31 Knots + Constantines - Overdosis energie

Botanique, Brussel, 8 november 2008

Energie is niet alleen in de politiek een hot item. Ook in de muziek staat of valt een performance er mee. De combinatie van het hyperkinetische van 31 Knots, het rauwe van Constantines en de basic rock-‘n-roll van Ladyhawk bleek wat dat betreft over de hele lijn geslaagd.

Waarschijnlijk had u het al door, maar voor de volledigheid toch maar even vermelden dat dit Ladyhawk (zonder e dus) in de verste verte niks te maken heeft met het Paris Is Burning dat je om de haverklap op de radio in de maag wordt gesplitst. Bij dit kwartet uit Vancouver, Canada klopt het rock-‘n-rollhart op de juiste plaats. De jongens grossieren in gitaarrock van het zuivere soort, zonder al te veel franjes, maar met des te meer inzet en speelplezier. Nummers als The Dugout nestelen zich meteen tussen de oren en zijn niet meteen van plan om plaats te ruimen. Zo hebben wij ze in elk geval graag.

Maar het was voor Constantines dat we in de Botanique waren die avond. Het magere aantal toeschouwers was intussen dan wel iets aangedikt, hier werd toch nog maar eens geïllustreerd dat dwarsliggende rock nog steeds niet het grote publiek weet te bereiken. Of dat bands als Constantines al dan niet ten goede komt, is voer voor een uitgebreide discussie, waaraan wij ons hier niet gaan wagen. Met Draw Us Lines zet de band de lijnen van dit optreden meteen uit. Tegendraadse ritmes, rauwe gitaren en knarsende toetsen in combinatie met de gruizige stem van Steve Lambke zorgen ervoor dat de stemming meteen goed zat.

Uiteraard put Constantines vooral uit het recente ‘Kensington Heights’ met nummers als Hard Feelings, het door gitarist Bryan Webb gezongen Shower Of Stones (wat ons betreft niet meteen het beste van de plaat noch van dit concert) en Trans Canada. Toch worden de hoogtepunten gevormd door oudere songs: een bitsig en sputterend Nighttime Anytime It’s Alright (uit ‘Shine A Light’) en een doordringend Justice (uit het debuut ‘Constantines’). Jammer toch dat er slechts vijftig minuten voorzien zijn voor deze schitterende Canadese band.

En dan is er nog 31 Knots, die de kroon op deze avond mogen zetten. Deze band uit Portland, Oregon is niet voor een gat te vangen. Ze flirt met allerlei experimentele ritmes, samples en ander speelgoed om uit te komen bij wat nog het best omschreven kan worden als Battles die Primusnummers een eigen interpretatie geven.

Zanger-gitarist Joe Haege zoekt vrij letterlijk contact met het publiek door van het podium te duiken met microfoon en standaard en daar enkele rondjes te maken. Bovendien houdt hij van theater, verkleedt hij zich voortdurend, gebruikt maskers en schuimt samen met zijn kompaan, bassist Jay Winebrenner, het hele podium af. De fans gaan samen met hun helden graag uit de bol terwijl de anderen met open mond het spektakel gade slaan om uiteindelijk ook mee te worden gezogen in deze ziedende vulkaan.

Een dergelijke affiche verjaagt alle vermoeidheid meteen uit je lijf. Je stapt terug de wijde wereld in met een overdosis adrenaline: het weekend is nog lang en de wereld oneindig groot. Wat kan het leven toch mooi zijn.