Vampire Weekend - Oude teksturen verkennen

Het gebeurt niet vaak dat we een interview moeten doen op basis van een snelle beluistering van een album, maar voor Vampire Weekend kregen we één uur om ‘Modern Vampires Of The City’, het derde album, te beluisteren. We waren niet meteen onder de indruk, maar daar zaten die omstandigheden vast voor een groot deel tussen.

Oude teksturen verkennen



Ondertussen is het album uit, en komen de eerste reviews binnen, en die zijn algemeen lovend. Toen, op een koude februaridag in een Brussels café, was die eerste indruk en wat persteksten alles wat we hadden om met Rostam Batmanglij, de man die verantwoordelijk is voor een deel van de songs en een groot deel van het geluid van het nieuwe album, te bespreken.

Dat klonk bijna psychedelisch.
Rostam Batmanglij: Bij psychedelisch denk ik aan gitaareffecten en delays op de stemmen. Dat doen wij niet echt. Er zitten wel invloeden uit de jaren zestig in, maar dan eerder Braziliaanse tropicalia. In Ya Hey bijvoorbeeld. Over het algemeen vind ik dat we veel moderner klinken dan vroeger en veel minder als een band uit de jaren tachtig. Ik voelde meer vrijheid om van alles te manipuleren en Ariel heeft daarop ingepikt en dat zelfs wat verder uitgewerkt. Er zijn duidelijke sporen van elektronica, maar de klanken blijven organisch.

Het heeft iets langer geduurd dan de vorige keer om dit album af te werken?
Zo zien wij dat niet. We hebben een jaar pauze genomen na de tournee rond ons tweede album, terwijl we na de eerste plaat bijna meteen aan die tweede zijn begonnen. We probeerden dingen uit in mijn appartement tot we na een paar maanden meer geconcentreerd begonnen te werken. We wilden een ruime keuze aan songmateriaal hebben om dit album zo goed mogelijk te maken.

Zat het samenwerken met producer Ariel Rechtshaid er voor iets tussen?
Misschien wel. Diane Young bijvoorbeeld was bijna af toen we naar Los Angeles gingen om het album af te werken. Ik vond dat Esram al betere teksten had geschreven en hij heeft dan ook een deel herschreven. Daarna hebben we een speciale computertechniek gebruikt die de klank zo verandert dat het bijna klinkt alsof je een grotere keel hebt. Dat was voor een groot deel zijn idee.

We vonden niet echt dat Afrikaanse geluid terug dat jullie muziek vroeger zo kenmerkte.
Nochtans heb ik het gevoel dat die er meer is dan vroeger zelfs. Misschien zitten die klanken nu meer intern in ons geluid verwerkt, maar ze zijn er zeker nog, ergens dieper onder de oppervlakte.

Jullie zeggen dat dit het eindstuk is van een trilogie. Wat volgt er hierna?
Onze platendeal met XL was voor drie albums en we hielden wel van het idee om die tot een eenheid te maken. Ook esthetisch gezien wilden we een link maken. En muzikaal en tekstueel is er een soort continuïteit, die over de drie albums heen reikt.

Hoe ben je bij de foto voor het album terecht gekomen?
Die vond ik op het internet en ik dacht dat dit zowel het verleden als de toekomst kon zijn. Toen de foto genomen werd had New York een probleem met vervuiling en nu lijkt het bijna een toekomstbeeld voor de wereld. Er zijn veel lagen aan die foto. Ik hield er meteen van.

Jullie zijn naar Los Angeles gegaan om het album op te nemen. Was die verplaatsing nuttig?

Het gaf een nieuw perspectief op het materiaal in ieder geval. De plaats maakt soms echt wel een verschil. We zijn beginnen schrijven in New York en op Martha’s Vineyard, een eiland waar Ezra en ik ons een tijdje hebben afgezonderd. Ariel, Ezra en ik hebben het album ook daar afgewerkt, nadat de rest van de band was overgekomen om bas en drums in te spelen.

Wie is de vrouw uit Hannah Hunt?
Er was een meisje dat we kenden aan de universiteit, dat zo heette. Zij was de inspiratie voor de song. Het was meer haar naam dan haar personage dat aanleiding gaf tot de song. Het is een soort roadtrip, maar verder een volledig verzonnen verhaal.

Hudson klinkt ook helemaal anders dan we van jullie gewend zijn.
Er zit een mineurakkoord in dat we nog bijna nooit hebben gebruikt en de drums zijn ook versneld. Ezra had een gedicht geschreven, waarvan hij vond dat het alleen goed klonk in het Frans. En we hebben nog een stuk van een ander lied herbruikt als refrein. Het is een soort geschiedenis van New York. Hudson was een man die met zijn zoon rondzeilde en de baai heeft ontdekt die nu naar hem genoemd is.

Zitten er ook in dit album samples die we hadden kunnen herkennen?
Eentje van Nyabinghi misschien, in Obvious Bicycle. Dat was een drumritme dat we wel vonden passen.

De piano’s klinken allemaal, euh, … anders.
We wilden dat ze klonken alsof ik in mijn kamer zat te spelen. Het zijn dus telkens buffetpiano’s en ze staan ook altijd net een beetje vals gestemd.

In Finger Back babbelt er iemand. Dat is iets wat je vroeger nooit zou gedaan hebben.
Dat is Ezra’s stem, maar erg vervormd. Er was het verlangen om oude teksturen te verkennen. Dat is begonnen voor we in LA toekwamen, maar dat hebben we daar wel verder uitgewerkt. Andere songs zoals Don’t Lie en Everlasting Arms klinken bijna fout, maar daar zijn we van gaan houden en die zijn uiteindelijk ook heel essentieel voor dit album.

Je bent openlijk homo. Vind je het belangrijk om dat te verdedigen?
Zeker. Het is begrijpelijk dat mensen hun tijd nemen om uit de kast te komen of om dat op hun eigen manier te doen. Maar ik kan weinig begrip opbrengen voor mensen die hun hele leven dat aspect verborgen houden. Gelukkig wordt het steeds gemakkelijker. Ik heb vrienden, die een decennium jonger zijn dan ik en als ik vergelijk, lijkt er minder homofobie te zijn dan bijvoorbeeld in de jaren negentig.

In een van de teksten wordt de vraag gesteld of je zou kiezen voor wijsheid of jeugd. Wat zou jij kiezen?
Ik ben dankbaar voor de wijsheid die ik heb, ook al is ze niet groot. En ik ben dankbaar voor mijn jeugd zolang ze duurt.

Dat ze nog lang moge duren.

Vampire Weekend speelt op donderdag 4 juli op de Main Stage van Rock Werchter.

16 mei 2013
Kristof Van Landschoot