10 Days Off 2010 - We are here for a party
Vooruit Kunstencentrum, Gent, 28 juli 2010
Onze vermoeide benen keken smachtend uit naar dag 10, maar onze geest was scherper dan ooit. Voor een laatste keer sleuren we onszelf de dansvloer op waar onze loodzware voeten verbazend genoeg van geen ophouden weten. De deejays persen er het laatste vocht uit en orchestreren hen met hun woeste beats. En wij ondergaan gedwee, maar met heel veel plezier.
Het is nog vrij rustig in Vooruit wanneer we toekomen, al is Ultravid blijkbaar goed op dreef. De beats razen aan hoog tempo voorbij. Yuksek pikt daar liever niet op in en breekt abrupt af. We kunnen hem alleen maar gelijk geven. Niets zo opwindend als een mooi opgebouwde set. Zijn gezapige start is dan ook maar schijn en iets zegt ons dat we stevig om de oren geslagen zullen worden met een horde opgefokte bassen.
Ongelijk krijgen we zeker niet. We vangen gepeperde versies op van I Can Change van LCD Soundsystem, Pocket Piano van Mehdi, Barbra Streisand van Duck Sauce en ook eigen tracks als So Far Way From The Sea en Tonight. Tegen het einde van zijn set is de zaal gevuld en staat de hele meute op z’n kop. Puik werk van de Fransman, al zijn we niet anders van hem gewoon.
Over opbouw moet je tegen J-Wow en Kalaf niet beginnen. De twee teamleden van de Portugese kuduroband Buraka Som Sistema knallen er vanaf de start stevig tegen aan. Een ruige en opzwepende cocktail van hiphop, elektro en soca. “We are here for a party” roept Kalaf ons toe en daar is werkelijk geen woord van gelogen.
Ook hier heersen de remixen. Rhythm Is A Dancer, Harder, Better, Faster, Stronger, Bukovina en One van Swedish House Mafia worden volledig gepeld en volledig vertimmerd tot een volwaardige Buraka-stijl. Daarnaast moeten hun eigen Sound Of Kuduro en het niet te ontbreken Kalemba (Wegue Wegue) er aan geloven. J-Wow smijt zijn patserige lijf het publiek het publiek in bij wijze van afscheidscadeau. The xx krijgen de eer om het eresaluut te zwaaien.
En dan een moment waar we reikhalzend naar uitkeken: de set van dj Hell. Wat Prince voor funkliefhebbers is, is Hell voor technoveteranen. Al sinds zijn My Definition Of House Music in ‘92 zijn we verlekkerd op zijn muziek en sinds zijn X-Mix dj compilatie uit ‘95 lopen we telkens weer op wolkjes met de man achter de draaitafels. Zijn sterkste werk leverde hij met ‘Teufelswerk’ echter vorig jaar af. De housemeister grijpt daar vaak terug naar de wonderlijke beginjaren van de elektronische muziek.
Ook in zijn set zitten enkele verwijzingen naar vervlogen tijden. Hoewel wij At Les van Carl Craig een tijdloos nummer vinden en we na al die jaren nog steeds uit ons dak gaan op Promised Land van Joe Smooth. Toch is dit alles behalve een retrosetje. Uit het hedendaagse aanbod plukken we Radiohead, Fagget Fairys en zijn eigenste U Can Dance. Straf hoe Hell nog steeds weet te bezweren en steeds laagje per laagje subtiel weet op te bouwen.
Wat ons betreft kon er geen mooiere afluister van deze tiendaagse retraite gevonden worden. Een editie verder die dit jaar wat magerder was met weinig spectaculaire hoogtepunten. Volgend jaar nog eens een dance revolution?