ABBota - Een teleurstellende ontdekkingstocht

Ancienne Belgique, Brussel, 1 maart 2010

Het is ondertussen een jaarlijkse gewoonte geworden dat er eenmaal per jaar een heuse kruisbestuiving tussen de twee grootste Brusselse concertzalen, de Ancienne Belgique en de Botanique, plaats heeft. ABBota geldt als een soort uitwisselingsproject waarbij zowel Wallonië als Vlaanderen tonen wat ze op muzikaal vlak te bieden hebben.

Op dag één werd de AB overrompeld door Waalse bands met als enige uitzondering Absynthe Minded. Het was ook meteen deze publiekslieveling die er voor zorgde dat het bordje "Sold out" uit de kast gehaald mocht worden. Waar de zalen slechts halfgevuld geraakten voor de rest van het programma, was van een overrompeling sprake wanneer het Gentse vijftal zelf het podium betrad.

De avond werd op gang getrokken door Frank Shinobi die het volk naar de club moest lokken. En dat deed dit gezelschap met muzikaal geweld dat zwaar schatplichtig bleef aan  het ondertussen ter ziele gegane At The Drive In, de band die ze zelf ook hun grootste voorbeeld noemen.

Hier en daar klonk hun muziek overweldigend waardoor de spanning erin gehouden werd, maar na twintig minuten zakte het energiepijl ver onder nul waardoor de verveling ons snel de bar deed opzoeken.

Ondertussen tekende Joy present in de zaal. De opstelling van een cello, gitaar en zware basdrums wekten de nieuwsgierigheid. Ze slaagden er met slechts drie bandleden in om ongelooflijk bombastisch uit de hoek te komen. Hun filmische songs kregen een obscuur randje mee door de schreeuwerige gitaren en de jankende zang.

Maar na een nummer of vier was het creatieve helemaal zoek. Bij het buitengaan overheerste het gevoel alsof we een heel optreden lang naar één en dezelfde song geluisterd hadden, met hier en daar een andere flard tekst. Laat Joy de soundtrack van een film noir verzorgen en ze volbrengen deze opdracht zeker en vast met verve, maar een publiek blijven boeien vraagt toch nog net dat tikkeltje meer afwisseling.

Terwijl het rariteitenkabinet van Depotax in de club zijn demonen uitstuurde met dronische electronica, het nodige geschreeuw en verstopt achter maskers, liep de zaal al behoorlijk vol voor die band waar zowat negentig – zoniet honderd – procent van het publiek het mistroostige regenweer voor getrotseerd had.

Absynthe Minded heeft er met vier albums ondertussen al een mooi parcours op zitten, een parcours waar ze met veel trots op kunnen terugblikken. De vraag is dan of zo’n succesvolle band wel thuishoort op een concept als ABBota, dat toch vooral als doel heeft onbekend talent een duwtje in de rug te geven. Het zal de fans worst wezen: zij kwamen gewoon voor hun favoriete band.

Al snel kon het publiek in zijn handjes wrijven toen songs als I am a Fan en My Heroics, Part One door de boxen knalden. En dat knallen mag zéér letterlijk genomen worden. Absynthe Minded stond er als één brok energie. Live bleven Bert Ostyn en de zijnen toch opnieuw teren op dat opgewekte balkan/jazzkantje waarmee ze het publiek keer op keer en zonder moeite op hun hand krijgen.

En het publiek kreeg waarvoor het gekomen was: een knallend concert van een groep die schijnbaar gelukkig op het podium stond en met een brede glimlach op het gezicht een wondermooie versie van Envoi inzette. Uiteraard werd dat op luid gejuich onthaald. Wijlen Hugo Claus zou er in zijn graf zeker ook een rock-‘n’-roll vreugdesprongetje bij gemaakt hebben.

Van hun laatste titelloze plaat brachten ze nog andere pareltjes zoals Moodswing Baby en het oprechte Heaven Knows die allebei kippenvel veroorzaakten. De energiebommetjes putten ze dan weer vooral uit ‘Acquired Taste’, met het springerige People Of The Pavement als gevierd hoogtepunt.

De bisronde werd er eentje om bij uit te rusten. Met de ballade Paramount lieten ze het publiek even in een dipje vallen, maar het niveau werd al snel weer opgekrikt tijdens het pakkende I Like It  When You’re Sad.

Op de eerste avond van ABBota werd het publiek getrakteerd op een variatie aan bands, die spijtig genoeg niet altijd even lang konden boeien. Het is dan ook jammer dat het geen onbekend talent is dat die avond in het oog sprong. Maar gelukkig bleven er nog enkele nummers in het achterhoofd hangen van dat al eerder ontdekte groepje uit Gent waardoor we alsnog neuriënd onze tocht huiswaarts konden aanvangen.