Warhaus - Dit is de afronding van mijn jaren als twintiger

Maarten Devoldere, één van de twee frontmannen van Balthazar.  bracht onder de naam Warhaus een eerste cd uit. In ‘We Fucked A Flame Into Being’ staat de liefde centraal. Verwacht je niet aan een doorslagje van Balthazar, maar aan een eigenzinnige plaat met karakter, die Devoldere even nostalgisch laat zijn. Even duikt de naam Gainsbourg zelfs op bij een zoveelste beluistering. De Kortrijkzaan vertelt vurig over zijn nieuwe project.

Wat is voor jou het grote verschil tussen Balthazar en Warhaus?
Maarten Devoldere: Ik zie toch enkele andere accenten. Warhaus is echt wel een soloproject. Balthazar blijft eerder een project dan een band. Ik heb echt mijn favoriete plaat kunnen maken omdat ik van begin tot einde een verhaal heb kunnen vertellen. Ik ben als het ware in iemands hoofd gekropen. Voor mij was het nu de uitgelezen kans. Bij Balthazar heerst er een andere dynamiek. Daar creëren Jinte en ik intens samen. Balthazar is al twaalf jaar samen. Nu kreeg ik de kans om mijn telefoon te nemen en te bellen naar andere muzikanten om eens samen te werken. Warhaus past echt wel in deze fase van mijn leven. Ik ben negenentwintig geworden. Het was het nu het moment om deze plaat te maken.

Waarom is dit het beste moment om die plaat te maken?
De idee van het project is heel oud. Na de eerste plaat van Balthazar wist ik al dat ik iets on the side wou gaan doen, maar de voorbije vijf jaar hadden we het zo druk met heel veel toeren en concerten dat er nauwelijks tijd was voor iets anders. Toen was het niet aan de orde om solo iets te doen. Na de derde plaat was er sowieso een pauze gepland met Balthazar om elk de tijd te nemen om rustig aan de vierde plaat te denken. Nu had ik wat tijd om uit die comfortzone te stappen en iets anders te gaan doen.

Je hebt de plaat ook gemaakt met je vriendin, Soldier's Heart-zangeres Sylvie Kreusch. Hoe anders was dat?
Het had iets heel persoonlijks. Het was een intiemer proces, maar anderzijds is het toch vooral een soloplaat want Sylvie heeft niet meegeschreven. Ze was vaak in de buurt, kon ik snel feedback krijgen. Niet dat we lange gesprekken hebben gevoerd over waar we met de plaat naartoe wilden. De plaat is ook niet het verhaal van ons twee. Het is geen dagboek of zo. De helft van de nummers gaan immers over mijn ex (grijnst). De liedjes zijn over een tijdspanne van zes jaar geschreven. Het was als het ware de afronding van mijn jaren als twintiger.

Je wordt ouder, Maarten …
(lacht) Heerlijk!

Met Balthazar heb je al flink wat bereikt, maar waar liggen de ambities met Warhaus?
Het klinkt wat klef, maar we wilden eerst en vooral een plaat maken waarop we zelf trots konden zijn, ook al verdwijnt dat gevoel wel eens. We wilden er keihard in geloven. Wat die plaat dan bereikt, laat ons niet onberoerd, maar is toch niet het allerbelangrijkste. De opdracht was volbracht, als ik zelf trots was op mijn werk en dat is zo. Daarna zien we wel of er nog veel gelijkgezinde mensen rondlopen op de wereld, die we kunnen bereiken. Het zou fijn zijn als ik mijn muziek aan zoveel mogelijk mensen kan laten horen en hopen dat zij er ook iets bij voelen.

Jullie spelen de komende weken in Italië, Spanje, Nederland, Frankrijk en Duitsland. Wat verwacht je van die tour?
Het is heel spannend omdat het een nieuw project is. Er wordt veel geëxperimenteerd. Elke dag proberen we iets anders uit. Dat zorgt ervoor dat we soms al eens op onze bek gaan. Dat maakt het spannend, maar ook fijn als je een goede show speelt. Het voelt heel creatief aan. We zitten niet in de positie dat we op onze lauweren kunnen rusten. Er hangt een heel creatieve dynamiek, hetgeen ik heel chic vind. Balthazar is zo’n geroutineerde band, het is alsof je in een zetel gaat zitten. Nu is het veel riskanter. Uit die comfortzone op het podium stappen is super omdat je hard moet werken om er iets van te maken.

Heb je het gevoel dat je van nul moet herbeginnen?
Eigenlijk wel. Het is best grappig, want we komen met Warhaus nu in de clubs waar we een aantal jaar geleden met Balthazar ook aan de weg timmerden. Ergens is het dus wel opnieuw iets opbouwen. Anderzijds is het ook weer niet van nul beginnen, want er zijn er toch al die ons kennen. Doordat we in kleine clubs spelen, kunnen we moeiteloos experimenteren. Dat lukt minder als we met Balthazar in Vorst Nationaal spelen (lacht uitbundig). Daar willen we zeker niet op onze bek gaan. In kleine clubs is het publiek vergevingsgezinder, als we weer eens nieuwe wegen inslaan. Fijn dat zoiets kan en mag!

Warhaus speelt op 13 oktober in Kortrijk, 14 oktober in Luik, 15 oktober in de AB Club, 28 oktober in Turnhout en op 4 en 27 november in Gent. Alle details vind je hier.