Tourmanager Didier Baert - De Silent Giant van Balthazar
Balthazar wervelt als een orkaan door het Europese clubcircuit. Enkele weken na het verschijnen van nieuwe single Leipzig waren de shows in Berlijn, Parijs, Frankfurt, Keulen, Münster en Londen uitverkocht. In het oog van die wervelstorm: Didier Baert, tourmanager-par-excellence en ondanks zijn prille uiterlijk (hij is negenentwintig maar ziet er vijf jaar jonger uit) een veteraan van vele oorlogen. Zijn zwaarste tour of duty tot nog toe was een moordende tour van negen maanden door de USA.
Didier Baert: Daar hebben we de hemel en de hel gezien, de hoogste toppen en de diepste dalen. Het Amerikaanse label EMC wilde serieus investeren in het promoten van Black Box Revelation, maar er was een voorwaarde. En die kwam erop neer dat de groep een jaar lang volledig haar leven in handen legde van het Amerikaanse management: “For one year, your ass is ours”. En zo ging het ook.
We zijn daarheen gevlogen, hebben een tweedehandsbestelwagen gekocht, en daar hebben we tachtigduizend mijl mee getoerd. Het verschil met Europa was enorm. Hier reisden we toen met Black Box al twee jaar rond in excellente omstandigheden: goede zalen, lekker eten, prima hotels,… In de States niets van dat alles. We hadden zelfs geen slaapplaats. Na elk concert moesten we bij toeschouwers bedelen om een plekje op de grond of in de sofa.
We waren met zijn drieën: ik aan het stuur van de camionette, Dries naast mij, Jan in de bunk achteraan. Het was heel zwaar, maar ook fantastisch. Ik was chauffeur, roadie, tourmanager, psycholoog en masseur. Echt wij drie tegen de rest van de wereld.
En het wierp vruchten af: de Letterman show, tours met The Meat Puppets, Beady Eye, Jane's Addiction. We speelden op het erg prestigieuze Bonaroo festival. Dat hadden nog niet veel Belgische bands onsvoorgedaan.
Maar na negen maanden was het op. We zeten er alle drie compleet door. We konden echt niet meer. We hebben een garagebox gehuurd, de camionette geparkeerd en we zijn teruggekeerd.
En dan? Val je dan niet in een zwart gat? Postproductionblues?
Oh ja, enorm. Zeker na dat onwaarschijnlijke jaar met Jan en Dries. Je wordt elkaars beste vrienden. En als dat dan vrij bruusk eindigt en iedereen weer zijn eigen weg gaat, dan is er leegte. Absoluut.
Wij hadden ook geen sociaal leven meer buiten de groep. Onze relaties gingen naar de haaien. We kwamen die hele tijd slechts om de zes, zeven weken een dag of of twee naar huis om dan meteen weer te vertrekken. Dus dat was afkicken.
Maar als Black Box Revelation weer gaat touren, dan wil ik weer mee. En het ziet ernaar uit dat dat zal gebeuren in een periode van Balthazar-luwte, dus de twee blijven zeer combineerbaar.
Je bent schrijnwerker van opleiding. Hoe kom je dan in tourmanagement terecht?
Ik ben er letterlijk in gerold. Als chauffeur. Ik speelde in een hardcore punkbandje, Losing Streak (Bekijk hier Didiers band tijdens het legendarische slotconcert in De Lintfabriek). We tourden door Europa, speelden in kraakpanden en obscure clubs in Joegoslavië, we sliepen bij mensen thuis. Ik was chauffeur. Bevriende bandjes begonnen me ook te vragen, je moet dingen regelen, je leert je plan trekken, je bouwt een netwerk uit… En die opleiding gaat me sowieso nog goed van pas komen. Ik heb net een huisje gekocht en er is nog een pak werk aan.
En hoe is Balthazar na het USA-avontuur met Black Box Revelation bij jou terechtgekomen?
Ik heb mezelf simpelweg aangeboden. Ik heb het management opgebeld en “I made them an offer they couldn’t refuse”: mezelf en een kleine tourbus in één bijzonder voordelig package. Christian, de manager, wilde het wel proberen en voilà … Het mooie is dat we samen groeien.
Balthazar is ook een uitzonderlijk democratische groep. Pieter, onze roadie, Filippe, de geluidsman en ikzelf worden echt als een deel van de band beschouwd. We krijgen op tournee ook allemaal hetzelfde loon. Niemand verdient een euro meer of minder dan de rest. Dat zijn geen riante lonen, uiteraard, maar er zal dus nooit afgunst of frustratie ontstaan over ongelijk loon naar werken.
Hoeveel dagen op een jaar ben je bezig met Balthazar?
Vorig jaar waren er honderdveertig shows. Daarvoor zijn we zo’n tweehonderdvijftig dagen onderweg geweest. Dus ik ga toch nog een paar dagen over hebben om te knutselen.
Hoe was het touren met Editors? Heb je daar nog wat van opgestoken?
Pfff … Niet echt. Dat was niet meteen zo’n héél geoliede machine. Beide bands en crews weren grotendeels van elkaar gescheiden. Contact met de band werd niet aangemoedigd, ik zal het zo zeggen. En verder was Editors wel heel erg big in België en Nederland, maar hier in Frankrijk speelden ze in net dezelfde zalen die Balthazar nu uitverkoopt. We stonden hoogstens op één derde van de affiches vermeld. Maar in de plaatsen waar dat zo was konden mensen vaak niet geloven dat Balthazar niét het hoofdprogramma was.
Maarten Devoldere vertelde ons ooit dat hij zich het beste voelt als hij creatief werk kan doen, kan schrijven, dus, en dat hij zich na een paar weken touren “ontheemd” begint te voelen. Hoe moeilijk is het om de sleur buiten te houden?
Tijdens deze tournee valt dat heel goed mee. We hebben twee mixstudio’s geïnstalleerd in de tourbus. Dus nu kan er geschreven en zelfs opgenomen worden onderweg. Tijdens de vorige tournee schreef Maarten op een bepaald moment één nieuw nummer per dag. Zo is Leipzig ontstaan.De single heet zo omdat hij in Leipzig werd geschreven.
Toen we vorige zomer mee op festivaltournee mochten met Balthazar, stuurde je een memo: “Als een van de bandleden de tourbus mist omdat hij/zij wordt opgehouden door de reportagecrew, is het gedaan met de reportagecrew’. Dat maakte behoorlijk indruk.
Ja, dat herinner ik me. Intussen ken je me wat beter. Dat was half-ironisch bedoeld. Ik heb nog nooit tegen iemand geroepen, ik maak me nooit kwaad, ik sta niet te schelden. Dat is negatieve energie. Een sarcastische opmerking of een licht ironisch dreigement heeft veel meer effect. In het begin was er wel eens iemand geïmponeerd door zo’n boodschap, maar ondertussen is iedereen mijn stijl gewoon. Humor en nederigheid zijn belangrijke kwaliteiten voor een tourmanager. Maar op je strepen staan ook: als ik wat te zeggen heb, wind ik er geen doekjes om.
Toen ik dat aan Maarten vertelde, zei hij: “Didier doet dat omdat hij met mij inzit. Hij waakt over mij.”
(Met een ietwat verlegen grijns) Ja, dat is zo.
Op de call-sheets met de orde van de dag ,die je voor elke show verstuurde, stond ook telkens een wist-je-dat-je. Voor Werchter was dat “Wist je dat Madonna voor haar solo-carrière drummer was bij de band ‘The Breakfast Club’?” Waren dat inside-jokes?
Neen, ik zet op elke call-sheet zo’n weetje met trivia uit de muziek- en filmgeschiedenis. Omdat het plezant is. Maar het is ook een truukje: als je ze tijdens het binnenstommelen van de bus daarmee hoort lachen, dan kunnen ze later op de dag ook niet beweren dat ze de call-sheet niet gezien hebben.
Hoe ziet jouw typische tourdag er uit?
’s Ochtends vroeg komen we aan bij de venue. Ik ga me voorstellen bij de mensen van de venue en de lokale crew. Daarna een ontbijtje, de planning en timings opstellen of finetunen, de soundchecks en de wissel tussen voor- en hoofdprogramma plannen, de eventuele issues bekijken en oplossen. De rest van de dag de productie in het oog houden, zorgen dat alles en iedereen op het juiste moment op de juiste plaats is. Na de show toezien dat het afbouwen en inladen goed verloopt en na de afterparty zorgen dat iedereen op tijd weer in de bus zit.
Hoe lastig is het om zelf aan die feestelijke verleiding te weerstaan?
Voor mij in het geheel niet lastig; ik rook niet, ik drink niet. Mijn punkgroepje was straight-edge. En zo leef ik nog steeds. Ik ben ook vegetariër, trouwens. De gedachte aan een geheelonthoudende tourmanager is voor de meeste betrokkenen erg geruststellend, denk ik: “We zijn in veilige handen”.
Je bent negenentwintig, je hebt een vriendin, net een huisje gekocht … Dan komen er niet zelden ook kinderen (of toch plannen in die richting) aan. Maar is een gezin te combineren met een consumerende job als deze?
Goh, neen, dat denk ik niet. En ik wil graag kinderen. Maar doe me daar nu nog niet over nadenken. Laat me eerst vandaag en daarna deze tour afwerken en vervolgens misschien m’n huis wat in orde krijgen. En dan zien we wel weer.
Bedankt voor je tijd.
’t Zal wel zijn.