65daysofstatic - Muziek voor het einde van de wereld

undefined, 19 november 2016

De Britse band 65daysofstatic maakte met ‘No Man’s Sky’ de soundtrack voor een oneindig universum - en tegelijk ook voor deze tijden van verwarring. In de Orangerie van de Botanique kwamen ze zondagavond dat album voorstellen. Het werd een avond vol energiek gitaargeweld en explosies van geluid.

65daysofstatic - Muziek voor het einde van de wereld

Ook voorprogramma Thought Forms was duidelijk te situeren in de postrock- en postmetalwereld, maar bleef misschien net iets te veel hangen aan de structuren die daarbij horen: donkere riffs, die traag ontwikkelen, en plotse uitbarstingen van gitaargeweld. De drums konden daarin wel een verschil maken en werden met net iets meer verfijning gespeeld. Doordat de twee gitaristen afwisselend de zang voor hun rekening namen, kon het viertal beter de aandacht houden.
Het hoogtepunt van de set was ongetwijfeld de afsluiter, Burn Me Clean. Dat liet een drone opgroeien tot een samensmelting van gitaarnoise en feedback met de drums als ondersteuning. Daarmee wist Thought Forms meer een eigen geluid te ontwikkelen. Jammer genoeg werkte het niet helemaal als afsluiter van de set (al was het maar omdat de bassist niet meespeelde).
Met een introtape, die teruggreep naar hun “verschrikkelijke” remixes op ‘Unreleased/Unreleasable’, bouwde 65daysofstatic de sfeer voor de set duidelijk op (de woorden “65 days” kwamen daarin ook regelmatig terug). De band uit Sheffield had duidelijk zin in de laatste show van hun Europese tour. En al met Monolith vlogen ze er stevig in, ook al had de mix nog een beetje finetuning nodig.
Ook hier was er vaak een trage opbouw of dan net weer momenten, die plots openbarstten. Tijdens Asimov werd het even muisstil voor er een explosie van geluid kwam. Maar 65daysofstatic weet zich te onderscheiden door hun heel eigen mix van gitaren en elektronica. Die mix is er altijd al geweest en in een set, die nummers bevatte van bijna alle albums, was ook goed te horen hoe die over de jaren geëvolueerd is: van de glitchiness van Retreat! Retreat! tot de sci-fiklanken van Supermoon. Opnieuw en opnieuw wierp de band een smak geluid het publiek in.
Het grootste deel van de set was mooi aaneengesloten, maar soms, zoals bijvoorbeeld voor The Undertow, viel het even stil. Toen er ook na dat nummer een stilte viel, klonk het: “You’re too polite. Say something rude!”. Dat mondde uit in een kleine speech over brexit, de aanslagen in Parijs, die net een jaar geleden waren, en de staat van de wereld, al werd die ook met het nodige zelfbewustzijn gebracht en kwam die niet te belerend over. Ook al is hun muziek instrumentaal, 65daysofstatic is altijd al een band geweest die zich interesseert aan politiek en dat laten ze ook regelmatig horen op sociale media.
In de set zat verbazend weinig materiaal van laatste album ‘No Man’s Sky’. ‘Wild Light’ (2013) was sterker vertegenwoordigd, met het grootse Safe Passage op de vertrouwde plaats van afsluiter voor de bisronde. Dat laatste album vormt de soundtrack van het gelijknamige videospel. De klank van de band past ook uitstekend bij sci-fi. Tijdens een nummer als End Of The World Sun was het moeilijk om geen beelden van ruimteschepen voor de ogen te krijgen. De soundtrack voor het moment dat alles naar de knoppen gaat? 65daysofstatic heeft hem klaarstaan.
19 november 2016
Robbe Van Petegem