10CC - Uit die zetel

Het Depot, Leuven, 30 september 2010

‘Are You Normal?’ is niet alleen de titel van een van de platen van 10CC. Het is ook de vraag die ons regelmatig gesteld wordt als we weer eens de concertzaal opzoeken in plaats van de zetel voor het kijkkastje. Gezien u dit leest, is de kans groot dat u die vraag ook wel eens voorgeschoteld krijgt. Maar of het wederoptreden van hoger genoemde groep de moeite loonde om de verplaatsing zetel – concertzaal te maken is weer een ander paar mouwen.

Van de originele line-up van 10CC blijft enkel nog Graham Gouldman over, maar met gitarist Rick Fenn en drummer Paul Burgess zijn er nog twee heren bij die toch al meedraaien van in 1978, toen Godley & Creme andere oorden opzochten en de band de u ongetwijfeld bekende reggaepastiche tot wereldhit verhof.

Multi-instrumentalist en zanger Mick Wilson moest de zangpartijen van Eric Stewart opvangen en deed dat meer dan behoorlijk, haalde de hoge en lage noten zonder al te veel problemen en deed intussen ook nog eens zijn duit in het zakje als percussionist, ritmegitarist of extra toetsenist. Met toetsenist Keith Hayman was het gezelschap volledig. Die laatste viel eigenlijk pas in de bisnummers op toen hij zijn saxofoon deed oplaaien tijdens een wild enthousiast Rubber Bullets en de cover van The Beatles’ Slow Down.

Uit die twee laatste nummers bleek al dat 10CC ook wel eens rockend uit de hoek durft te komen. Dat was ook al duidelijk met het onovertroffen Wall Street Shuffle waarmee de set werd ingezet. Ook Silly Love paste trouwens mooi in dat rijtje.

Maar deze groep had meer in zijn mars, pakte alle meisjesharten in, inclusief rood strikje met songs als Donna of I’m Not In Love en liet hier zien dat precies die (vroege) nummers hier te lande op luid gejuich en applaus onthaald werden. Vanavond was er plaats voor hapslikwegpopliedjes als Things We Do For Love, voor de avant-progrock van I’m Mandy Fly Me en voor doodgewoon heerlijke songs – niet in het minst vanwege de meesterlijke teksten – als Life Is A Minestrone.

Het publiek was gekomen om net deze songs, deze hits te horen en werd dus ook op zijn wenken bediend. Met Feel The Benefit en From Rochdale To Ocho Rios werd even van de regel afgeweken, maar dit waren enkel de uitzonderingen die de regel bevestigden. Logisch dus dat met hun grootste hit Dreadlock Holiday werd afgesloten.

Het publiek amuseerde zich, de band had er plezier in en Gouldman, die trouwens nog steeds zijn bas prima beheerst, maakte na elk nummer een beleefde buiging. Dit was een avond vol smaakvol entertainment, het soort entertainment waarvoor wij de zetel graag uitkomen.