Wallace Vanborn - Deep down inside zijn wij gewoon popjeanetten

Vijf jaar is het geleden sinds Wallace Vanborn ‘The Orb We Absorb’ uitgebracht heeft. Sindsdien is er veel gebeurd: zanger Ian Clement ging door een moeilijke periode; de pauzeknop werd ingedrukt; Clement maakte een soloalbum; en ook de andere leden zochten andere muzikale oorden op. Maar nu is de band dus weer bij elkaar, zijn ze van management en platenlabel gewisseld en hebben ze een nieuw album klaar, ‘A Scalp For The Tribe’ geheten, waarvan ze de productie zelf in handen genomen hebben. Voor deze bijzondere gelegenheid wil de band al eens in zijn volledigheid aanschuiven voor een gesprek.

Sylvester Vanborm (drummer): Voor jullie is het inderdaad vijf jaar, maar wij zijn er al langer mee bezig. ‘A Scalp For The Tribe’ is opgenomen in de zomer van 2018, al anderhalf jaar geleden dus. En daarvoor zijn we nog van management veranderd, enzovoort. Er is ook veel gebeurd in die kleine pauze.

Ian, jij zingt dit jaar samen met An Pierlé het campagnelied van 'Te Gek?!' en dat doe je als ervaringsdeskundige. Tijdens de opnames van de vorige plaat ‘The Orb We Absorb’ heb je je eerste psychose gehad. Dat was het begin van een heel moeilijke periode voor jou.

Ian Clement (gitarist, zanger): Ik heb ondertussen ook al andere mensen horen getuigen over hun psychose. En daar gaat het vaak over een soort van waas waarin het moeilijk te onderscheiden is wat er allemaal gebeurd is. Ik kan me bijna alles nog voor de geest halen. Chronologie is wel moeilijk, maar als ik er voldoende tijd voor neem kan ik overal nog wel bij.

Sylvester en Dries, jullie waren erbij toen het gebeurde. Hoe was het voor jullie om Ian zo kwetsbaar te zien?

Dries Hoof (bassist): We hebben heel veel gepraat. Het was Ians eerste psychose. Dus wij hebben vooral proberen begrijpen wat er allemaal aan het gebeuren was. Tegelijkertijd hoefden we ook niet over alles te praten. Alles kwam terug in muziek, teksten en songs. We kennen elkaar al heel lang en muziek is voor ons een taal waarin we met elkaar communiceren. De band was al sterk en is alleen maar versterkt door die periode.

Ian: Na de tournee, die ‘The Orb We Absorb’ ondersteunde, had ik wel rust nodig. Sylvester is in die periode ook vader geworden en het ging niet goed met het management. Het was gezond om even van alles afstand te nemen. Van 2012 tot 2014 zijn we nagenoeg elke dag samen geweest, op tournee door Europa en Amerika. En dat zet ook wel druk. De pauze heeft iets langer geduurd dan oorspronkelijk gepland, maar dat had dan eerder met logistiek te maken.

Hoe voel je je nu vandaag, als persoon met een kwetsbaarheid?

Ian: Goed. Wat al snel duidelijk werd voor mij, is dat ik beter te veel kan doen dan te weinig. Veel soorten muziek. Veel output. ’t Is goed voor mij dat het soms iets te druk is. Ik heb dan ook nog m’n soloplaat gemaakt, waar verwijzingen op staan naar mijn opnames, naar isolatie. En aangezien ik er toch al over zong op ‘See Me In Synchronicity’, heb ik meteen besloten dat ik alles wilde verduidelijken, dat ik een gezicht wilde worden van de campagne 'Te Gek?!'. Wie een microscoop op die soloplaat zou zetten, zou toch al zijn vermoedens hebben. Dus heb ik besloten om heel open over die periode te praten, proberen anderen op die manier te steunen en het taboe op praten over geestelijke gezondheidszorg mee te slopen. Alle beetjes helpen.

Vijf jaar geleden droomde jij al luidop van een andere maatschappij. Ik gok voorzichtig dat we in de voorbije vijf jaar er niet meteen op vooruit gegaan zijn.

Ian: Niet echt, nee. Het sloganeske is nog meer aanwezig in vergelijking met toen. De media steunt als kruk op headlines voor clicks. Het is ook de thematiek van de plaat. Met ‘A Scalp For The Tribe’ wil ik zeggen dat je je tegenstander niet hoeft te scalperen. Ik zou graag willen dat we weer meer gaan praten met elkaar, dat we de debatten aangaan met de intentie om de ander van mening te doen veranderen. Niet enkel preken voor eigen parochie. Maar we zijn ver van huis, wat dat betreft.

Rust en wijsheid

Ik hou van je titels, Ian. Op deze plaat vind ik Even A Broken Guru Is Right At Least Two Times A Day en There’s No T In Errorism de toppers. En voor de duidelijkheid: “errorism” is geen woord.

Ian: (lacht) Betrapt! Nee, dat is mijn dichterlijke vrijheid. Ik amuseer me wel met zo van die tongue in cheek-achtige dingen. Mensen een beetje op het verkeerde been zetten. Het leuke aan tekst is dat je met enkele woorden een reactie kan veroorzaken. Doorheen de jaren heb ik altijd mijn best gedaan om daarmee te spelen, zolang het het nummer dient.

Jullie hebben deze keer ook zelf de productie gedaan en hebben in Gent opgenomen in de Number Nine Studios en niet meer in de woestijn van Californië. Wilden jullie letterlijk en figuurlijk alles dichtbij houden?

Sylvester: In het begin meer onderbewust dan bewust, denk ik. Sebastian Omerson, de baas van die studio’s, is sowieso wel iemand waarmee we vaak in contact komen. In die zin was het een logische stap om het dan daar te doen, eens we besloten hadden om zelf te produceren.

Ian: Ondertussen kunnen we al afstand nemen van de boodschap en emotie die in een nummer zit. Ten tijde van ‘The Orb’ hadden we echt iemand nodig die kon uitzoomen. Dat emotioneel afstand nemen kunnen we nu zelf beter.

Dries: We hebben het eigenlijk altijd al zelf willen doen. Maar we moesten eerst nog voldoende bijleren om het te kunnen. We hebben contact gehad met een producer, maar dan moesten we weer naar Amerika. We hebben uiteindelijk besloten om het toch maar zelf te doen. De tijd was rijp.

Ian: En die beslissing heeft ons ook wel nieuwe energie gegeven, een beetje dat jongensachtige van in het tuinhuis.

Dries: Op de eerste plaat stond er heel veel jeugdig enthousiasme. Alles kon en alles mocht. De tweede was de strenge school van David Bottrill: alles was heel technisch en moest ook als zodanig benaderd worden. Chris Goss was helemaal het omgekeerde: van zodra we iets technisch benaderden, tikte hij ons op de vingers. We moesten gewoon spelen, zoiets. Door dat allemaal mee te maken hebben we nu zelf dat evenwicht in ons gevonden. De rust en de wijsheid is er nu.

Ian, jij bent ondertussen ook solo actief geweest, bent betrokken bij het nieuwe producersproject Almighty Mighty. Sylvester heeft met Future Old People Are Wizards gespeeld. Heeft dat allemaal op één of andere manier de ingang gevonden bij Wallace Vanborn? Of blijft dit toch vooral een andere jas die je aantrekt?

Sylvester: Al die projecten zijn projecten met mensen die wij ook alle drie kennen, veelal met vrienden uit Gent. En verder is het een manier van herbronnen, een manier om eens een ander pad te bewandelen en te kijken en te leren van anderen en hoe zij muziek maken en benaderen.

Dries: Als ik bij andere groepen speel, is het vaak met de intentie om de opgedane kennis mee terug te nemen naar Wallace Vanborn.

Vijf jaar geleden zeiden jullie in interviews dat jullie voltijds van de muziek waren beginnen leven. Lukt dat nog steeds?

Sylvester: (lacht) Toen wisten we nog niet wat we wel en niet mochten zeggen in interviews. Toen we dat zeiden, was het ook niet helemaal het geval. Ik weet niet of dat kan in België, puur en alleen van je muziek leven. Ik zie muzikant zijn als een soort van freelancegegeven: je geeft je diensten als muzikant aan verschillende projecten.

Dries: Voor mij is muziek nog altijd puur en alleen een passie. Geen job. Geld is helaas iets wat daarbij komt kijken. Er is een artiestenstatuut in België, maar dat maakt het niet noodzakelijk gemakkelijker. Er gaat vooral veel stress mee gepaard en heel veel papierwerk. Ik heb het een paar jaar gedaan, maar ik heb nu opnieuw een vaste job. Het was wel de periode uit mijn leven waarin ik het meest geleerd heb en me het hardst geamuseerd heb.

Dat allemaal gezegd zijnde: AB is wel helemaal uitverkocht.

Ian: Dat is vooral een fijne bevestiging. Het is altijd nogal moeilijk geweest voor ons om aandacht te krijgen van de radio. We weten zelf niet zo goed waar dat aan ligt, maar de fanbase is er wel. Op gebied van live shows hebben we nooit te klagen gehad.

Sylvester: We zijn altijd op de lange termijn gericht geweest. Liever fans van de band, dan fans van een nummer.

Wat zijn de streefdoelen van Wallace Vanborn vandaag?

Ian: Naarmate je dit langer doet, ben je zelf minder bezig met de verwachtingen.

Sylvester: De dankbaarheid neemt het meer over. Het is een fijne trein om op te zitten en je bent dankbaar dat je dit mag doen. Dat neemt niet weg dat we van niets meer dromen en we kunnen die dromen zelfs uitspreken. (stilletjes) Rock Werchter bijvoorbeeld. Maar liever spelen we veel vaker live dan één keer groot met exclusiviteit. We zijn nog altijd een live band en we willen dus ook vooral spelen.

Dries: Er zijn minder eerste keren naarmate je langer bezig bent als band, maar de dankbaarheid dat je het zo lang mag doen, groeit wel. Het wordt leuker en leuker. Al die boekingen en regeltjes en papieren,... daar wil ik niks meer mee te maken hebben. Ik wil spelen!

Als we tegenwoordig bands of artiesten spreken, komt één ding vaak terug: de twijfel of het nog wel de moeite loont om een plaat te maken. Om het dan toch nog maar eens te doen.

Sylvester: De aandacht voor een plaat is op een week soms al weg. Echt crazy. De aanloop ernaartoe is belangrijker dan ooit.

Dries: Veel meer mensen hebben de kans om te zeggen wat ze willen zeggen en dat is supergoed. Maar het heeft geen gewicht meer. Zelfs Tool is al geklasseerd. Wij hebben besloten om een album te maken. We hopen dat dat toch nog meer gewicht heeft dan vijf losse singles, bijvoorbeeld.

Vandaag wordt er weer veel gitaarmuziek gedraaid op Studio Brussel, vooral dankzij Belgische groepen. SONS, Equal Idiots, RHEA en Black Leather Jacket doen het daar goed. Voelen jullie je verwant met die nieuwe scene?

Sylvester: De jongens van RHEA kennen we van toen ze nog in Black Tolex zaten. We gaan binnenkort samen optreden.

Ian: Ons verwantschap met die bands is zoals dat van Triggerfinger met Wallace Vanborn: nu zijn wij de ouwe nonkels.

Dries: Ik heb zoiets van: Ga ervoor! Ik ben blij dat er eindelijk nog eens iets gebeurt. Elke jonge gast die een gitaar vastpakt, juich ik toe.

Ik verdenk jullie er ook wel van om popliefhebbers te zijn. Jullie songs zijn vaak heel groovy.

Ian: Er is niks mis met een goeie Rihanna af en toe. Deep down inside zijn wij gewoon popjeanetten. (lacht)

'A Scalp For The Tribe' is nu uit op het label Tossed Salad. De band speelt live in de AB op 30 november, maar dat is uitverkocht. De band heeft In het voorjaar van 2020 is de band opnieuw te zien. Check alle data hier.