiescene en maakte vorig jaar een heel aardige comeback met ‘Kodiak Station’. Bewijs daarvan vanmiddag was het vinnige  Grizzly People  daaruit, net als de iets bedaardere titelsong. Reiziger speelde een korte set, een dikke 35 minuten, veel te kort naar onze mening. Want Reiziger genoot vooral, buiten de drummer die er wat pips uitzag, en wij mochten meedelen in dat plezier. De band zit duidelijk goed in z'n vel, wat misschien komt door leuke optredens die ze recent kregen aangeboden, zoals het voorprogramma van The Breeders in Brussel of een uitnodiging voor het Indierocketfestival in Italië. Indrukwekkend, maar ook oververdiend voor Reiziger.

Aansluitend was het op het XPRMNT-zijpodium de beurt aan Mathieu Vandekerckhove, die dit jaar met zijn Duyster alter ego Syndrome indruk maakte.  Dat kon Vandekerckhove echter niet vertalen naar een festivalpodium. Voor zijn muziek is de setting ook heel belangrijk. Zijn soundscapes en loops komen het best tot zijn recht bij schemerlicht, ondersteund door zijn zwart-wit video’s. Syndrome stond echter geprogrammeerd in een half open tent en het aanpalende podium, waar enkele lokale hiphoppers aan het soundchecken sloegen, maakte het allemaal niet makkelijker. Begrijpelijk dus dat de man het een kwartier vroeger dan voorzien voor bekeken hield.

De AFF-organisatie mag best trots zijn dat het Concrete Knives kon vastleggen want de Fransen schipperen op het randje van een doorbraak. Concrete Knives beschikt over een reeks goede referenties en een set leuke nummers, die ondertussen in een knappe live-vorm  is gegoten. Zo telden we twee collectieve meezingmomenten waarbij de muziek werd stilgelegd – gewaagd gezien de tent slechts half gevuld was – én pakte hun traditionele cover van ‘Hotstepper’ van Ini Kamoze ook goed uit.

Hun sound is verwant met de poprock van groepen zoals Black Kids, Grouplove of The Airborne Toxic Event, maar ze laten daarbij het theatrale achterwege en laten de songs voor zich spreken. Met nummers zoals Blessed en Happy Mondays heeft het ook materiaal achter de hand dat sterk genoeg is. Een extra troef is frontvrouw Morgane Colas, die enerzijds schattig oogt maar anderzijds de lakens uitdeelt aan de vier andere mannelijke leden van de band. Concrete Knives liet een heel goede indruk in Genk en lijkt rustig aan iets te bouwen voor de komende jaren.

Een ander geluid viel er nadien te horen in de Greenhouse-tent . Daar stelde Cedric Maes, gitaarvirtuoos en frontman van The Sore Losers, zijn nieuwe band The Sha-La-Lee’s voor.  Die brengen geen Sixties-pop zoals de naam op het eerste zicht doet vermoeden, wel een smerige pot Rock-’n-roll van de bovenste plank. Maes verzamelde een bassist en een mondharmonicaspeler  naast zich en voor de drumpartijen rekent hij op Dave Schroyen (ex-Millionaire), die zich vermomd had als een ouderwetse kolonel uit het Amerikaanse leger.

The Sha-La-Lee’s zetten een strakke set neer, al worstelde ze in het begin nog met de geluidsmix. Hun bluesrock scheurde een eind weg  en deed ons denken aan het beste van John Spencer Blues Explosition of Zen Guerilla. Erg overtuigend. Wij zijn overtuigd en kijken reikhalzend uit naar hun debuut.

Het werd donker in Limburg en dat was voor de Britten van Toy het geschikte moment om hun debuut te maken op Belgische bodem. Toy heeft op internet met hun titelloze album heel wat buzz meegekregen, maar moest dit nu omzetten naar daden op het podium in Genk.

Het nam die taak meteen ter harte en drukte stevig het gaspedaal in. Het voorzag zijn sound van een laagje fuzz waardoor de songs aan kracht wonnen maar wel wat van hun subtiliteit verloren. De balans woog achteraf wel duidelijk naar de plus-kant door, met dank aan het net voor de tienminutengrens afklokkende Kopter dat door de tent scheurde en het dromerige My Heart Skips a Beat.  Twee songs die een mooie staalkaart zijn van Toy’s kunnen. Benieuwd wat we in de toekomst nog van hen mogen verwachten.

Tot slot stond er nog een prettig weerzien met de New-Yorkers van Girls Against Boys  op het programma. Deze zomer passeren Scott McCloud en co enkel in Tsjechië en Polen, we konden dus van geluk spreken dat we de band op een Belgisch podium konden aantreffen. Girls Against Boys had trouwens goed nieuws bij, want in september mogen we van hen de nieuwe ep ‘The Ghost List’ verwachten.

Niet dat het optreden in Genk fungeerde als een oefenmatch, want enkel de nieuwe single It’s a Diamonds Life werd prijsgegeven.  Hun post-hardcore-sound wordt daarop wat opgefrist zonder dat we de voeling met vroeger verliezen. Voor de rest plezierde GvsB zijn fans door enkel voor songs te kiezen uit hun topperiode tussen ’93 en ’96.

Met daartussen klassiekers zoals het gebalde Super Fire of Disco Six Six Six uit ‘House of Girls Against Boys’ een dreigend Go Be Delighted of het nog steeds even venijnig klinkende Kill The Sexplayer. Girls Against Boys kwam erg fris voor de dag, vertoonde veel spelplezier en bewees dat hun sound alles behalve gedateerd is.  Wie weet kan het de komende maanden zelfs terug een relevante rol opeisen, we hopen het alvast.

Hoed af voor de organisatie van AFF. De editie van 2013 was nog gezelliger dan vorig jaar en evenaarde minstens het muzikale niveau van de vorige editie. Knap, zeker gezien de weinige middelen waarmee ze toch uiterst creatief uit de hoek komen. Indien de ‘free’ door omstandigheden ooit uit de festivalnaam geschrapt wordt, stellen we voor dat AFF gewoon voortgaat als Absolutely Fabulous Festival.