Tim Kasher - Waar zit de uitdaging in geluk?

Met 'The Game Of Monogamy' heeft Tim Kasher, na zowat vijftien jaar in de muziek, zijn eerste soloplaat gemaakt. Voordien maakte hij het mooie weer met zijn bands Cursive en The Good Life. De reacties over zijn soloalbum zijn verdeeld, maar de plaat is meer dan intrigerend genoeg om een interview te rechtvaardigen.

Was dit album te persoonlijk om er een Good Life- of Cursive-plaat van te maken?

Tim Kasher: Niet echt, ik voelde gewoon meer vrijheid om persoonlijk te schrijven, wetende dat de andere bandleden hiervoor niet verantwoordelijk gesteld zouden worden. Eigenlijk had ik niet verwacht dat het anders zou zijn, maar uiteindelijk is het dat wel. Dat was echter niet de reden waarom ik hier aan begonnen ben.

Is dit dan, zoals je zelf zegt in I'm Afraid I'm Gonna Die Here, "a new chapter" voor je?

Eigenlijk was The Good Life aanvankelijk ook een soloproject van mij, maar dat werd later dan een groep. Dus had ik uiteindelijk twee groepen. En toch wou ik nog iets nieuws beginnen, iets waarin ik nog meer bewegingsruimte had. Ik schrijf nu al zo lang albums dat ik toe was aan iets dat mijn hart weer sneller deed kloppen.

Maar waarom een conceptalbum? En waarom nu?

Eigenlijk zijn het grootste deel van mijn platen conceptplaten omdat ik ze nu eenmaal als één geheel schrijf. Die soloplaat was iets waarvan ik altijd gedacht heb dat ik het zou doen, eens ik wat ouder was. Maar verder is daar geen specifieke reden voor. Men vroeg mij om het voorprogramma van Azure Ray te verzorgen een paar jaar geleden, maar niet als The Good Life noch als Cursive. Ik was gewoon in de buurt en dacht "Waarom ook niet?". Omdat ik een paar liedjes nodig had, was het dus tijd om aan een nieuw hoofdstuk te beginnen en een plaat te gaan schrijven onder mijn eigen naam.

Je beweert dat dit album niet autobiografisch is, maar toch heb je zelf een scheiding achter de rug. Heeft dat echt geen invloed gehad op deze plaat?

Niet noodzakelijk. Elke verhouding die ik heb gehad - en ik heb er wel degelijk enkele  gehad - maakt deel uit van dit lappendeken van ervaringen. Van elk van die ervaringen heb ik geleerd. Dus schrijf ik muziek op basis van wat ik op die manier ontdekt heb.

Waarom zijn ironie en cynisme zo nadrukkelijk aanwezig in je teksten?

Ik beschouw mezelf als een bijzonder passioneel mens en dat maakt me behoorlijk cynisch. Ik ben passioneel op zoek naar de waarheid. Dat is de godsdienst die ik volg en die zoektocht naar de waarheid kweekt nu eenmaal cynisme. Onze maatschappij is gebaseerd op religies en valse liefdesidealen. Ik heb de neiging om daar tegenin te gaan.

Betekent dat dan dat je niet gelooft in romantische liefde? Of tenminste niet meer?

Toen ik jong was heb ik dat spannende gevoel, dat op een of andere manier als liefde wordt omschreven, wel degelijk gevoeld. Maar de mens heeft het concept liefde nu eenmaal stelselmatig afgebroken. Soms mis ik dat gevoel nog, maar eigenlijk gaat het niet specifiek over de liefde. Ik zou willen dat ik alles had, dat ik eeuwig jong kon blijven, ... Dat is allemaal met elkaar verbonden. Het is het gevoel dat ik had toen ik verliefd werd, toen ik voor het eerst de stad uitreed, toen ik voor de eerste keer op een vliegtuig stapte, ... Alles ging zo snel en die ervaringen maak je maar één keer mee.

Het valt moeilijk te geloven dat je ooit een optimistisch, positief album zal maken.

Het is niet dat ik dat niet wil. Het komt er gewoon nooit van. (denkt na) Ik schrijf geen positieve platen omdat daar gewoon geen uitdaging in zit. Waar zit de uitdaging in geluk? Het zou mij gewoon verwarren: wat moet ik verkennen of ontdekken? Schrijven is namelijk een manier van ontdekken, van ontplooien van ideeën. Cynisme om het cynisme zou ook gewoon zinloos zijn. Dus waarschijnlijk zal mijn volgende plaat gewoon weer een donkere plaat worden.

A Grown Man klinkt alsof je zelf geen zin hebt om op te groeien.

Elke mannelijke, volwassen persoon is eigenlijk nog een kind. En dat geldt ook voor mij (lacht).

Religie komt een paar keer voor in je teksten.

Dat heeft ook weer te maken met passioneel zijn. Ik ben in een katholieke gemeenschap opgegroeid. Een gemeenschap waar iedereen op zondag naar de kerk ging, maar waar niemand ergens echt in geloofde. Ik was nu eenmaal koppig en nam me dus voor om religie serieus te nemen toen ik jong was. Dat had opnieuw te maken met het zoeken naar de waarheid of tenminste naar wat daar het dichtstbij lag. Op latere leeftijd ontwikkelde ik dan weer een passie om NIET religieus te zijn. Ik beschouw mezelf dus als religieus, maar toch ben ik een atheïst. Voor veel mensen heeft het concept god weinig belang. Ze geloven er gewoon blind in.

Er zit een beetje van beide bands in dit album. Sommige nummers zijn agressief, andere meer ontspannen. Was dat de bedoeling?

Ik heb nooit geprobeerd om deze plaat anders te laten klinken dan de platen met Cursive of The Good Life. Eigenlijk is het een compliment dat je beide groepen kan terug horen in deze plaat. Het betekent dat ik eerlijk ben geweest in mijn muziek.

Gaan er nog  soloplaten volgen?

Ik zou willen dat dit inderdaad de eerste van vele wordt. Dat betekent niet dat dit het einde is van Cursive of van The Good Life. Met die eerste band beginnen we aan een nieuwe plaat over een kleine maand. The Good Life laten we voorlopig even rusten. De bandleden wonen ver van elkaar en Stef (Stefanie Drootin, gitariste van The Good Life, nvdr) heeft nu twee kinderen. Zij heeft dus even iets anders aan haar hoofd.

Er zit klassieke muziek in bijna al je platen. Schrijf je die arrangementen zelf?

Normaal wel, maar voor dit album heb ik de hulp van een goede vriend gevraagd. We hebben ze samen geschreven en op basis daarvan heeft hij de strijkers gearrangeerd, omdat ik daar niet echt vertrouwd mee ben.

Is er veel verschil met het schrijven van een popsong?

Ik ben gek op echte composities en in klassieke muziek heb je die over het algemeen. Ik probeer ook te vermijden wat rock-'n-roll nu geworden is: loops die steeds maar herhaald worden. Ik doe dat uiteraard ook wel, maar ik probeer met mijn nummers ook de luisteraars op sleeptouw te nemen, ergens te beginnen en hen mee op reis te nemen naar ergens anders. Op deze plaat is de invloed van klassieke muziek groter omdat ik een paar jaar geleden de soundtrack voor een film ('My Suicide', nvdr) heb mogen schrijven. Dat heeft mijn kijk op muziek echt verbreed. Daardoor voelde ik me ook klaar om deze plaat te maken omdat ik dat wou blijven doen.

Hoe komt het eigenlijk dat je met een Duitse band tourt?

Deze plaat verscheen op een Duits label, Affairs Of The Heart, en ik wilde absoluut hier spelen. Dit was gewoon een manier om geld te besparen. Met het geld dat ik zou betalen om een Amerikaanse band naar hier te halen, kan ik deze jongens nu op sleeptouw nemen.

Er is tenslotte nog iets dat ons altijd dwars heeft gezeten: hoe brachten jullie de personen die in de clip figureren zo aan het schrikken in de video Big Bang van Cursive?

(lacht) Met een heel luide luchthoorn, die door boten gebruikt wordt.  De mensen schrokken zich werkelijk te pletter. Voor ons (de band figureert ook in de video, nvdr) was het heel wat moeilijker. Wij wisten immers wat er kwam. Wij probeerden elkaar dus aan het schrikken te brengen. Je wist dat het ging gebeuren, alleen niet wanneer het ging gebeuren. Dat was een bijzonder leuke shoot.