ABBota - Oorverdovende rock-'n-roll en visjes kijken
Botanique, Brussel, 2 maart 2010
Op dag twee van ABBota was het de beurt aan Vlaanderen om zijn zonen en dochters uit te sturen naar de Botanique. Er stonden dus vooral Vlaamse bands op het programma, met Mièle en Lyenn als uitzonderingen.
De hyperpop van Team William mocht de avond op gang blazen. Zij gaan alvast lopen met de prijs voor het vreemdste concert van de avond. De rotonde is een zaal die voorzien is van circustrapjes. En eigenlijk is het de bedoeling dat het publiek daarop gaat staan, maar dat publiek vond het duidelijk nog net iets te vroeg om actief te zijn en nestelde zich comfortabel neer. De heren van het Team hebben zowat alles uit de kast gehaald om het publiek van die verdomde zitplaatsen te krijgen, maar het mocht niet baten. De peer pressure haalde de bovenhand.
Toch hielden ze de moed erin wat tot gevolg had dat ze naast een zeer komische show, ook een plezant en vooral eerlijk optreden gaven. Het luie gedrag van het publiek zorgde zelfs voor merkwaardige taferelen tijdens een loeiharde versie van Lord of the Dogs. Als het publiek niet naar ons komt, dan komen wij naar jullie, moet zanger Floris De Decker gedacht hebben, waarop hij zich moedig met veel geweld én gitaar voor de voeten van het tamme publiek wierp.
Hier en daar was het daardoor chaos troef: het Team leek blijkbaar alle geloof in zichzelf en hun publiek volledig kwijt. Maar dat zorgde er wel voor dat het dubbelzinnige Peptalk zich tot hoogtepunt ontpopte.
Team William bracht zoals zo vaak een energiek optreden, met een grote portie gekdoenerij. Ze verwachtten het misschien zelf niet, maar zelfs door een zittend publiek werd hun optreden die avond zeer gesmaakt. Laten we het de band in het vervolg niet zo moeilijk maken en gewoon met zijn allen gaan rechtstaan?
Ondertussen ging het er in de Orangerie een pak sprookjesachtiger aan toe. De songs van Mary & Me werden gebracht als echte verhaaltjes. Maar het volume werd serieus de hoogte in gejaagd waardoor het broze karakter dat hun nummers net dat tikkeltje anders maakt een beetje verloren ging.
Daarvoor kregen we een set met veel belletjes en nagebootste schreeuwerige kinderkoortjes in de plaats. Die deden de toeschouwers soms glimlachen en af en toe werden ze ook enorm creepy. Af en toe bracht Mary & Me spannende muziek, maar het geschreeuw ging na een poos vervelen waardoor hun sprookje net niet op een eind goed al goed kon rekenen.
Twee andere groepen die op het te-ontdekken-lijstje stonden, waren Mièle en The Bear That Wasn’t. Spijtig genoeg tekenden beide bands voor een veel te braaf, voorspelbaar en vooral slaapverwekkende set. Het staren naar de goudvissen in de vele vijvertjes die de Botanique rijk is werd vaak zelfs als boeiender ervaren.
Hier en daar was het daardoor chaos troef: het Team leek blijkbaar alle geloof in zichzelf en hun publiek volledig kwijt. Maar dat zorgde er wel voor dat het dubbelzinnige Peptalk zich tot hoogtepunt ontpopte.
Team William bracht zoals zo vaak een energiek optreden, met een grote portie gekdoenerij. Ze verwachtten het misschien zelf niet, maar zelfs door een zittend publiek werd hun optreden die avond zeer gesmaakt. Laten we het de band in het vervolg niet zo moeilijk maken en gewoon met zijn allen gaan rechtstaan?
Ondertussen ging het er in de Orangerie een pak sprookjesachtiger aan toe. De songs van Mary & Me werden gebracht als echte verhaaltjes. Maar het volume werd serieus de hoogte in gejaagd waardoor het broze karakter dat hun nummers net dat tikkeltje anders maakt een beetje verloren ging.
Daarvoor kregen we een set met veel belletjes en nagebootste schreeuwerige kinderkoortjes in de plaats. Die deden de toeschouwers soms glimlachen en af en toe werden ze ook enorm creepy. Af en toe bracht Mary & Me spannende muziek, maar het geschreeuw ging na een poos vervelen waardoor hun sprookje net niet op een eind goed al goed kon rekenen.
Twee andere groepen die op het te-ontdekken-lijstje stonden, waren Mièle en The Bear That Wasn’t. Spijtig genoeg tekenden beide bands voor een veel te braaf, voorspelbaar en vooral slaapverwekkende set. Het staren naar de goudvissen in de vele vijvertjes die de Botanique rijk is werd vaak zelfs als boeiender ervaren.
Maar gelukkig was daar Lyenn. Aan deze kant van de taalgrens is de band nog relatief onbekend, maar dat zal naar onze mening niet lang duren. Lyenn was de groep die zowat de hele Botanique uit zijn slaap geschud moet hebben. Drama en obscuriteit werden verweven.
Op het podium zagen we vooral vreemde instrumenten, die iets voorhistorisch leken te hebben en waarvan we het bestaan niet eens vermoedden. Maar wat de band ook uit hun mouw schudde, hun bombastische donkere songs hielden het publiek aan de grond genageld om naar het einde toe keer op keer in een apotheose van jewelste te ontploffen. Trommelvliezen moesten er heel wat voor doorstaan, oordopjes waren geen overbodige luxe, maar het was wel meer dan de moeite waard.
Hoe overweldigend Lyenn dan ook mocht zijn, deze avond zou de avond worden van The Van Jets. Alles stond in het teken van hún cd-voorstelling en al de rest werd meteen tot voorprogramma gereduceerd. Met die attitude bestormden ze het podium en met de volumeknop dubbel zo hoog bliezen ze het publiek en de hele buurt rond de Botanique omver.
Het lijkt bijna of ze gehaast waren om er zo veel mogelijk nummers door te jagen in de hen toegemeten tijdspanne. Gelukkig mocht er na een vijftal nummers wat gas teruggenomen worden en kregen we een veel evenwichtigere mix te horen die nog altijd stevig rockte, maar de nieuwe nummers wel volledig tot hun recht liet komen. Met dank trouwens aan Dijf Sanders die bij wijze van vriendendienst was meegekomen om de keyboards en de extra elektrische gitaar te bespelen.
Vooral in de oudere nummers werd duidelijk hoeveel beter The Van Jets vandaag zijn geworden. Geen slecht woord over pakweg Ricochet of Our Love is Strong, maar het nieuwere werk klonk rechtlijniger, strakker en volwassener. Die nieuwe plaat ‘Cat Fit Fury!’ wordt een hit!
Op het podium zagen we vooral vreemde instrumenten, die iets voorhistorisch leken te hebben en waarvan we het bestaan niet eens vermoedden. Maar wat de band ook uit hun mouw schudde, hun bombastische donkere songs hielden het publiek aan de grond genageld om naar het einde toe keer op keer in een apotheose van jewelste te ontploffen. Trommelvliezen moesten er heel wat voor doorstaan, oordopjes waren geen overbodige luxe, maar het was wel meer dan de moeite waard.
Hoe overweldigend Lyenn dan ook mocht zijn, deze avond zou de avond worden van The Van Jets. Alles stond in het teken van hún cd-voorstelling en al de rest werd meteen tot voorprogramma gereduceerd. Met die attitude bestormden ze het podium en met de volumeknop dubbel zo hoog bliezen ze het publiek en de hele buurt rond de Botanique omver.
Het lijkt bijna of ze gehaast waren om er zo veel mogelijk nummers door te jagen in de hen toegemeten tijdspanne. Gelukkig mocht er na een vijftal nummers wat gas teruggenomen worden en kregen we een veel evenwichtigere mix te horen die nog altijd stevig rockte, maar de nieuwe nummers wel volledig tot hun recht liet komen. Met dank trouwens aan Dijf Sanders die bij wijze van vriendendienst was meegekomen om de keyboards en de extra elektrische gitaar te bespelen.
Vooral in de oudere nummers werd duidelijk hoeveel beter The Van Jets vandaag zijn geworden. Geen slecht woord over pakweg Ricochet of Our Love is Strong, maar het nieuwere werk klonk rechtlijniger, strakker en volwassener. Die nieuwe plaat ‘Cat Fit Fury!’ wordt een hit!
2 maart 2010