Tinne Oltmans - Ik blijf experimenteren

Het gaat haar solocarrière voor de wind: Tinne Oltmans heeft de hoofdrol te pakken in de nieuwe VTM-telenovelle 'Lisa' en op 5 maart releasete de zangeres de opvolger van haar succesvolle muzikale solodebuut ‘Verdrijf me’. Zo zie je maar dat Op Een Dag je dromen kunnen uitkomen.

Je carrière begon met 'Ghost Rockers', een Studio 100-serie waarin je de rol van Mila Santiago vertolkte. Nu richt je je vooral op een solocarrière, als actrice, maar ook als zangeres. Op 24 augustus 2020 verscheen je allereerste single Verdrijf Me, meteen een succes. Had je dit verwacht? 

Tinne Oltmans: Gedacht niet, gehoopt wel. Ik was dan ook erg blij toen de single goed werd opgepikt, maar dat zijn dingen waar je geen controle over hebt. Als artiest wens je natuurlijk dat de mensen mee zijn met het verhaal dat je vertelt, met de muziek die je maakt, maar of iets aanslaat bij het publiek weet je niet op voorhand.

Je hebt sinds enkele dagen ook al je tweede single Op Een Dag uit. Net als je debuutsingle maakte je deze song ook in samenwerkingsverband. Dit keer sloeg je de handen in elkaar met David Poltrock voor de generiek van de nieuwe VTM- telenovelle ‘Lisa’. Heb je het gevoel dat je toch nog je eigen persoonlijke inbreng kon geven?

Oorspronkelijk werd ik gevraagd om enkel de generiek in te zingen. Zo’n generiek is meestal maar kort en bestaat vaak gewoon uit één refrein. De muziek was eigenlijk al af, maar paste wel in mijn winkel, wat erg fijn was. De volledige titelsong maken was wel een uitdaging, want het refrein stond in het teken van de serie en tal van referenties verwezen ook enkel naar ‘Lisa’. Maar zo’n verlegenheid - haast een sociale stoornis - als mijn personage heb ik in het echte leven niet. Ik heb me dan ook vaak de vraag gesteld: hoe breng ik het nummer terug naar mezelf? Dat is wel gelukt, denk ik. Vooral in de strofen en de bridge kon ik mijn ei kwijt.

Je zingt voornamelijk in het Nederlands. Is dat een bewuste keuze of zou je op termijn willen overschakelen naar het Engels?

Nu, de titelsong moest wel in het Nederlands, maar ik voel dat ik beter mijn verhaal kwijt kan in het Nederlands. Ik heb ook de indruk dat men aandachtiger luistert, als ik in het Nederlands zing. Voorlopig blijf ik het dus in het Nederlands verder doen. Vroeger pende ik mijn liedjes wel steeds neer in het Engels. Ik betrap mezelf er nu nog steeds op dat ik tijdens het songwriten in het Engels denk. Daardoor klinkt de tekst soms een beetje poëtisch, omdat ik me minder druk maak over grammatica. Ik zing bijvoorbeeld: "Op een dag dan breek ik vrij". Dat is geen correct Nederlands. Het is te vrij vertaald uit het Engels: I'm breaking free (lacht).

De lyrics van Verdrijf Me zijn triest, maar de melodie is redelijk vrolijk. Deze dualiteit komt ook tot uiting in Op Een Dag. Op welke manier vind je de twee nummers op elkaar lijken of juist van elkaar verschillen?

Ik noem dat altijd "tristesse in een vrolijk jasje". Ik ben zelf bijvoorbeeld grote fan van The Script, een Ierse band. Tijdens optredens sta ik dan mee te springen en te juichen op best wel depressieve teksten. Die dualiteit is net schoon. Ik wil de pijn en de tristesse omzetten in iets positiefs, in een kracht, want het leven is de balans van de twee.

Je vindt het belangrijk je gevoelens te kunnen uiten via muziek?

Ja, ik ben sowieso een singer-songwriter die over rauwe emoties zingt. Liefde is bijvoorbeeld een thema dat mij altijd zal blijven boeien. Mij zal je niet snel horen zingen van: “Ik ga naar een discotheek en ik heb een leuk jurkje aan. Wat een nacht!”. Neen, dat staat te ver van mij weg. Ik mis daar diepgang in en - inderdaad - emoties.

Beschouw je Op Een Dag als de opvolger van je debuutsingle of eerder als een apart project dat niet past in je solocarrière als zangeres?

Als je geluk hebt, dan mag je een lied nog dertig jaar zingen. Als je een grote hit te pakken hebt. Ook al was de titelsong meer "in opdracht van", ik moet wel pretty much achter elke zin staan die ik zing. Het lied moest wel aansluiten bij mijn wereld. Op Een Dag is vrij organisch opgebouwd en legt ook de focus op het gitaarspel. Op dat vlak past het wel binnen het plaatje van mijn eigen nummers. Ik zie de titelsong dan ook echt als de opvolger van Verdrijf Me.

Zijn er Vlaamse of Nederlandse zangers of zangeressen met wie je in de toekomst graag zou willen samenwerken? En wat denk je hem/haar/X te kunnen leren?

Qua songwriting ben ik een grote fan van Pieter Embrechts. Hij kan fantastisch verhalend vertellen. En van Bart Peeters. Hoewel kleinkunst voor mij als artieste nog niet de weg is die ik op wil gaan, luister ik enorm graag naar zijn werk. Barts humor is zo inventief. Daar kijk ik enorm naar op! Ook luister ik nu vooral veel naar Nederlandse artiesten. In ons buurland staat de Nederlandstalige pop- en hiphopmuziek gewoon veel verder. Wat ik graag wil brengen, is er nog niet helemaal. Artiesten zoals Maan of Snelle in Nederland kom je in België weinig tegen. Maan zingt in het Nederlands zonder dat het oubollig klinkt. Ze is en blijft een superhippe griet. Wel voel ik dat het muzieklandschap verandert. Bands zoals Clouseau hebben sowieso de weg voor Nederlandstalige popmuziek al geplaveid en ook Regi’s Nederlandstalige nummers breken door. Maar zijn nummers zijn vooral dance en er zijn nog niet veel vrouwelijke artiesten die popmuziek in het Nederlands brengen.

Popmuziek is dus het genre dat je ligt en waarin je verder wil gaan?

Hoewel mijn stem zich goed leent voor eerder rustige nummers, neig ik vanuit eigen interesse naar poprock. Ik merk wel dat ik vooral terugval op organische popmuziek. Maar ik breng popmuziek met echte instrumenten. Daardoor is er een rockvibe zonder dat het echt rockmuziek is. Op het podium ben ik één brok energie. Die energie moet ik ook ergens in kwijt!

Over de toekomst gesproken: hoe zie je jezelf binnen dit en vijf jaar? Wat zou je graag bereikt hebben?

Een eigen album uitbrengen! Ik denk dat elke artiest dat wel op zijn/haar bucketlist heeft staan. Ik zou misschien ook graag een vinylplaat uitbrengen, hoewel het meer een hebbedingetje is. Mensen verzamelen opnieuw graag en een échte plaat, dat heeft toch wel iets graafs! 

Je twee singles zijn uitgegeven in volle coronacrisis. Jij zult het nu wel enorm druk hebben met de opnames van ‘Lisa’, maar op welke manier merk je dat de coronacrisis jouw professionele leven of dat van je collega’s beïnvloedt? 

De theaterwereld ligt nu natuurlijk volledig plat. De lockdown begon toen ik aan het spelen was met ‘Mamma Mia!’ de musical. De voorstellingen staan nu gepland voor de zomer, maar ik houd mijn hart vast: binnen in volledige capaciteit spelen lijkt voorlopig nog een utopie. Ik merk de impact ook fel in mijn vriendenkring. Velen van hen zitten nog steeds gewoon thuis. Als ik vraag om eens af te spreken, kunnen ze elke dag. Ik vind dat best triestig. Financieel is dat een bittere pil. Ik prijs mezelf gelukkig met de kansen die ik krijg.

Hoe hard kijk je ernaar uit om je singles eindelijk voor een groot publiek te brengen?

Ik heb daar héél veel zin in. Als ik deze zomer zou mogen optreden, dan kan ik daartegen meerdere eigen nummers brengen. Dan sta ik er echt als soloartieste en niet meer met enkel covers. Daar kijk ik naar uit: om mezelf te laten zien en mijn eigen muziek te laten horen in plaats van leuke hits van anderen.

Nog een laatste vraag: liggen de twee singles in lijn met wat we in de toekomst van Tinne mogen verwachten? 

Er liggen enkele demo’s klaar die ik graag zou willen afwerken. Ik blijf experimenteren en blijf vrij organisch te werk gaan. Ik heb één dancenummer gemaakt en ik sta te popelen om daarmee aan de slag te gaan!

Foto: Gwenny Eeckels