Tom Vanstiphout - Gitaar spelen helpt om te leven zoals ik wil

Zijn allergrootste fan, Bart Peeters, ziet Tom Vanstiphout  als de smaakvolste, veelzijdigste en gewoonweg beste gitarist van het land. En misschien is dat wel zo. De cd ‘Playing Guitar Helps’ is meteen de vierde plaat al van de Kapellenaar die meteen terug greep naar de basisformule van muziek maken. Verwacht je opnieuw aan knappe songs, virtuoos gitaarwerk en een innemende frontman.

Tom Vanstiphout: Sinds mijn zestiende al maak ik liedjes en voor mij blijft het een noodzaak om dat regelmatig te doen. Misschien was dat ook wel een van de redenen om de cd te maken; dat in combinatie met de muziek die ik zelf graag hoor. Het kon dan ook niet anders of er moesten een rist gitaren aan te pas komen want dat is mijn wereld. Naast songschrijver ben ik natuurlijk ook een gitarist die beïnvloed werd door mensen als James Taylor, Jackson Browne, Ry Cooder en Bonnie Raitt. Tekst en muziek komen bij mij meestal harmonieus samen. Vaak ontstaat de muziek uit het niets in combinatie met een aantal spontane zinnen, waaraan ik nadien nog hard sleutel.

Ik speelde in grote zalen in binnen- en buitenland, dus zijn de kleine CC’s voor mij wel een beetje aanpassen, maar ik vind het heerlijk. Het zijn kleine zalen, maar dat wist ik op voorhand, want het is voor een stuk ook een nieuw begin. Mijn muziek leent zich trouwens het best tot die kleine zalen. Daar komt ze het best tot haar recht. Ik heb de reis afgelegd, die ik moest afleggen om nu tot mijn derde album te komen. Van de keuzes, die ik nam, heb ik nu geen spijt. Het spelen bij andere bands verrijkt me en maakt van mij een betere muzikant. Ik denk ook wel dat ik de troeven van anderen kan helpen ontdekken. In steun van collega’s musiceren geeft me in die zin ook veel voldoening. Ik wil vooral beter worden en nog betere songs en albums maken, me nog verfijnen als gitarist en concerten geven die nog beter onthaald worden. In die zin ben ik ambitieus. Maar geloof me maar: een dag zonder gitaar kan ook. Als ik thuiskom na een tour, vragen mijn twee kinderen de aandacht en dan wil ik er echt voor hen zijn. Eén dag zonder gitaar kan dus wel, maar geen drie (schatert).

Ik ben heel trots op mijn nieuwe plaat. Dat denk je als artiest misschien over elke plaat, maar nu ben ik zeker: dit is mijn allerbeste plaat tot nog toe (lacht). Hij is heel organisch gegroeid, met vier muzikanten gemaakt; drie dagen lang in de studio, zoals dat vroeger gebeurde. Nu is iedereen veel met computers bezig en zo gaat een kunstvorm - het samenspelen van muzikanten - toch wat verloren. Dat proces wou ik heel graag opnieuw tot stand laten komen en op dat gegeven ben ik dan ook heel trots en blij.

Op de vorige plaat heb ik veel zelf gedaan en als ik die terug beluister, hoor ik mezelf ietsje te veel. Nu voel ik meer samenspel met muzikanten. Thematisch focussen de songs op mijn nieuwe plaat ook minder op mezelf maar op de grotere wereld. Zo zit er zelfs een song in met wat politieke achtergrond. En dat is nieuw voor mij. De laatste maanden zijn niet de vrolijkste van de wereld en dat doet me als vader van twee jonge kinderen toch nadenken. Toch blijft alles mooi in balans, het is zeker geen conceptalbum, ook geen zwarte plaat, er is plaats voor een lach en een traan.

Veel nostalgie zoals bij voorbeeld op een song als Little Beams Of Light zit er niet meer in. Het is meer op het nu gefocust, al gaat één liedje wel over de manier waarop ik mijn vrouw destijds heb leren kennen (Happiness, nvdr), maar de rest zit volledig in het nu-moment. De cd heet ‘Playing Guitar Helps’. Zo’n albumtitel kiezen is het moeilijkst van allemaal, maar ik ben wel blij met mijn keuze. Ik vind het een goede titel, want je kan hem op veel manieren interpreteren. Gitaar spelen helpt om te leven zoals ik wil; het is iets wat er altijd zal zijn. Je kan het zowel ludiek als serieus opvatten, geschikt voor de liedjes op deze plaat. In deze moeilijke tijden biedt hij soms wel troost, we hebben nood aan schoonheid en momenten van samenzijn en de gitaar helpt daarbij wel. Op die manier kan je iets doorgeven van jezelf.

Het is mijn vierde plaat en ik kan niet zeggen dat het songschrijven voor mij noeste arbeid is, al neem ik er wel mijn tijd voor. Ik blijf natuurlijk wel bij andere projecten betrokken, dus heb ik niet altijd tijd. Als ik in periodes mezelf tijd gun, komen er wel altijd liedjes. Zo vond ik het voor deze plaat makkelijker om onderwerpen te vinden die me aan het hart liggen. Alle songs hebben voor mij betekenis. Het ging me duidelijker makkelijk af. Muzikaal heb ik honderd procent mijn ding kunnen doen. Ik wou zeker dat de luisteraar in zijn fantasie de muzikanten zou zien zitten spelen als hij de plaat opzet. Op voorhand had ik wel een beeld van wat de plaat moest worden, maar de ik liet de muzikanten veel vrijheid en zo werd het allemaal nog rijker. Ik koos voor mensen die in hun discipline goed zijn en uit verschillende genres komen. Zo speelt mijn drummer bij het Brussels Jazz orkest en de pianist is een Deen die in Parijs woont.

De eerste single heet Admiral Freebee, Why Did You Lie To Me?. Waarover hij gelogen heeft, laat ik in het midden. Dat mag het onderwerp zijn van speculatie. Tom Van Laere zingt zelf enkele zinnetjes mee. Ik hoop dat er veel vragen komen over dat liedje. Ik ken Tom al lang. We zaten samen op school en ik speelde ook op een aantal albums van hem. Ooit zal ik wel eens een post doen op sociale media om de ware toedracht van dat nummer te onthullen.

Ik ben en blijf een songwriter, maar hoop toch dat het gitaristieke de bovenhand haalt. De muziek, die ik schrijf, zijn dingen die dicht bij mij liggen tekstueel, maar het blijft gepaard gaan met de grote liefde voor de gitaar. Het mag meer zijn dan het louter begeleiden van mezelf of het tokkelen van wat akkoorden. Ik heb in deze plaat de sologitarist in mezelf naar boven laten komen. Daar zie ik live ook naar uit; om die kant van mezelf te laten zien.