Tom Helsen - Het rechte pad

Tom Helsen heeft een nieuw album uit, zijn eerste in zeven jaar! Nogal historisch dus en daarom noemde hij ze 'Unbreakable'. Hij speelde de plaat in met zijn nieuwe band waarmee hij de komende maanden ook op tour trekt.

Hoe komt het dat het zo lang heeft geduurd eer we een nieuwe plaat van je te horen kregen?
Tom Helsen: De hoofdreden was mijn depressie, ik had twee jaar lang geen zin om op een podium te staan en onder de mensen te komen. Geen goesting meer om liedjes te maken, laat staan ze te zingen. Het eerste signaal van mijn burn-out waren "vrouwencd’s", waarbij ik mijn favoriete zangeressen vroeg om de liedjes die ik had geschreven te zingen. Geleidelijk ging het van kwaad naar erger tot ik er de stekker helemaal heb uitgetrokken en twee jaar lang gestopt ben met alles. Daarna ben ik stilaan terug zin beginnen krijgen. Ik nam weer pen en gitaar en was opnieuw vertrokken. Voor ik het goed en wel besefte, lagen er zeven jaar tussen mijn vorige plaat en ‘Unbreakable’.

Je bent heel open over je moeilijke periode. Hoe kijk je daar nu op terug?
Het leven is soms klote, maar je kunt eruit geraken (lacht). Ik ben zelf iemand die met hart en ziel muziek maakt en zo iemand kan blijkbaar sneller dan verwacht zijn goesting in wat hij doet kwijtraken, iets wat ik totaal niet verwacht had. Het voornaamste is dat ik terug zin gekregen heb in iets wat ik in se heel graag doe. Straks is er mijn albumvoorstelling, mijn eerste optreden met groep in vier en een half jaar. Ik kijk er echt naar uit; gewoon omdat het zo lang geleden is.

Zo opnieuw beginnen, zorgt dat voor een immens gevoel? Iets wat je zoveel jaar geleden ook al ervaren hebt?
Je verandert als mens als je veroudert. Ik kom uit de Rock Rally van achttien jaar geleden, ik ben dus al eventjes muziek aan ’t maken. Je krijgt bij het ouder worden een beter zicht op wie je bent en waar je naartoe wil. Ik heb in die periode dat het niet goed ging nooit geweten wat ik wou. Bij alles wat ik deed of schreef, kreeg ik reacties van mensen dat het "te Tom Helsen" was. Op den duur raakte ik alles wat ik nog aanraakte beu. Het gevaar was toch dat je te snel en te veel kon horen dat een liedje van mij was.

Na al die jaren ben ik erachter gekomen dat dit precies mijn grootste kracht is. Het feit dat je na één zangnoot van een liedje kan horen dat ik het ben, is toch iets om trots te zijn? Ik haatte dat vroeger, maar nu omarm ik dat gevoel. Die herkenbaarheid is toch de reden waarom ik al wat carrière gemaakt heb. Ik moet nu vooral niet proberen om anders te gaan klinken. Ik moet blijven doen waarin ik goed ben en vooral dat doen waarbij ik me goed voel.

Had je bij de creatie van de cd’s ook de indruk dat het schrijven van liedjes moeilijker wordt met de jaren?
Integendeel, het wordt alsmaar makkelijker. Ik was vroeger geen veelschrijver. Voor mijn eerste plaat, nu zestien jaar geleden, had ik elf liedjes die ik allemaal opnam in de studio. Nu ben ik geëvolueerd naar een veelschrijver. Ik had wel vijfenveertig basisideeën, die ik heb herleid tot negen songs op ‘Unbreakable’. Er zijn enorm veel stukjes muziek gepasseerd, maar ik ben blijven zoeken naar de essentie van elke song en elke melodie . Hoe kan ik die er zo goed mogelijk uitkrijgen op mijn manier van zingen en musiceren.

Dat ging tot in het extreme. Elke song duurt gemiddeld twee en een halve minuut. Mijn plaat is dus niet zo lang, maar precies dat gegeven houdt de nummers fris. Alles is als het ware geblokt verpakt.

Je echte fans zullen het jammer vinden dat de plaat zo kort is.
Je kan niet voor iedereen goed doen. Maar als de nummers de mensen raken ben ik geslaagd in mijn opzet. De fans, die mijn muziek goed vinden, zullen geraakt worden en zullen dan ook niet klagen. Op optredens zullen bepaalde liedjes ook anders worden aangepakt zodat ze uitgroeien tot songs van vijf, zes minuten in de set. Niemand hoeft zich dus zorgen te maken.

Wat kan je zelf kwijt over de songs?
Er is dat éne liedje met de strijkers, mijn tweede Easy en zo'n beetje de Viva La Vida van de plaat. Dan is er dat liedje over dat meisje dat ik wil veroveren, een bom van een nummer en waarschijnlijk de volgende single. Er is die song die ik al opgenomen had, helemaal herschreven en opnieuw opgenomen, een beetje mijn Counting Crows-nummer. De titeltrack Unbreakable is het meest poppy van allemaal en zo catchy dat je er ongemakkelijk van wordt.

En dan zijn er nog drie hartverscheurende songs: eentje dat volledig live is opgenomen met het groepke en twee andere zo goed als live waarvan één in duet met Ellie Rosewood. Er staat ook nog een pianoliedje op, dat ik zelf ook live heb opgenomen, en best vrolijk is. Airmiles bleek achteraf ongeveer het minst goede nummer van heel de plaat te zijn. Dat belooft! Negen songs die na een jaar van hard werken tot de absolute essentie zijn herleid."

Een nieuwe plaat betekent ook vernieuwde ambities? Je maakte al zo veel mee in de muziekwereld. Droom je nog van dingen of zie je gewoon wat er komt?
Ik heb maar één droom en die maak ik al twintig jaar waar: ik sta op en het enige wat ik moet doen is een liedje schrijven. Dat is mijn job. Trouwens, het maakt me persoonlijk niet veel uit vanwaar mijn inkomen komt: soms schrijf ik liedjes voor anderen of kies ik voor een eigen nummer en betaalt Sabam me daarvoor. Ik verkoop gelukkig ook wat platen en treed geregeld op. Het is de combinatie van dat alles, dat het zo boeiend maakt. Een grote droom heb ik dus niet meer. Als ik mezelf met de plaat in België terug op de landkaart kan zetten, ben ik al heel blij.

Uit wat je zegt  kom je over als een atypische artiest. Een zanger vindt meestal het live optreden voor een publiek het hoogste goed.
Voor mij is dat niet zo. Natuurlijk doe ik dat graag maar het zoeken naar en het vinden van een goed idee, daar haal ik het meeste adrenaline uit. 

Je speelt na al die jaren terug met een groep. Is dat voor jou helemaal aanpassen of went zoiets snel?
Die aanpassing is heel snel verlopen. Ook al omdat we veel in het repetitiekot zaten de voorbije maanden. Op de plaat hoor je ook echt een groep, dus moest er vooraf veel gerepeteerd worden. We hebben de songs opgenomen in pure versie. Daar stond ik op. Vandaar dat ik zelf ook de plaat heb geproducet. Het was een beetje teruggrijpen naar de essentie.

Hoe groot is de honger naar het podium en vooral naar de grote festivals waar je vroeger geregeld te zien was?
Ik moet dat quasi helemaal opnieuw opbouwen. Ik ben vier jaar van de radar verdwenen en dan word je snel vergeten. Het Is niet omdat ik nu terug ben dat alles is zoals voorheen. Ik heb me de voorbije maanden gefocust op mijn plaat, nam een jaar vrij om eraan te werken en was dan ook goed voorbereid. De plaat moest goed zijn en nu die er is, kan ik me volledig focussen op de optredens. Dank zij fijne concerten moet ik ervoor zorgen dat de grote festivals me terug ontdekken. Zoiets moet je verdienen. Ik zit niet onderaan de ladder, maar ik moet wel serieus klimmen om terug te komen waar ik ooit stond. De goesting om daarvoor te gaan is er alvast en dat lijkt me niet onbelangrijk!

Eindigen doen we met je Twitter-verslaving, waarbij sommige van je tweets zelfs al het nieuws haalden. Hoe zit het daarmee anno 2015?
Vroeg of laat houdt het op. Mijn leven op Twitter is wat ziek, het is voor mij een pure uitlaatklep, die een schril contrast vormt met mijn liedjes. Voor sommige mensen is dat best verwarrend en dat begrijp ik. Het is allemaal heel onnozel wat ik daar uitkraam, maar ik amuseer me ermee. Wie kan daar iets op tegen hebben?