Villagers - Het besef dat je niet de belangrijkste persoon ter wereld bent, is bevrijdend

Conor O’Brien klonk altijd al een beetje als Frederik Sioen. Ze leken ook altijd een beetje op elkaar. Tot O’Brien een stevige baard liet groeien. "Het gevolg van luiheid", zo zal hij ons later vertellen. En zo zit hij voor ons, op een vroege ochtend: bebaard maar blij met die – toegegeven - prachtige, nieuwe plaat ‘Darling Arithmetic’.

Toen de promocampagne voor je vorige plaat begon, tweette je “Try not to pretend to journalists that I know what I’m doing”. Wij zijn dus benieuwd welke richting dit gesprek zal uitgaan. Wat is een interview voor jou?
Conor O’Brien: In een ideale wereld zou een interview geen interview meer zijn, maar een conversatie; gebaseerd op wederzijds respect en voortgestuwd door interesse. Dat gebeurt soms, maar soms ook niet. En om eerlijk te zijn: het format is wat saai. Als ik promo doe voor een nieuwe plaat, duurt dat meteen een hele week, de ene na de andere. Dat wordt op den duur een beetje vervelend. Anderzijds - en dat bedoelde ik eigenlijk met die tweet - geven journalisten je in het beste geval nieuwe inzichten in je eigen nummers omdat ze er zo fel mee bezig geweest zijn. Ze hebben ze geanalyseerd.

We zullen ons best doen.  In het laatste nummer op de plaat, So Naïve, zing je: “I believe that I’m part of something bigger / So naïve but I guess I’ve got it figured”. Dan zijn wij heel benieuwd naar het antwoord op het grote vraagstuk dat Het Leven is.
Je kan het antwoord op die vraag vast zelf verzinnen, maar we horen het meestal niet graag. Je bent van belang voor je directe omgeving, voor je ouders, je broers of zussen, je familie en je vrienden, en verder doe je er niet toe. Ik hoef het leven niet te begrijpen. Ik zal het ook nooit begrijpen omdat het niet te begrijpen valt. En dat is ok. Dat is eigenlijk die grote boodschap: het is ok om het leven niet te begrijpen. Het heeft geen nut; behalve dan het deel uitmaken van die kleine groep mensen die jou graag zien.

De groep mensen, die jou graag ziet, is misschien toch net iets groter dan bij mij? Jij bent een artiest. Je kruipt op een podium in een volle zaal waar mensen staan te wachten tot jij je liedjes zingt; omdat ze je graag horen zingen, omdat je liedjes iets voor hen betekenen.
Dat zal ergens wel kloppen, maar ik zou dat ook niet overschatten. Als ik niet meer dat podium opstap, zullen die mensen wel iemand anders vinden om naar te gaan kijken. Uiteindelijk maak ik vooral muziek voor mezelf. Het is niet gezond om de hele tijd bezig te zijn met de mensen die daar staan, met hun verwachtingen en achtergronden.

Het scheen ons toe dat ‘(awayland)’ de Grote Doorbraakplaat zou zijn. Dat jullie daarna niet meer voor zaaltjes met vijfhonderd, maar in de zalen met een capaciteit van tweeduizend man zouden gaan spelen. Maar dat is niet echt gebeurd. Waar lag het aan?
Met ‘(awayland)’ was het de bedoeling dat we festivals konden doen met die plaat; daarom zijn die nummers groter gearrangeerd. Maar ‘(awayland)’ is nog altijd geen Snow Patrol. Het is niet zo gemakkelijk om erin te stappen. De teksten zijn lang, de songstructuren soms te moeilijk en soms misschien te eenvoudig om een groot publiek mee te kunnen bereiken. Dus die grote sprong voorwaarts verwachtte ik niet echt. Ik weet eigenlijk niet wat ik verwachtte. Het lijkt me nog altijd het best om helemaal niets te verwachten.

Met ‘(awayland)’ namen jullie een risico door het geluid op te pompen en met ‘Darling Arithmetic’ nemen jullie weer een risico. Want na die grote plaat komt een andere, die kleiner klinkt dan ooit tevoren.
Jaja, ik ben een durfal. (lacht). Het was gewoon het soort nummers dat ik op dit moment wilde schrijven. Ik besef wel dat het weer heel anders is, maar de muziek moet eruit zoals hij erin zit. Hiermee kunnen we ook wel festivals doen, maar dan moeten we de locaties goed uitkiezen: tenten en zo.

Je hebt ‘Darling Arithmetic’ helemaal zelf opgenomen. Je hebt het thuis geschreven, opgenomen, geproducet en gemixt. Dat lijkt me een totaal andere manier van werken dan in een studio.
Dat is het zeker. Ik ben nochtans op precies dezelfde manier aan deze plaat begonnen als altijd: met mijn recordertje waarmee ik al demo’s opneem sinds mijn zestiende. Ik dacht dat ik daarmee naar een studio zou stappen, maar het voelde gewoon beter om dat niet te doen. Ik hou ervan dat je nu vogels hoort tjilpen op de achtergrond of een hond hoort blaffen. Het voelt als thuis.

Ten tijde van de promotie voor ‘(awayland)’ zei je dat je er niet zo van hield om heel directe en emotionele songs te zingen: “Het publiek proberen te laten voelen wat ik voel, lijkt manipulatief.” En toch ben je nooit directer en persoonlijker geweest dan op deze plaat.
En dan volgt dat gênante moment waarop je geconfronteerd wordt met oude quotes. (lacht). Ik ben blijkbaar van gedachten veranderd.

Courage was het eerste nummer dat werd vrijgegeven. Eerst leek het een donker nummer, maar hoe meer we ernaar luisterden, hoe meer licht erdoor begon te schijnen.
Ik ben blij dat te horen, want dat was precies de bedoeling. Het nummer gaat over zelfrespect en zelfbewustzijn, maar tegelijkertijd is het duidelijk dat degene die zingt net uit een donkere periode komt en net weer licht aan het einde van de tunnel ziet. Het is eigenlijk hetzelfde als bij So Naïve: het kan erg bevrijdend zijn om te beseffen dat je niet de belangrijkste persoon ter wereld bent.

Hetzelfde dubbele gevoel zit in Everything I Am Is Yours. Eerst zie je de schoonheid en pas dan bedenk je dat het toch vooral gevaarlijk is om je geluk helemaal in andermans handen te leggen.
Dat nummer gaat dan ook - net als vele andere op de plaat - over de angst die daarin verscholen zit. Ik ben me daarvan bewust; dat de allesomvattende liefde een liefde is van de gevaarlijke soort. Ik promoot ze niet. Probeer je geluk bij jezelf te vinden.

The Soul Serene, tot slot, gaat over hoe existentieel belangrijk de liefde is in een mensenleven.
Dat nummer komt na Hot Scary Summer; over de momenten meteen na een breuk wanneer de wereld lijkt te vergaan. En in The Soul Serene kijk je terug met nostalgie, voel je je alleen, maar het gaat ook over vrede nemen met wie je nu bent, je oude vel afwerpen en weer vooruit beginnen kijken. Deze plaat gaat niet over seks, maar over de liefde; want uiteindelijk is er in een mensenleven niets belangrijker dan dat.

Op 17 mei speelt Villagers samen met Patrick Watson in het Koninklijk Circus tijdens Les Nuits Botanique.