A Bowie Celebration - Starman in the sky

De Roma, 18 januari 2020

"Well done, lads, well done", we zijn er zeker van dat dat zijn woorden waren geweest na ruim twee uur muziek, mocht de Starman himself vanuit de hemel in een ongetwijfeld comfortabele designer outfit hebben toegekeken op de Roma, waar zijn vrienden, muzikanten en fans samen waren gekomen om zijn duizelingwikkende muzikale erfenis te vieren en te eren.

Er had zelfs een sardonische glimlach afgekund van zijne Bleke Hoogheid, zeker toen bleek dat de band opende door integraal 'Diamond Dogs' te brengen, een plaat die vast niet in ieders fav top drie van Bowie staat. Dat de Roma fronste en zocht naar erkenning bleek uit de vibe in de zaal, die opleefde bij Rebel Rebel en Diamond Dogs, die werkten als ankerpunten in de eerste veertig minuten van de gig. Lekker op het verkeerde been, dat heet Bowie eren.

Dan al stond de technische vaardigheid van de muzikanten buiten kijf, want, jezes, wat een vakmensen! Bowie wist ze wel uit te kiezen, natuurlijk. Dat je de reikwijdte en de rijkdom van Bowie’s stem eert door drie verschillende zangers de show te laten dragen is ook helemaal terecht. Maar de wissels staan een echte emotionele binding tussen band en publiek in de weg. Net als je mee bent met de ene, komt er een andere weer in de plaats. En dan is een set opbouwen lastig.

Mogen we verder ook zeggen dat het wennen was aan de zwaar Amerikaanse vibe die stemmen van Sass Jordan en Corey Glover (Living Colour) aan de British muziek van Bowie gaven? Of het nu die rauwe southern uithalen waren of de soul- en bluesvolle franjes, bij Ashes To Ashes en Time zaten die in de weg, vroegen ze zoveel aandacht.

Nee, dan maar de de meer ingehouden zangstijl van Mr Hudson. En hoewel we dat nooit mochten verwachten, waanden we met hem als lead (en de ogen gesloten) Bowie heel even weer op het podium. Starman was wat dat betreft het redelijk muzikaal eenvoudige hoogtepunt van de avond. Een song uit 1972 die nu live zo fris klinkt dat hij vandaag had geschreven kunnen zijn. Wat voor de hele setlist geldt. Dat beseften we halverwege nog eens, welke tijdloze schatten Bowie ons heeft gelaten.

Was het in dat opzicht een passende celebration? Zeker. Op geen enkel moment viel te twijfelen aan de oprechtheid en de bezieling van de mensen die met Bowie hadden gewerkt, getourd en gespeeld – dank voor de prachtige anekdotes en de adembenemende, dappere solomomenten van klavier en gitaar – en bij momenten sloegen de vonken ook écht over. Bij Heroes, Starman, Life On Mars, Moonage Daydream, All The Young Dudes.

Alleen stond er meer een collectief van briljante muzikanten op het podium dan een band die voor een briljante avond zorgde. En dat zat een echt doorvoelde viering in de weg. Hun onevenaarbare leider, in wiens schaduw ze altijd hebben gespeeld, bevindt zich dan ook als eenzame ster aan de hemel. En dat viel te merken. Ze missen hem. Wij ook.

Want laten we eerlijk zijn: onze wereld is minder goed af nu Bowie niet ergens meer nieuwe muzikale plannen loopt te smeden. Dat we daaraan worden herinnerd op zo'n avond met enkele seconden kippenvel, is misschien al wat we hadden mogen verwachten.