A Place To Bury Strangers - Trein

De Kreun, Kortrijk, 24 april 2015

Het was even bekomen na dat concert van A Place To Bury Strangers. Want wij voelden ons alsof we door een trein waren aangereden, daar in De Kreun. 

A Place To Bury Strangers - Trein



Iemand moest het ijs breken. In De Kreun fungeerde zZz, een geschift duo uit Amsterdam met niet meer dan een orgel, een drumstel en veel branie, als ijspriem. De linkerhand van Daan Schinkel hield zich bezig met de bassen, de rechterhand zorgde voor nuance. En verder leek hij wel de aan ADHD-lijdende zoon van Ray Manzarek. Drummer-zanger Björn Ottenheim draaide zijn donkere vocalen intussen door de reverb-mangel. Het geheel klonk soms wat als DAF (niet de auto) of als een vanuit de goot opererende Doors.

De versterkers van A Place To Bury Strangers hadden duidelijk al een heel leven achter zich. Overal waren ze geschaafd en geblutst. Achteraf bekeken was dat eigenlijk helemaal niet verwonderlijk. Want deze drie jongens gaan helemaal tot aan het gaatje.

Ze hadden alle materiaal gewoon zelf bij. Niet alleen de instrumenten, ook de stroboscopen, de rookmachines en de lichtprojectoren. Dat alles droeg bij tot de sfeer, die aardedonker was en door een ervaren blood- & gore-regisseur niet beter in beeld gebracht had kunnen worden.

Het concert was eigenlijk één lange trip. En niet alleen vanwege de hoger vermelde attributen. Bassist Dion Lunadon hanteerde zijn instrument als een machinegeweer en gitarist Oliver Ackerman onderstreepte dat met gitaarlijnen, die de remmen van een versleten metrostel imiteerden. Als die laatste voor de microfoon stond, leek hij wel Quasimodo. Geen wonder dat het publiek zich soms voelde alsof het net de grote klok op zijn donder had gekregen.

Zelden werd er gepauzeerd en tussen de welluidende geluidsmartelingen door was het vaak zoeken naar herkenningspunten. Maar dat deerde niet. Dit was een marathon en de aanwezigen waren de winnaars.

Een song als Straight was uit duizenden te herkennen, maar voor opener You Are The One of voor Deeper was dat heel andere koek. Ackerman leverde daarbij dan een heroïsch gevecht met de gitaarkabels, die hem als ware hij John Massis, geboeid hielden. De teksten kwamen zelden boven de instrumenten uit en dan nog waren ze gedrenkt in bloedrode reverb. Niet dat ook maar iemand zich daaraan stoorde.

En dan was er nog de mysterieuze afsluiter, die als Lo Fi Trash Fuck genoteerd stond op de setlist en er eigenlijk in bestond dat drummer Robi Gonzalez zijn kit liet voor wat het was en het publiek in dook. De twee anderen volgden iets later. Het resultaat was een explosie van licht en geluid temidden een verbouwereerd publiek. Dan deed het eerder aan The Haxan Cloak denken dan aan een trio met drums, bas en gitaar. Maar het was wel een uniek schouwspel. Enige nadeel was dat wie iets verderaf stond, enkel geluid hoorde en de konische lichtzuil vanuit het midden van de zaal zag flitsen.

Ongetwijfeld van het meest spannende dat we dit jaar al gezien hebben. En te weten dat de band dit jaar ook op Dour festival staat. U weet dus voor welke trein u moet gaan staan om ook zo’n klap te krijgen. 

24 april 2015
Patrick Van Gestel