ABBota 2015 - Over alle grenzen heen

Botanique, Brussel, 10 maart 2015

ABBota is een samenwerking tussen de AB en de Botanique met het doel optredens te organiseren over de taalgrens heen. De tweede avond van het minifestival, liet ons afzakken naar de Botanique waar met Kenji Minogue op de affiche zowat elke grens gesloopt werd.

Beginnen deden we met Kris Dane. Een geweldige muzikant die ten onrechte onder de radar blijft zweven. Hij was niet meteen de meest voor de hand liggende opener, want ook al was het waanzinnig mooi, toch leek Kris Dane meer de intentie hebben zijn publiek rustig in slaap te doen dommelen. Dane bracht, met de akoestische gitaar om de hals, gezellige huiskamerfolk, begeleid door een bassist, een cello en een viool. Een fantastische keuze, want deze strijkers tilden het muzikale een niveau of drie naar omhoog. Een betere locatie dan de knusse rotonde was voor Kris Dane haast onmogelijk. De zaal kon beroep doen op prachtige verlichting en was voor de gelegenheid uitgerust met enkele lampionnetjes.

Wat volgde in de orangerie was een totale genre-omwisseling. Van rustige folkpop werden we in de luidruchtige stonerrock van Wallace Vanborn gesleurd. Al trok het Gentse trio zich hier niet te veel van aan. Met tonnen energie, luide gitarenriffs en hevige drumgrooves probeerden ze het publiek in beweging te krijgen. Een missie waar ze zonder moeite in slaagden. Het publiek dat de stevige rock wel kon smaken, liet zich volledig gaan.

Vervolgens had de rotonde weer iets leuks voor ons klaar. Kaat Arnaert, AB Artist In Residence 2014-2015, deed het voor de gelegenheid eens in de Botanique. Het publiek had zich intussen stevig vermenigvuldigd wat maakte dat de kleine rotonde tot de nok toe gevuld was. Door quasi a capella te openen liet de jongere zus van Geike meteen merken waar de set naartoe zou leiden. Kaat Arnaert deed slechts beroep op een minimum aan instrumenten, maar wist de aandacht te behouden door sterke en verassende zanglijnen. Al had ze geregeld een gebrek aan kracht in haar stem om echt te kunnen uitschieten.

Dan was het tijd voor wat wellicht de headliner van de avond moest voorstellen. In Vlaanderen hoeven we Kenji Minogue niet meer voor te stellen. Of dit ook voor de Franstalige Botaniquegangers geldt, valt te betwijfelen. Net als het feit of de doorsnee muziekliefhebber die naar ABBota kwam om nieuwe muziek te ontdekken, veel gehad heeft aan deze Kenji Minogue. Ze zullen het alleszins niet snel vergeten. Muzikaal hoogstaand was het niet, maar wat theaterwaarde betreft, kon het tellen. Fanny Willen en Conny Komen waren grenzeloos en aanstekelijk. Hun West-Vlaamse elektro-trash is dan ook in de eerste plaats bedoeld om een feestje te bouwen en dat was het zeker.

Met enige vertraging was er dan nog Black Flower. Een band die even het typische karakter van de Brusselse muziekcultuur op tafel kwam leggen. Hun muziek kan best omschreven worden als experimentele jazz met heel wat oosterse invloeden. Heerlijk om muzikanten aan het werk te zien, die muziek spelen omdat ze niets liever doen, terwijl elk commercieel aspect ver weg lijkt. Desondanks dreigde de band zich na een sterk begin steeds meer in de eentonigheid te spelen.