Wolf Alice - Levenslessen van The Simpsons

Twee minuten en negenenveertig seconden. Zolang duurde het voor we fan waren van Wolf Alice. En de dijk van een single Moaning Lisa Smile had daar alles mee te maken. Een band, die striemende gitaren combineert met soundscapes die klinken als engelengezang, en een frontvrouw met haar op de tanden. Voorlopig zijn ze nog een goed bewaard geheim. Misschien brengt hun nog te verschijnen debuutplaat daar verandering in. Of hun plekje in het voorprogramma van Alt-J in Vorst Nationaal? Wij spraken het viertal kort voor ze het podium betraden.

Heren en dame, over minder dan twee uur mogen jullie enkele duizenden mensen van jullie kunnen overtuigen. Zijn er wat pre-optredenrituelen waar we van moeten weten?
Joff Oddie (gitaar): Valt wel mee. Gewoon een snelle groepsknuffe, en dan zijn we klaar om ertegenaan te gaan!

Het is best een grote zaal waarin jullie vanavond mogen aantreden en dat hebben jullie aan Alt-J te danken. Er staat nog een hele Europese tournee met hen op het programma. Is hun traject een voorbeeld?
Theo Ellis (bas): Absoluut, als je gewoon al kijkt in wat voor zalen ze mogen optreden, en vooral ook de manier waarop ze dat aanpakken. 't Is het soort zaal waarin we zelf ooit op eigen benen hopen te mogen spelen. Alt-J zet een fantastische liveshow neer; da's zeker iets waar we naar opkijken.

Nochtans is het op momenten als deze waarschijnlijk niet zo simpel om fans te winnen: grote zaal en een publiek dat wellicht niet voor jullie is afgekomen.
Joel Amey (drums): Zo, dankjewel daarvoor (lacht). Nee inderdaad, maar dat is eigenlijk net de reden waarom we voorprogramma’s spelen. We hebben nog geen enkele tournee op het vasteland gedaan, dus het is goed om elke avond voor achtduizend mensen te kunnen spelen. Of ze ons nu kennen - laat staan ons goed vinden - dat maakt zelfs niet zoveel uit. Het Is aan ons om hen te overtuigen.

Het is niet de eerste keer dat jullie in een voorprogramma staan. Eerder hebben jullie ook al het publiek opgewarmd voor shows van The 1975 en Manic Street Preachers, bands met toch een heel ander soort publiek. Maakt dat een verschil?
Ellie Rowsell (zang en gitaar): Eigenlijk hadden ze beiden zeer eerlijke en trouwe fans. Het was misschien niet zo verschillend als je zou… Nee, eigenlijk was het toch wel heel verschillend (lacht). Bij The 1975 waren het vooral veertien- en vijftienjarige meisjes. Maar het is best fijn om voor die mensen te mogen spelen. Misschien dat sommigen niet echt geïnteresseerd waren, maar daar hebben we niet zoveel last van gehad.

Is jullie muziek geschikt om in grote zalen als deze te spelen? Sommige songs grossieren in bombast en grootse refreinen, op andere momenten staat intimiteit meer voorop.
TE: We maken de muziek, die wij willen maken. Of die nu geschikt is voor grote arena's of kleine zaaltjes doet er niet zoveel toe. Dan moeten wij maar zorgen dat ze juist overkomen in dat type zaal. Of dat we de juiste keuze aan songs maken op bepaalde soorten concerten. Maar we hebben zeker de ambitie om in grote zalen als deze te kunnen spelen.

JA: Maar we vinden het net zo fijn om in kleine, crappy zaaltjes te kunnen spelen. We zijn net terug van onze eerste headline-tournee in de VS, waar we vooral in kleine, groezelige concertzalen speelden. En ik besefte plots dat ik het wel mis om slechts enkele meters van het publiek verwijderd te zijn. Op dat soort plaatsen moet je nauwelijks meer doen dan inpluggen en spelen. Maar als we ooit op eigen kracht in grote zalen kunnen staan, dan zal het zijn omdat we songs hebben die er goed genoeg voor zijn. En daar kan je geen neen tegen zeggen.

Nooit schrik voor dat zoiets te snel gebeurt? Er zijn genoeg voorbeelden van bands die op basis van een handvol goede singles over het paard getild worden.
JA: Absoluut. Dat i's ook niet eenvoudig. Als iemand je zegt dat er twintigduizend mensen zijn, die je willen zien, en je bestaat nog maar een jaar, dan is dat niet jouw schuld. Dan moet je je vermannen en dat gewoon doen. Voor sommige bands lukt dat. The 1975 speelde een jaar geleden voor twee- à driehonderd mensen. Nu verkopen ze Brixton Academy (concertzaal met een capaciteit van vijfduizend man in Londen, nvdr) drie keer op rij uit. Om dat te kunnen moet je wel elke keer beter worden.

Nochtans zijn er wellicht genoeg mensen die The 1975 als prototype van sellouts zouden omschrijven?
TE: Ik denk dat je als band altijd wel eens de kritiek krijgt dat je een sellout bent, zeker als je popgevoelige muziek maakt en een schare hardcore fans hebt, die er van bij het begin bij zijn. Onmogelijk om dan niet iemand te ontgoochelen op weg naar boven. Ik snap die mentaliteit niet dat het negatief is als je groeit als band. Ik zie dat niet als "selling out". Da's eerder als je in elke McDonalds-reclame te horen bent. En eigenlijk is ook dat best fijn(lacht).

Zie je zelf een link tussen The 1975 en jullie? Beide bands hebben een voorkeur voor groots klinkende refreinen?
JO: Beide hebben alleszins een geweldig gevoel voor melodie. En ze zijn een hardwerkende en goede band; ze verdienen de erkenning die ze krijgen.

Zou je Wolf Alice als een popgroep omschrijven?
ER: We zijn vooral een band die probeert om muziek te maken die veel verschillende mensen aanspreekt. Als je dat als "pop" omschrijft, dan wel ja.

Toen Moaning Lisa Smile uitkwam, omschreef men jullie aanvankelijk als een grungeband. Pas bij latere nummers werd dat beeld een beetje bijgesteld. Haat je het om meteen in een vakje gestoken te worden?
JA: We haten het niet, sommige vergelijkingen waren best een aardig compliment. Maar vandaag de dag is het geen goed idee om een band in één bepaald genre onder te brengen. Geen enkele groep past in slechts één vakje en wie dat wel probeert, verdwijnt meestal redelijk snel.
ER: Ik zou onze muziek ook niet echt kunnen omschrijven. We hebben zelf nog niet eens goed naar ons eigen album kunnen luisteren. Het Is vooral belangrijk om een open geest te houden. Je eigen sound verandert toch constant.

Al een releasedatum voor het album voor ogen?
TE: Dat zal ergens voor juni zijn. We hadden misschien al eerder een plaat kunnen uitbrengen, maar achteraf bekeken was het ideaal om eerst twee ep's te releasen. We wouden vooral zo snel mogelijk onze muziek laten horen. Nu hebben we dat kunnen doen zonder meteen al ons kruit te verschieten. We hebben de muziek tot bij heel wat mensen kunnen brengen en tegelijkertijd konden we rustig opbouwen naar die plaat. Dus tegen de tijd dat de plaat uitkomt, zullen we hopelijk al een pak meer mensen bereikt hebben dan in het begin.
JO: Het is niet slecht om wat verwachting te creëren bij het publiek. Ons leek het beter om rustig op te bouwen.
JA: Alle songs zijn wel al lang geschreven en gerepeteerd. We durven ze ook wel al eens live te spelen, want dat is net het fijnste. Je vraagt je altijd wel af hoe zo'n nieuw lied live zal klinken.

Zal de plaat veel verschillen van de ep’s?
ER: Je moet je niet aan een grote stijlbreuk verwachten. Ik hoop gewoon dat je er een beetje progressie in kunt horen, dat je hoort dat we in die tijd toch al wat maturiteit en ervaring hebben gewonnen. En uiteraard is de opname en productie beter. Er is ook meer tijd gekropen in het schrijven van de songs. Ik hoop dat zoiets toch doorsijpelt in de plaat. Iets in de stijl van wat we al uitgebracht hebben, maar dan gewoon beter, hopelijk (glimlacht).
TE: Tussen de twee ep's zat maar een maand of zeven, en zelfs daar hoor je al een verschil. We schreven songs na die paar maanden al heel anders. Ik luister nog altijd graag naar ‘Blush’, maar ‘Creature Songs’ klinkt gewoon anders, volwassener. Het gevolg van een meer professionele omgeving waarin we werkten, vermoedelijk.
JA: Ik vind het wel altijd fijn om terug te luisteren naar die ep’s. Dan krijg ik altijd kortstondig het gevoel dat ik kan drummen (lacht).

Brussel is geen onbekend terrein want jullie hebben hier een ep opgenomen?
JO: (enthousiast) Absoluut, in de ICP Studio's (in Elsene, nvdr), en dat is zonder overdrijven de geweldigste opnamestudio waar ik ooit ben binnen geweest. Adembenemend is dat. Jullie hebben zoveel geluk dat jullie zo'n juweel hier hebben staan!
JA: Als je nog nooit in een opnamestudio bent geweest en ICP is de eerste waar je binnenkomt, dan heb je wel een probleem. Je standaard zal gewoon te hoog zijn (lacht).
JO: Een beetje zoals je eerste vlucht in eerste klas beleven. Als je daarna voor de rest van je leven in economy vliegt, dan zal dat altijd een ontgoocheling zijn.
TE: Het is één lange rij van versterkers, pedalen, drumstellen en combinaties van verschillende, vreemde, elektronische instrumenten. Elk geluid, dat je je kan indenken, kan je waarschijnlijk produceren met wat je daar vindt. En de mensen die daar werken zijn geweldig: twee Amerikanen, die in Brussel wonen en je helpen met alles wat je nodig hebt.
JO: Absoluut, als er jonge Belgische bands meelezen die nog een opnamestudio zoeken: ICP is waar je moet zijn!

Ik las op het internet dat Moaning Lisa Smile over Lisa Simpson gaat. Urban legend of correct?
ER: Correct. Het gaat niet letterlijk over haar, maar ik werd wel door haar geïnspireerd bij het schrijven ervan. Ik haalde de inspiratie vooral bij één specifieke aflevering van The Simpsons, 'Moaning Lisa' heet die en gaat over Lisa die opgroeit en zich treurig voelt. Ik heb er niet echt een verklaring voor, maar het voelde wel gepast, grappig en schattig. En we houden van The Simpsons! Toen ik opgroeide leerde ik alle levenslessen door naar The Simpsons te kijken.
JA: De vroege afleveringen dan toch. De dingen die ze nu uitbrengen zijn gewoon… raar.

Nogal wat artiesten en bands zijn al vereeuwigd geweest in The Simpsons. Een levensdroom?
JO: Absolut! Ik denk dat we ons Amerikaans label moeten vragen om Moaning Lisa Smile in een aflevering te krijgen. En dan wijzelf als figuurtjes; ik zie het meteen voor mij!"
JA: Geweldig is dat. Ik zag recent nog de aflevering met Pharrell, met The White Stripes, en…
ER: ...Smashing Pumpkins!
JA: Ja! Da's de beste, zonder twijfel! Maar ook The Who, Red Hot Chili Peppers,… Ja, we zouden heel graag eens in The Simpsons voorkomen (lacht).
JO: Dan weet je ook echt dat je het gemaakt hebt en kunnen we meteen stoppen. En die afbeelding dan gewoon aan je muur hangen: weg met al die platina albums, gewoon een Simpsonskarikatuur. Meer kan je als band niet wensen.