Triggerfinger - Radio met ballen, dat hoor je niet meer in België

Eindelijk hadden we nog eens het genoegen om met een voltallige band te kunnen praten en dat leverde alvast een paar mooie momenten op. Triggerfinger heeft immers niet alleen een geweldige nieuwe plaat gemaakt, de band heeft ook een duidelijke mening. Over Studio Brussel, over producers en over rijkdom. Wij vroegen, zij draaiden.

Radio met ballen, dat hoor je niet meer in België



Hoe komt het dat de capaciteiten van deze drie muzikanten niet helemaal parallel lopen met de bekendheid of de reikwijdte van de band?
Mario Goossens
: In feite hebben wij nooit een andere keuze gehad. Wij hebben het geluk gehad om traag te mogen groeien in België en datzelfde proces voltrekt zich nu ook in het buitenland. We zijn nooit gekatapulteerd naar ongekende hoogten en dat is maar goed ook.

Ruben Block
: Je mag ook niet vergeten dat wij onze livereputatie hebben opgebouwd zonder radiohits en zonder airplay en daar zijn wij alledrie uitermate fier op. Zonder enige echte hit te hebben, zijn we toch gevraagd om op Werchter en Pinkpop te spelen. Het doet een beetje terugdenken aan lp-bands of livebands uit de jaren zeventig. Zulke groepen hebben ook trouwere fans. Van The Hives of The Strokes hoor je over vijf jaar niets meer.

Wij worden dikwijls vergeleken met Queens of The Stone Age, maar als je hun carrière bekijkt is die ook gewoon langzaamaan gegroeid.

Staan er echte hits op de nieuwe plaat?
In koor
: Het zijn allemaal hits. (lachen)
Monsieur Paul: Wat is een hit? Wie dat kan voorspellen is morgen rijk.
Goossens: Heel wat platenfirma's hebben het al mis gehad. Bohemian Rapsody van Queen was aanvankelijk een b-kantje want het was veel te lang en te complex.

Wie moet dan volgens jullie het lef hebben om jullie hits te lanceren?
Block
: Eigenlijk is het een beetje bizar hoe het radiolandschap vandaag in elkaar zit. Muziek mag bijna niet meer storend werken of mensen afleiden van hun bezigheden. Eigenlijk moet je dus een hit schrijven die niet opvalt. Uw nummer moet dus opvallen in het niet opvallen. Waar slaat dat in godsnaam op?

Ik heb al heel veel albums beluisterd waar slechts een paar nummers uitspringen omdat de rest van de plaat dient als behang om die twee nummers te laten opvallen. Ik ben geen fan van zulke platen. Ik maak graag een volledig album, met een verhaal en een eigenheid in alle nummers. Dat is volgens mij de reden waarom er nooit echt één nummer uitspringt. Wij willen gewoon geen achtergrondsmuziek maken.

Monsieur Paul
: Rock-'n-roll is dood omdat de radio daar zelf heeft voor gezorgd, want onze muziek is gemaakt om de luisteraars te verstoren en dat mag tegenwoordig niet meer.

Mist een zender als Studio Brussel dan de ballen om bands als jullie te promoten ten voordele van die afgeroomde achtergrondsmuziek?
Monsieur Paul
: In België is er niemand die zijn nek wil uitsteken. Iedereen zit maar wat naar elkaar te kijken. Maar Eric Corton (van het programma 3voor12 op 3FM, red.) belde en sms'te ons al weken op voorhand om te zeggen dat hij letterlijk zit te wachten om onze plaat te mogen draaien. In België wordt er gewoon een defensieve politiek van achternahollen gehanteerd. Pas als iets al een jaar blijkt te werken, springt iedereen er plotseling op. Straffe, gedurfde, wat controversiële programma's met ballen hoor je in België niet meer. Het is allemaal braafjes afgevlakt.

Op de plaat staan ook een aantal rustige nummers. Past dat binnen jullie genre?
Block
: Het rustige Without A Sound past zeer goed op deze plaat. Nummers kunnen in een intieme mood worden geschreven, en nadien een heftig arrangement krijgen. Dat hebben we bij dit nummer ook geprobeerd, maar uiteindelijk bleek de pure, eenvoudige demoversie het krachtigst van al.

Het nummer vormt ook een prima rustpunt na de intense uitbarsting op het einde van My Baby's Got A Gun.
Block
: Inderdaad, want wat ga je in godsnaam na een dergelijke heftige passage plaatsen? Dus is het beter om even op adem te komen, met het rustigere maar daarom niet minder geladen Without A Sound. Dat is ook wat mij zeer tevreden maakt over de volledige plaat. Er is een variatie aan "intensiteiten" waardoor de plaat compact klinkt.

My Baby's Got A Gun duurt acht minuten en er wordt een geweldige spanning opgewekt. Zoiets lijkt me niet evident om op plaat vast te leggen.
Block
: Toch wel. We hebben het er met Greg (Gordon, producer, nvdr.) over gehad. Hij vroeg: "What's it like?", en ik zei: "It's sort of a long tensioned blues trip". In dat nummer is het eigenlijk bijna onmogelijk om die spanning te houden of te krijgen als je de lijnen apart inspeelt. De interactie tussen het gitaarspel en de zang is zeer belangrijk, want het wordt op subtiele wijze opgebouwd. De manier waarop Mario er stilletjes bijkomt met de drums heeft invloed op hoe ik zing of speel. We moesten dat gewoon live opnemen.

Monsieur Paul: De hele cd is trouwens gewoon een liveopname: alles in één ruimte in één keer. Ik herinner me zelfs dat van My Baby's Got A Gun gewoon de eerste take op plaat staat. Het was er meteen pats op.

Dat moet aangenaam werken zijn geweest vooreen producer.
Goossens
: Greg zei iets gelijkaardigs. In vele gevallen wordt alles opgeknipt en op die manier wordt de perfecte sound nagestreefd, maar in ons geval was dat anders. We hadden hem een aantal demo's opgestuurd en hij vond het meteen al straf klinken. Toen we in de studio wat aan het inspelen waren, stonden we in één ruimte opgesteld. Even later kwam hij binnen en zei: "Gasten, zoals jullie hier nu spelen, zo gaan we dat ook opnemen." Toen wisten we dat de trip naar Los Angeles geen maat voor niets was geweest. Iemand met dertig jaar ervaring in rock-'n-Roll vind je niet in België.

Als je in de Sound City Studio's (legendarische studio's waar oa Nirvana en Metallica hebben opgenomen, nvdr.), voel je je dan nederig?
Monsieur Paul
: In het begin wel. Je ziet al die gouden platen hangen en vraagt je heel even af of je wel binnen mag. Maar dat duurt niet lang: een muzikant voelt zich daar meteen thuis en uiteindelijk wil je er niet meer weg. De technici, producers,... iedereen behandelt je met respect. Wij zijn op dat moment een klant en dus even belangrijk als de volgende band.

Goossens: En Greg is daarenboven ook nog eens zo ongelooflijk professioneel dat het een plezier is om daar mee samen te mogen werken. Hij gaat volledig mee in uw plaat, gaat daar compleet in op, ook na dertig jaar. Of daar dan Slayer staat of drie simpele Belgen doet er niet toe. Hij belde ons zelfs weken na de opnames nog om te zeggen dat hij nog wat gesleuteld had, terwijl wij ondertussen al lang tevreden waren. Hij kon het amper loslaten.

Hoe belangrijk is het dat je een optreden zelf goed vindt, zelfs al vindt iedereen het kut?

Block: Je moet gewoon muziek maken die oprecht is en waar je zelf volledig achterstaat. Als anderen dat slecht vinden, dan is dat maar zo.

Een kunstenaar moet dus egoïstisch zijn?
Block
: Wij vragen wel raad aan vrienden en kennissen. Soms moet iemand eens een knuppel in het hoenderhok gooien, maar uiteindelijk moeten we met ons drieën tot een consensus komen. Dat is al moeilijk genoeg.

Een hechte groep zijn jullie in ieder geval, maar zijn er ook dagen op een jaar dat jullie elkaar niet horen of zien?
Monsieur Paul
: Weinig. In feite is Triggerfinger een huwelijk met drie zonder dat we homofiel zijn. We zien elkaar meer dan we onze vrouwtjes zien. Een dergelijke groep samen houden is allerminst evident, maar het lukt.

En daar zijn wij blij om.

12 november 2010
Mattias Devriendt