Youth Lagoon - Dit is geen perfecte droomwereld

Youth Lagoon was goed op weg om in één adem met de gebroeders Grimm genoemd te worden. Zo sprookjesachtig waren zijn nummers althans. Waren, want een donkere ondertoon nestelde zich intussen in de sound. De verdrinkingsdood van een goede vriend doet wat met een songschrijver als Trevor Powers.

Je eerste album klonk moedig, je tweede wijzer, je laatste draait om verlies. Je houdt het bewust allemaal down to earth en niet al te zonnig meer.
Trevor Powers: Ik raak nu eenmaal niet geïnspireerd door happy zaken. Ik weet niet waarom het zo is, maar artistiek vind ik veel meer invloeden in donkere, triestige, zware onderwerpen. Heel verschillend met wat ik ben als mens hoor. Wie ik ben is niet wat ik creëer.

Opener Officer Telephone op ‘Savage Hills Ballroom’ is bijvoorbeeld erg agressief voor Youth Lagoon, The Knower gaat dan weer over ontkenning. Geen comfortzone meer?
De reden waarom ik mijn muziek zo breng is dat ik moeilijke onderwerpen het liefst recht in het gezicht kijk. Dingen die onaangenaam om vatten zijn of waar mensen liever niet aan denken; om te groeien als persoon moet ik die recht in de ogen kijken. En dat vertaal ik dan via muziek. Wanneer ik iets traumatiserends of akeligs meemaak, probeer ik de wereld te interpreteren: er zijn positieve aspecten en negatieve aspecten.

Die balans lijkt dan wel eerder negatief?
Happy nummers zijn mijn ding niet. Dat is een deeltje zelfevaluatie, maar ook gewoon de manier waarop ik dingen analyseer en vervolgens communiceer via liedjes. Het is heus niet altijd slecht hoor (geruststellend). Je ziet het allemaal nogal donker in, man (lacht). Maar ik mag niet lachen, want het is effectief donker.

Je vreest dus ook niet dat fans afgeschrikt zullen worden door deze introspectieve plaat?
Ze zullen wellicht wel eens schrikken (lacht). Maar daar moet ik geen rekening mee houden wanneer ik muziek maak. Ik schrijf nummers voor mezelf. Ik geniet ervan. Het lijkt alsof ik geen andere keuze heb. Maar ik heb dat al van kleins af aan; dat het niet altijd zonnig hoeft te zijn. Ik wil geen lepeltje aanleveren met een soort feelgood-propaganda om door te slikken.

Een soort van tegenhanger voor escapisme?
Goh, er zit een deeltje escapisme in, maar tegelijkertijd net het tegenovergestelde; de problemen proberen aanpakken of er op z’n minst mee kunnen omgaan. Dit is geen droomwereld. Mijn muziek is ook een tikkeltje te donker en destructief om nog escapisme te zijn (lacht).

De muziek bevat ook meer solide percussie in songs als Officer Telephone, The Knower of Again. Dat voegt een zekere drive toe.
Ik wou er absoluut meer geprogrammeerde ritmes in steken, iets waar ik voordien erg oncomfortabel mee stuntelde. Dus Again was inderdaad het allereerste nummer dat ik schreef voor deze plaat, en daarin experimenteerde ik erop los met die drumbeat. Op sommige momenten wist ik echt niet hoe welk geluid er nu net kwam. Veel bijgeleerd dus, en pas nadien kwamen de keyboards en de gitaarlijn erbij. Maar dat nummer was het zaadje voor de rest van het album; vanaf toen wist ik hoe de plaat moest klinken.

De plaat is meer een verzameling van tien nummers met een soort thema dan een album met een rode draad. Highway Patrol Stun Gun ging de plaat bijvoorbeeld haast niet halen.
...omdat het simpelweg nog niet geschreven was. Het enige plan was: één album, tien nummers. Vraag me niet waarom (lacht). Die tien nummers lagen er dus, maar ik had nog zin in een elfde – en dat was Highway Patrol Stun Gun. De donkere thema’s zijn satirisch; ik lach er wat mee. Vandaar de gouden make-up of de speciale balzaal wanneer je de hoes opent: ik lach met mezelf en de rest van de wereld. We zijn niet perfect.

Enkel je pianowerk weerhoudt enkele nummers ervan zo rusteloos als de rest van de plaat te klinken.
Helemaal waar. Het album klinkt ongeduldig. Dat heeft met de aanpak te maken: elk nummer wordt afzonderlijk geschreven, zonder dat het in een groter geheel of verhaal moet passen. Omdat ze in dezelfde periode en met dezelfde gemoedsrust geschreven zijn, passen ze op een manier nog wel bij elkaar. Ik wist dat het donkerder ging klinken omdat het onderwerp nu eenmaal veel zwaarder is dan waarover ik in het verleden schreef. Maar me helemaal laten gaan heb ik niet gedaan. Hier en daar zitten er sprankeltjes hoop in.

Wat nieuw is en je verrassend goed past: elektronica.
Daar zal zeker en vast nog meer van komen in de toekomst. Ik heb nu al plannen, al zijn die nog te vaag. Maar ik ben blij dat ik er goede reacties op krijg, want ook dit was een leerproces met heel wat