AB@Bota - Brussel is geen Vlaamse stad!

Botanique, Brussel, 8 november 2008

Iedereen kent het spreekwoord “van het kastje naar de muur gezonden worden”. Daarop bestaat sinds 1 maart een variant: “van de Rotonde naar de Orangerie gestuurd worden”. In tegenstelling tot het gezegde is dit helemaal niet negatief bedoeld, integendeel. Moest het in Van Dale terecht komen, dan zou het op de afwisseling tussen intiemere en stevigere optredens in de Botanique slaan, de dag na het gelijkaardige initiatief in de AB. Ditmaal waren voornamelijk Vlaamse groepen aan de beurt.

AB@Bota - Brussel is geen Vlaamse stad!



De opener van de avond, de Naamse singer-songwriter Elvy, kwam dan weer uit het andere landsgedeelte. Veel was er tijdens zijn performance niet te zien: gewoon één man met één gitaar. Maar hoeft het altijd meer te zijn? Volgens ons niet. De start verliep een beetje moeizaam met een licht trillende en een tikkeltje valse stem, al zullen dat de zenuwen geweest zijn. Gelukkig herpakte hij zich meteen zodat rustige nummers als Wasting Time probleemloos voor een intiem sfeertje konden zorgen in de Rotonde. Tijdverlies was het allerminst; de tijd vloog razendsnel voorbij. “Ca se passe vite”, merkte onze Waalse vriend zelf nog op voor hij zijn geslaagde muzikale transfer van over de taalgrens beëindigde. Wie wil kan zijn muziek gratis downloaden op zijn website. Een aanrader.

Meer volk was er in de Orangerie voor Tim Vanhamel. Hem kennen we uiteraard van Millionaire en het elektroproject Coca-Cola met God, dat hij samen met
Eric Thielemans van Mâäk’s Spirit op poten heeft gezet. Bij dit soloconcert werd de elektronica echter tot een minimum herleid. In plaats daarvan liet hij kalmere songs, waaronder Until I Found You, op de zaal los. Dat zijn we niet van hem gewend, maar een vos als hij verliest ook zijn streken niet: zijn nummers moesten nauwelijks aan rockgehalte inboeten en af en toe produceerde hij de nodige impro via chaotische gitaarklanken. Het nummer Like A Fire droeg hij trouwens nog op aan een zeer jeugdige concertganger voor wie het die avond het eerste optreden ooit was. 

Meteen daarna deden de mensen van The Bony King Of Nowhere, volgens de media dé revelatie van het voorbije jaar, hun ding. Vanaf januari 2008 zouden ze voor onbepaalde tijd stoppen met live optreden om samen met producer Koen Gisen hun debuutalbum op te nemen maar voor AB@Bota maakten ze graag een uitzondering. Mooiste moment van hun passage in de rotonde was Losing Gravity, een luisterlied vervuld met hemelse klanken. Het koppeltje dat lekker romantisch begon te slowen tijdens de afsluiter Maria gaf aan dit uur nog een extra intieme touch. We zullen dit jonge kwartet in elk geval serieus missen de komende tijd. Het enige wat we nu kunnen doen, is hopen dat die cd snel klaar is.

Als laatste stond Absynthe Minded ons op te wachten. Zij deden wat de doorsnee concertganger van hen zou verwachten: hun bekende nummers loslaten en de tent in vuur en vlam zetten met hun mix tussen folk, rock en jazz. Het publiek stond al meteen mee te zingen en te dansen van zodra de eerste tonen van Nowhere to Go door de boxen gierden. Dat werd alleen nog maar erger bij Plane Song of I Am a Fan. Dat laatste kon volgens ons de hele zaal zeggen wanneer het Gentse vijftal terug in de catacomben verdwenen was. 

Wat die avond trouwens bij alle groepen enorm opviel was het gebrek aan bindteksten. Ze kwamen nauwelijks verder dan een bedanking van het publiek of de aankondiging van een volgend nummer. De reden hiervoor: het moest vooruit gaan om overlap tussen optredens te vermijden. Daardoor kwam alles over als een aaneenschakeling van liedjes zoals op een live-cd. 

Dit waren twee avonden waarop elke concertliefhebber uit elke vaderlandse taalgroep of cultuur kon genieten van wat Wallonië of Vlaanderen muzikaal in petto hebben. Ieder landsgedeelte kwam gedurende dit weekend aan bod en zowel Vlamingen als Walen veroverden de concertminnende harten in onze mooie hoofdstad. Brussel louter een Vlaamse stad? Vergeet het maar.

8 november 2008
Bart Van Winghe