10 Days Off 2010 - Harde elektro en guitige balkan
Vooruit Kunstencentrum, Gent, 26 juli 2010
Een avondje 10 Days Off waarop het hardere elektrowerk naast guitige balkantechno mag staan. Wij zijn nieuwsgierig waar dat heen moet gaan. En we zijn niet alleen want dit is de eerste keer dat ondertekende zoveel volk zag op deze editie. Al leek het lokaas zeer voor de hand liggend te zijn en uit België te komen. Maar laten we beginnen bij het begin.
Fagget Fairys? Hell yeah. Net zoals op hun album ‘Feed The Horse’ klinkt dit Deense duo grappig en venijnig te gelijkertijd. Dj Sensimilla knoopt de plaatjes naadloos aan elkaar vast. Haar levenspartner Ena neemt de microfoon ter hand en zingt over de instrumentale muziek. Dat is soms best welkom op de overwegend koele en strakke elektro.
Die rauwe elektrobeats laten zich aflossen door stukken dubstep en plukjes balkan wat af en toe voor een mooie break zorgt. De overgangen naar die verschillende genres verlopen technisch niet altijd 100%, maar daar maalt werkelijk niemand om. Ze sleuren hun publiek mee, staan enthousiast mee te springen en af en toe kan er zelfs een stevige tongzoen van af. Het plezier dat ze afstralen werkt aanstekelijk en het publiek eet uit hun handen op hun hit Feed The Horse. Mjamm mjamm.
Als toemaatje krijgen we nog een dubstep versie van Faithless’ Insomnia waarop Ena de dancefreaks oproept “Shameboy” te scanderen. Wedden dat Luuk Cox een kippenvelmoment onderging?
Jongeren waren dan ook massaal afgezakt naar Vooruit voor deze Belgische act. Je moet het succes niet altijd ver gaan zoeken. Shameboy lijkt ons iets meer variatie in zijn set te leggen, iets meer rustpauzes die voor nog meer explosies kunnen zorgen. Al kan het maar een gevoel zijn want uiteindelijk doen ze wat ze altijd doen: hun grillige elektro als een netjes opgebouwde dj set op ons laten afkomen.
En het werkt nog steeds. Splend It, Blastermind en Rechoque hebben duidelijk niet aan populariteit ingeboet, maar evengoed wordt er geroepen, gefloten en gebruld op andere breaks. Afsluiter en hoogtepunt is Heartcore. De dansmeute gaat als een waanzinnige te keer. Missie volbracht.
Geen makkelijke opgave voor Jesse Rose om het publiek bij hem te houden. Daar doet hij eigenlijk ook geen moeite voor. Het eerste half uur klinkt een beetje mak. De funky minimal weegt te licht. Het voordeel is dat we plots weer voldoende beenruimte krijgen.
Wanneer Green Velvet’s klassieker Perculator, onder de naam Cajmere uitgebracht, door de luidsprekers knalt, krijgt hij het publiek op zijn hand. We twijfelen over de definitie die we aan zijn muziek kunnen geven en blijven hangen bij balkan geïnspireerde techno. En het werkt enorm aanstekelijk. Toch een uur lang, want daarna komen we weer in dezelfde makke kadans terecht als daarvoor.
Het Nederlandse Boomklatsch pikt de draad op waar Shameboy hem had laten vallen, maar ondertussen plakken de plastiek bekers aan onze zolen en keren we huiswaarts. Nog een missie volbracht.