Venus In Flames - 'Ik geef graag iets meer aan mensen die nog cd's kopen'

Venus In Flames is terug van nooit weg geweest. De groep rond Jan De Campenaere liet net een derde album ‘Intimacy’ op de wereld los, en dat vonden wij van daMusic reden genoeg om hem, gewapend met notablokje en dictafoon, even op te zoeken. Over zijn muzikanten, Neil Young en de Paterskerk in Eeklo.

Jan, tussen je vorige album 'Shadowlands' en je nieuwste 'Intimacy' zit een tijdsspanne van drie jaar. Wanneer ben je de nummers voor je recentste plaat beginnen schrijven?
Het grootste deel van de nummers schreef ik in 2007 en 2008, maar er staan ook nummers op die al langer geschreven zijn. You Could Be The One dateert bijvoorbeeld al uit de tijd van mijn debuut 'Notes Of Tenderness'. Ik heb dat nummer vaak herwerkt, verschillende versies van gemaakt en demo's van opgenomen, en nu staat het eindelijk voorgoed op plaat.

Opvallend aan je verschillende albums is dat je steeds werkt met een verschillende groepsbezetting. Is het een bewuste keuze om telkens andere muzikanten rond je te scharen of is het een noodzakelijke wissel omwille van overdrukke agenda's?
Eigenlijk kies ik mijn muzikanten op basis van mijn nummers. Zo werkte ik op 'Shadowlands' samen met David Du Pré van Arid. Maar voor een intieme plaat als mijn nieuwste zou zo'n samenwerking niet werken. Ik probeer ook dezelfde muzikanten die m'n plaat inspeelden mee te nemen op tour. Sommige nummers worden dan wel onhaalbaar om te spelen, maar dan spelen we die gewoon niet meer. Of maken we er een nieuwe versie van.

Op 'Intimacy' keer je terug naar je 'roots' als singer-songwriter. Je ging al eerder de rock-tour op en vorige zomer herwerkte je jouw nummers tot folkversies. Blijf je nu bij het singer-songwriter-genre, of mogen we nog andere dingen verwachten?
Momenteel voel ik me goed als singer-songwriter. Dat lijkt me het meest te liggen. Maar dat wil niet zeggen dat ik uitsluit dat ik nog andere genres uitprobeer en nieuwe samenwerkingen aanga. Al zal ik dat waarschijnlijk onder een andere naam doen en Venus In Flames daarvan gescheiden houden.

Je werkte ook mee aan projecten als Living Roots en Living Hero, waar je met collega-muzikanten als Ruben Block en Gert Bettens de grote Neil Young coverde. In hoeverre zijn zulke projecten een verrijking voor je eigen muziek?
Puur muzikaal haal ik weinig uit zulke projecten, maar ik leer wel veel nieuwe muzikanten kennen. Zonder Living Hero had ik waarschijnlijk nooit Ilse Goovaerts (Neeka) gevraagd om enkele nummers mee in te zingen op 'Intimacy'. Bovendien heeft het ook wel iets om je grote helden te coveren.

'Intimacy' kwam uit op je eigenste Safe Haven Records. Daarvoor stond je nog getekend bij Lipstick Notes/PIAS. Hoe is die overgang naar een eigen label gekomen?
Mijn eerste twee albums kwamen uit op Lipstick Notes, en daar was ik oorspronkelijk tevreden mee. Bij 'Shadowlands' merkte ik echter dat er niks ondernomen werd naar het buitenland toe, terwijl mijn debuutalbum daar nochtans goed ontvangen was. Daarom wou ik er graag weg, en ook zij lieten uitschijnen dat ze geen zin meer hadden om opnieuw te investeren in een nieuwe cd. Nu ik mijn eigen label heb, kan ik doen wat ik wil. Ik heb een veel grotere vrijheid, al betekent het wel dat ik alles zelf moet doen.

In je tekstboekje vinden we onder elke songtekst korte fragmenten van Annelies Verbeke. Hoe is het idee ontstaan om korte literaire fragmenten toe te voegen aan je muziek?
Annelies en ik leerden elkaar een tweetal jaar geleden kennen op de boekenbeurs. We waren beiden uitgenodigd om een dubbelinterview te geven. Muzikanten over literatuur en omgekeerd. Het klikte meteen en ik vroeg haar later een kortverhaal te schrijven omtrent intimiteit. Dat verhaal zou dan als extraatje verbonden zijn aan mijn cd. Annelies kwam uiteindelijk niet aandraven met een kortverhaal, maar wel met verschillende korte autobiografische teksten. Het is haar persoonlijke visie op intimiteit en niet een reflectie op mijn songteksten. Ik geef graag iets meer aan mensen die de moeite doen om nog cd's te kopen. Niet enkel songteksten in een boekje, dus.

En hoe zit het met jouw songteksten? Zijn die ook autobiografisch?
De helft van mijn teksten wel, ja. Inspiratie voor de andere helft haal ik uit situaties die rond mij gebeuren. Ik doe dat niet bewust. Het is niet zo dat ik letterlijk zal schrijven over een gebeurtenis. Achteraf besef ik pas dat bepaalde teksten over gebeurde situaties gaan.

Je blikte 'Intimacy' in op drie verschillende locaties, waaronder de Paterskerk in Eeklo en De Ontginning in Zaffelare. Waarom die verschillende en specifieke locaties?
Ik wilde een steriele studio vermijden. De klank die je daar krijgt, klinkt vaak heel clean. Bovendien kosten die enorm veel geld en zit je toch maar de hele tijd naar je klok te kijken en geld weg te tellen. In de Paterskerk en de huiskamer in Zaffelare kreeg je meteen een heel andere feeling. En dat hoor je ook op de cd. Mijn nummers klinken allemaal warmer en voller, en daar streefde ik ook naar.

Opdracht volbracht, dus. Proficiat en bedankt voor het gesprek.