A Place To Bury Strangers - Een paar uur op een andere planeet
Ancienne Belgique, Brussel, 10 april 2009
Aan de toog in de AB kan je gratis oordopjes krijgen, en voor het programma in de club op de openingsdag van het Dominofestival was dat geen overbodige luxe. De triple bill met Drums Are For Parades, Amen Ra en A Place To Bury Strangers was een genadeloze aanval van loeiharde drums, krijsende vocalen en héél veel gitaargeweld. Een affiche waarvoor muziekliefhebbers zich en masse als lemmings voor de strijdbijl wierpen, want deze avond was al een hele tijd op voorhand hopeloos uitverkocht.
Het Gentse trio Drums Are For Parades kon al bij de aftrap op grote belangstelling rekenen, en daar zullen de lovende recensies van hun debuut 10” ‘Artificial Sacrificial Darkness in The Temple of The Damned’ zeker voor iets tussen gezeten hebben. Die plaat werd opgenomen met Niek Meul van Das Pop en het was Matt Eccles, de drummer van dat zelfde Das Pop, die de band op het krappe podium vervoegde om de gigantische wall off sound van extra bewapening te voorzien. Drums Are For Parades bewandelde het brede pad tussen Queens Of The Stone Age en Status Quo en legde alle non believers met loodzware riffs en dreigende blikken het zwijgen op. Wat ze misten aan souplesse in de overgang tussen de nummers, maakten ze ruimschoots goed met hun nietsontziende gedrevenheid. Hier gaan we nog meer van horen.
De muziek van Amen Ra, een van de invloedrijkste bands van ons land, wordt omschreven met uiteenlopende kleurrijke termen als post hardcore, sludge, doom en dronemetal. Alhoewel ze al tien jaar bestaan en tot ver in het buitenland op heel wat aanzien kunnen rekenen, was dit de eerste keer dat ze in de AB speelden. Hun tot in de kleinste details afgewerkte liveshows, met prachtige visuals en dito merchandise zijn duistere missen die opgedragen worden en het publiek meevoeren op loodzware, hypnotiserende drones.
Zanger Colin Van Eeckhoudt is de master of ceremonie en hij vervulde zijn rol ook vanavond zoals dat hoort. Met zijn rug naar het publiek. Vol overgave smeet hij zich in zijn rituele gebaren die niet toevallig beelden opriepen van zelfkastijding. Volgelingen sloegen hun zangboekjes open op het hoofdstuk van ‘Mass IIII’, hun vierde langspeler die nagenoeg volledig gespeeld werd. De helft van de zaal stond verdwaast te kijken en de andere helft boog drie kwartier ritmisch het hoofd en liet zich gewillig meevoeren. Amen Ra is een compromisloze totaalervaring die je leeg en gezuiverd achterlaat. Iets dat iedere concertganger minstens één maal zou moeten meemaken.
Het uit Brooklyn afkomstige A Place To Bury Strangers slaagde er als afsluiter niet in om de prestaties van onze landgenoten te overtreffen. Spil van dit trio is Oliver Ackerman, een ontwerper van gitaareffecten. Deze timide ogende man haalde de meest hypnotiserende effecten uit zijn pedalen, maar een belabberde geluidsmix, een krakkemikkige setopbouw en een gemis aan een eigen identiteit deden hen de das om.
De referenties van The Jesus and Mary Chain, Joy Division tot My Bloody Valentine schoten ons met de regelmaat van de stroboscopische lichten door het hoofd, en er waren een paar heel sterke momenten maar het raakte ons nooit echt. Toch stapten we op het eind van de avond na dit totaalpakket de zaal uit met het gevoel dat we een paar uur echt op een andere planeet gezeten hadden. Een fantastische concertervaring dus.
10 april 2009