Yevgueni - We moeten onszelf blijven uitdagen en in kleine stapjes heruitvinden

In 2025 viert Yevgueni haar vijfentwintigjarige bestaan, een mijlpaal die uitgebreid wordt gevierd met een reeks speciale concerten en een gloednieuwe ep. Wat begon als een overwinning op het Interfacultair Songfestival in Leuven groeide uit tot een vaste waarde in de Nederlandstalige muziekwereld. Met nummers, die balanceren tussen kleinkunst en pop, weet de band al een kwarteeuw lang een breed publiek te raken. Frontman Klaas Delrue blijft ook nu nog even gepassioneerd als in het begin.

Hoe voelt het om vijfentwintig jaar onderweg te zijn met Yevgueni?

Klaas Delrue: Vijf jaar geleden wilden we onze twintigste verjaardag vieren, maar dat viel door corona in het water. We hebben toen beloofd om het bij vijfentwintig jaar nog eens te proberen. We kregen iets meer tijd om na te denken wat we zouden doen om het misschien nog iets spectaculairder aan te pakken. Dat is, denk ik, mooi gelukt met een mooi, exlusief ep’tje, maar vooral met een 'Kannibaal' Rewind-concert in de grote zaal van de AB, en twee Bourla’s met strijkerskwartet.

Bij een terugblik hoort een stukje nostalgie. Is dat een gevoel dat je sterk ervaart in deze periode?

Ik ben eigenlijk een fulltime nostalgicus (lacht). Achteruitkijken is bij mij een vaste gewoonte. Misschien hangt dat samen met mijn vorderende leeftijd. In dat opzicht loopt dat parallel met de band. Het is goed om er toch even bij stil te staan en daarvoor helpen die jubilees natuurlijk wel, want vijfentwintig jaar onderweg zijn met dezelfde band is toch niet vanzelfsprekend. Je begint iets meer na te denken over wat er nu gebeurt en toen gebeurd is. Ik voel me dankbaar, maar anderzijds blijf ik vooruitkijken zodat we even ambitieus kunnen blijven. Cijfermatig gezien staan we op één van de hoogtepunten van onze carrière. Dat maakt me wel gelukkig.

Het prille begin dat is het Interfacultair Songfestival. Waren jullie toen al zo ambitieus?

Ons groepje was een perfecte mengeling van nonchalante studenten die zich wilden meten in een wedstrijd, maar daarvoor moesten we op vrij korte tijd een repertoire samenstellen. We stonden erop om dat met eigen werk te doen zonder covers. Het was een bewuste, maar strategische keuze, goed wetende dat we daarmee gingen opvallen. Zo waren we niet de zoveelste coverband. Vanaf de overwinning wisten we snel dat ons project niet langer meer voor de fun was, maar dat we er helemaal voor zouden gaan. Kort daarna mochten we optreden op de Oude Markt. Enkele van de songs, die we toen speelden, hebben zelfs onze debuutplaat 'Kannibaal' gehaald.

Welke verschillen zie je tussen de band van toen en die anno 2025?

De ruggengraat van de band is natuurlijk gebleven en het boys-on-the-road-gevoel ook, zowel toen we met zijn drieën waren als in de huidige bezetting met vijf. We zijn altijd mensen geweest die heel graag met elkaar optrokken. Het optreden werd voor ons op die manier nooit aangezien als werken. Zo zijn we altijd blijven uitkijken om elkaar terug te zien en we zijn elkaars aanwezigheid blijven appreciëren. Ik kan me inbeelden dat er bands zijn waar dat gevoel minder aanwezig is. We hebben ook altijd leuke mensen in de crew gehad. Die trekken dan enkele jaren met ons mee op pad en dan word je toch een beetje familie van elkaar. Misschien heeft ons dat ook gered, want we zijn natuurlijk veel uren en dagen samen, maar we zijn altijd blijven beseffen dat dit het leukste beroep ter wereld is.

Hoe moeilijk is het om de perfecte setlist samen te stellen voor zo’n jubileumconcerten?

We hebben veel nummers en je kan ze niet allemaal spelen. We gaan dat in ons geval niet oplossen met medleys of ingekorte versies. Sowieso ligt bij een Rewind een groot deel van de setlist al vast natuurlijk. Voor de rest gaan we gewoon heel harde keuzes moeten maken. “Kill your darlings”, zeg maar. Het is dan een beetje appelen met citroenen vergelijken. Het is een soort evenwichtsoefening, maar ook het besef dat er nadien nog concerten komen de volgende jaren waarvoor je weer een andere setlist kan maken.

Voor jullie nieuwe ep ‘Yevgueni 2025’ hebben jullie samengewerkt met Willem Ardui. Mogen we dat een verrassende naam vinden in combinatie met jullie?

Willem is een heel fijne kerel, net als al onze vorige producers, alleen waren er bij die iets strenger waren of op sommige momenten hun wil iets harder doordrukten en met ons in discussie gingen. Willem is een wandelende wereldverbeteraar, al slaagt hij er toch wonderwel in om vanuit zijn rustige persoonlijkheid heel duidelijk te zeggen waar hij naartoe wil. Bij ons werkte die manier van werken minstens even goed als iemand die zijn wil probeerde op te dringen. Al moet ik zeggen dat alle producers de typische Yevgueni-sound elke keer als beginpunt genomen hebben en die ook trouw bewaarden in het eindresultaat.

Ardui is een superjong iemand. Hoe was het om met zo’n jong veulen samen te werken?

We schrokken van zijn echte leeftijd. Hij is nog maar zevenentwintig, maar we keken als routiniers toch op naar hem, omdat we snel voelden dat hij iemand is die weet waarmee hij bezig is. Dat ervoeren we goed in de feedback die hij ons gaf. We hebben als band altijd een beetje de traditie gerespecteerd om mensen te zoeken die ons op een andere manier naar onszelf doen kijken, die iets kunnen bijbrengen dat wij binnen ons vijftal niet direct zelf zouden bedenken. Willem heeft dat heel goed gedaan. Willem, die zelf ook een album als singer-songwriter uitbracht in het Nederlands, denkt minder in hokjes dan wij, toen we jong waren. Het was dus zeker geen probleem om rond onze nummers een "common ground" te vinden of op dezelfde hoogte te zitten qua ideeën. Hij heeft onze nieuwe nummers naar zich toegetrokken en uitgewerkt zoals hij zijn solo-plaat aanpakte. Dat was voor ons leuk om te zien, zeker omdat hij onze eigenheid respecteerde en ons ook muzikaal en tekstueel stimuleerde.

Bij het maken van platen zijn er als het ware drie fases: het schrijven van de nummers, de opnames in de studio en daarna het live spelen. Heb jij een favoriet in deze stappen?

Ik merk wel dat het mij heel hard om het contact met het publiek te doen is. Gelukkig heb ik het talent ontdekt om zelf nummers te schrijven om daarmee naar de mensen in de zalen te kunnen trekken. Dat geeft meer voldoening dan dat ik bijvoorbeeld in een covergroep zou spelen die andermans liedjes staat na te doen. Als schrijver sta je in dienst van het optreden en niet omgekeerd. Er zijn wellicht collega's die graag schrijven en opnemen en tegen hun zin bijna de baan optrekken. Bij mij is dat echt omgekeerd.

Doe je als auteur soms artistieke toegevingen in functie van de zang?

We hebben redelijk lang naar ons publiek gezocht, maar dat komt nu massaal af. Als je dus geduldig genoeg bent, vinden de mensen de muziek, die je maakt, wel en niet omgekeerd. Ik denk dat dat nog altijd de gezondste insteek is. Er wordt natuurlijk ook veel muziek gemaakt met de bedoeling het publiek te zoeken en te bereiken. Dat thema is soms in de studio wel een ding. Als er details moeten bepaald worden, moeten toegevoegd of weggehaald worden, wordt daar soms mee rekening gehouden in functie van de radiovriendelijkheid, maar in het eigenlijke schrijven en het uitwerken met de band vooral niet. Dat is een enorme luxepositie. En daar zijn we ons heel bewust van.

Hebben jullie veel geduld nodig gehad?

We geloofden heel hard in wat we deden. In moeilijke periodes hebben we altijd het geduld en het juiste doorzettingsvermogen gehad om te zeggen dat we er toch nog even mee zouden doorgaan. Het is ons uiteindelijk gelukt. Als je het op die manier doet, krijg je er later in je carrière veel voor terug. Je moet je niet nodeloos aanpassen aan je publiek. Zij zijn het die jou als band vinden en steunen in wat je maakt. Ik denk dat een band als Het Zesde Metaal daar ook een sterk voorbeeld van is. Ze hebben misschien nog net iets langer gezocht naar de grote doorbraak, maar ze zijn altijd heel trouw aan zichzelf gebleven. We maken wat we maken en de publiek gaat ons wel vinden. In het Yevgueni-verhaal was dat niet anders.

Jullie hebben een pak platen gemaakt, grote concertzalen doen vol en leeg lopen, hits gescoord en klassiekers gemaakt. Wat blijft er nu nog over aan ambities?

Dat is een moeilijke vraag. Ik denk dat we ervoor moeten zorgen dat we geen dingen gaan uitvinden, omdat we eventueel beu zouden zijn wat we nu aan het doen zijn. De mogelijkheden zijn ook beperkt. Je kunt niet voor je eigen amusement plots iets totaal anders gaan doen. Tenzij de band opgeven en met iets nieuws starten. Gelukkig is er niemand die uitgekeken is op wat we nu nog altijd meemaken. Alleen moeten we onszelf blijven uitdagen en in kleine stapjes heruitvinden. Zolang er in de buitenwereld ook genoeg mensen overblijven, die uitkijken naar wat we brengen, is er voorlopig geen dilemma. We hadden de stille droom om de grote zaal van de AB nog een keer helemaal uit te verkopen en dat is ons opnieuw gelukt. We zijn daarin ook realistisch. Veertien keer het Sportpaleis uitverkopen gaan we niet meer doen, maar we blijven ergens wel hopen ooit nog eens een liedje te maken dat alle harten kan veroveren zoals Als Ze Lacht dat al twintig jaar doet. We zijn daar niet krampachtig naar op zoek. We blijven gewoon mooie liedjes maken en dan zien we wel. Op dat vlak spiegelen we ons aan Raymond, die gelukkig nog altijd niet uitgezongen is. Ook hij kende hoogtes en laagtes, maar is gewoon altijd zijn ding blijven doen met af en toe een song die er bovenuit stak en harten veroverde. Dat blijft ook de gezondste drijfveer voor ons.

Wat zou je aan jezelf zeggen als je terug aan de wieg zou staan van Yevgueni?

Misschien klink ik pretentieus, maar ik vind dat we als band met heel weinig kennis ter zake wel vaak de juiste dingen op het juiste moment gedaan hebben. Zo kozen we ervoor om zoveel mogelijk te spelen in het begin. Dat was gemakkelijker in onze tijd dan nu. Zorg er ook voor dat je al een beetje een publiek hebt vooraleer je je eerste album maakt. Zet stap voor stap en probeer niet te lopen vooraleer je kan wandelen, maar blijf ambitieus en durf ervoor gaan. Het zijn clichés, maar vooral goede raadgevingen die ik jonge mensen meegeef.

Yevgueni speelt in de AB (09.02), de Bourla (25.02 en 05.03), Leuven (02.05), Gent (07.05), Kortrijk (10.05) en Sint-Niklaas (14.05). Alle info : www.yevgueni.be.

https://mise.damusic.be/multiped/big/YEVGUENI2025_12inch_HOES.jpg

Foto: Lieven Dirickx